Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς: Η σταθερότητα της πίστης εξαρτάται από τη χάρη του Θεού!

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς (1880-1956).

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
Η Πρώτη Κυριακή μετά το Πάσχα

Συνέχεια από εδώ: http://www.pemptousia.gr/?p=371280

Με τη ζωοποιό πνοή Του αναγεννά, ανακαινίζει και ανασταίνει εκ νεκρών τις αναίσθητες ψυχές των ανθρώπων που είναι δεμένες στη γη. Ο Κύριος ενεφύσησε στους αποστόλους και είπε: Λάβετε Πνεύμα Άγιον. Αυτή είναι η πρώτη χορηγία του Αγίου Πνεύματος.

Η δεύτερη θα γίνει την Πεντηκοστή μέρα από την επιβλητική αυτή βραδυά. Η πρώτη έγινε για να αναζωογονήσει και να ενισχύσει τους ίδιους τους μαθητές. Η δεύτερη αφορούσε την αποστολική διακονία τους στον κόσμο, για να μεταδώσουν στους ανθρώπους τη νέα ζωή. Τους έδωσε δύναμη μ’ αυτόν τον τρόπο, μαζί με εξουσία να συγχωρούν η να δεσμεύουν αμαρτίες.

Αλήθεια, πόσο υποφέρει ο κόσμος από τους ανθρώπους που σφετερίζονται την εξουσία χωρίς να ’χουν μέσα τους τη δύναμη του Θεού, χωρίς να ‘χουν λάβει το Άγιο Πνεύμα! Όταν ο αδύνατος άνθρωπος αρπάζει την εξουσία που ανήκει στους δικαστές και τους πρεσβύτερους, είναι μάστιγα για τον κόσμο. Είναι ένα πτώμα δεμένο στο σαμάρι ενός αχαλίνωτου αλόγου.

Το ίδιο γίνεται με τους ειδωλολάτρες, που την εξουσία την αρπάζουν. Αυτό όμως δεν πρέπει να γίνεται ανάμεσα σε χριστιανούς, όπου ο Θεός δίνει εξουσία σε κείνους που πρωτύτερα δέχτηκαν το Άγιο Πνεύμα. Βλέπετε πως όλα σχεδιάζονται και τακτοποιούνται όμορφα στη βασιλεία που ιδρύει ο Χριστός.

Την εξουσία του δεσμείν και λύειν, του να συγχωρεί κανείς αμαρτίες η όχι, ο Κύριος την είχε υποσχεθεί και νωρίτερα στον απόστολο Πέτρο (βλ. Ματθ. ιστ’ 19) κι αργότερα στους άλλους αποστόλους (βλ. Μαρκ. ιη’ 18). Ο Κύριος επαναβεβαιώνει τώρα την υπόσχεσή Του, την ίδια μέρα της πανένδοξης Ανάστασής Του. Αυτή τη φορά δεν ξεχωρίζει τον Πέτρο από τους άλλους, αλλά δίνει δύναμη κι εξουσία σ’ όλους εξίσου, χωρίς διάκριση. Ποτέ δεν έδωσε στον Πέτρο ο Κύριος ειδική δύναμη κι εξουσία.

Μόνο την υπόσχεσή Του έδωσε ιδιαίτερα στον Πέτρο, κι αυτό τότε που ο απόστολος εμπνεύστηκε κι έδωσε την ομολογία πως ο Χριστός είναι «ο Υιός του Θεού του ζώντος» (Ματθ. ιστ’ 16). Σαν ένδειξη επιδοκιμασίας της ομολογίας Του, αλλά και για να στερεώσει τους άλλους μαθητές στην πίστη και ομολογία αυτή, ο Κύριος ο Κύριος έδωσε στον Πέτρο την υπόσχεση του δεσμείν και λύειν τις αμαρτίες, που αργότερα έδωσε σ’ όλους τους μαθητές Του.

Έτσι, την ίδια τη μέρα της πανένδοξης Ανάστασής Του, ο Κύριος εξισώνει όλους τους αποστόλους. Εκείνοι αργότερα μετέδωσαν τη δύναμη και την εξουσία αυτή στους διαδόχους τους, τους επισκόπους κι οι επίσκοποι στους ιερείς. Μ’ αυτόν τον τρόπο η εξουσία αυτή είναι ενεργή μέχρι σήμερα στην Εκκλησία του Χριστού.

«Θωμάς δε εις εκ των δώδεκα, ο λεγόμενος Δίδυμος, ουκ ην μετ’ αυτών ότε ήλθεν ο Ιησούς. 25 έλεγον ούν αυτώ οι άλλοι μαθηταί· εωράκαμεν τον Κύριον. ο δε είπεν αυτοίς· εάν μη ίδω εν ταίς χερσίν αυτού τον τύπον των ήλων, και βάλω τον δάκτυλόν μου εις τον τύπον των ήλων, και βάλω την χείρά μου εις την πλευράν αυτού, ου μη πιστεύσω» (Ιωάν. κ’ 24-25). Αν δεν δω τα σημάδια από τα καρφιά στα χέρια Του, είπε ο Θωμάς, αν δε βάλω ο ίδιος το δάχτυλό μου στα σημάδια αυτά κι αν δεν ακουμπήσω το χέρι μου στην πλευρά Του, για να δω το σημάδι της λόγχης, δεν θα πιστέψω.

«Δίδυμος» δεν ήταν το παρατσούκλι του Θωμά. Αυτό ήταν το ελληνικό του όνομα. Ίσως το όνομα αυτό να του δόθηκε από κάποια μυστική κι ανεξερεύνητη πρόνοια, για να δείξει τις δυο όψεις της ψυχής του, την αμφιβολία και την πίστη. Σ’ όλο το διάστημα που ακολουθούσε τον Χριστό, δεν βλέπουμε να δίνεται ιδιαίτερη έμφαση ούτε στην αμφιβολία ούτε στην πίστη του. Μόνο σε μια περίπτωση αναφέρεται το προσωπικό του θάρρος κι η αφοσίωσή του στον Κύριο, αν κι αυτό φαίνεται να προκύπτει από έλλειψη κατανόησης.

Το περιστατικό αυτό έγινε όταν έμαθαν την είδηση για το θάνατο του Λαζάρου κι ο Κύριος είπε στους μαθητές Του: «αλλ’ άγωμεν προς αυτόν». Ο Θωμάς νόμισε πως ο Κύριος τους καλούσε ν’ αποδεχτούν το δικό τους θάνατο. Δεν καταλάβαινε τότε πως για τον Ζώντα Κύριο δεν υπάρχουν νεκροί. Δεν μπορούσε να διαβλέψει βέβαια την πρόθεση του Κυρίου ν’ αναστήσει τον Λάζαρο. Γράφει ο ευαγγελιστής: «είπεν ούν Θωμάς ο λεγόμενος Δίδυμος τοις συμμαθηταίς· άγωμεν και ημείς ίνα αποθάνωμεν μετ’ αυτού» (Ιωάν. ια’ 16).

Αν και τα λόγια αυτά δεν ειπώθηκαν με επίγνωση, ήταν χαρακτηριστικά γενναίας κι αφοσιωμένης καρδιάς. Ο Θωμάς ήταν μάρτυρας της ανάστασης του Λαζάρου, όπως και σε άλλη περίπτωση της ανάστασης του γιου της χήρας της Ναΐν. Στην ανάσταση της κόρης του Ιαείρου δεν ήταν μπροστά, μέσα στο δωμάτιο της νεκρής κοπέλας. Εκεί ο Κύριος πήρε μαζί Του μόνο τους τρεις κορυφαίους μαθητές Του. Δεν αναφέρεται πουθενά όμως πως διατύπωσε κάποια αμφιβολία για το θαύμα του Κυρίου.

Και βέβαια ήταν μάρτυρας σ’ όλα τα μεγάλα θαύματα που έκανε ο Κύριος τα χρόνια που ήταν μαζί Του. Είχε ακούσει την προφητεία του Χριστού πως θ’ αναστηθεί την τρίτη μέρα. Τώρα ακούει τους δέκα φίλους του να λένε πως ο Κύριος εμφανίστηκε μπροστά τους ζωντανός, πως τους έδειξε τις πληγές Του. Είχε ακούσει πως ο Πέτρος κι ο Ιωάννης βρήκαν τον τάφο Του άδειο, ίσως να το ‘χε ακούσει αυτό κι από τις μυροφόρες γυναίκες. Είχε ακούσει πως τον Κύριο τον είδε κι η Μαρία η Μαγδαληνή κι ότι συνομίλησε μαζί Του. Είχε ακούσει επίσης πως δυο μαθητές πήγαιναν προς τους Εμμαούς και συνταξίδευαν με τον αναστημένο Κύριο.

Ολ’ αυτά τα γνώριζε ο Θωμάς, μα φαίνεται πως η πίστη του δεν ήταν σταθερή, δυσπιστούσε. Δεν τα πίστευε επειδή δεν είχε δει αναστημένον τον Κύριο. Και το ξεκαθάρισε πως δεν του έφτανε να δει τον Κύριο, ήθελε ν’ ακουμπήσει και τις πληγές στα χέρια Του. Αν το δει αυτό κανείς από την ανθρώπινη πλευρά, αυτή είναι μια σπάνια κι ακατανόητη επιμονή κι ισχυρογνωμοσύνη στην απιστία.

Μπορεί να κατανοηθεί όμως αν το δει κανείς από την πλευρά της Θείας Πρόνοιας. Η σταθερότητα της πίστης εξαρτάται από τη χάρη του Θεού. Ποιος μπορεί να εμβαθύνει και να κατανοήσει τα δυσθεώρητα βάθη της Θείας Πρόνοιας; Ποιος μπορεί να βεβαιώσει πως ο Θεός, με την πρόνοιά Του, δεν ήθελε να χρησιμοποιήσει την απιστία του Θωμά, για χάρη της πίστης των πολλών;

Σε κάθε περίπτωση δύο πράγματα έχουν αποσαφηνιστεί εδώ: η φοβερή ασθένεια της ανθρώπινης φύσης, όπως αποκαλύπτεται στην πεισματική απιστία ενός από τους αποστόλους (που είχε αμέτρητους λόγους να πιστεύσει) , καθώς κι η άπειρη σοφία κι αγάπη του Θεού. Με την καθαρότητα και την αγιότητά Του ο Θεός δεν χρησιμοποιεί το κακό για να βγάλει καλό αποτέλεσμα.

Δεν χρησιμοποιεί κακά μέσα για να πετύχει καλούς στόχους. Με τη σοφία και την αγάπη Του για το ανθρώπινο γένος διορθώνει τους κακούς μας τρόπους και τους μεταποιεί σε καλούς.

Από το βιβλίο του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Αναστάσεως ημέρα, Από την Κυριακή του Πάσχα ως την Πεντηκοστή, Ομιλίες γ’», μετάφραση, επιμέλεια Πέτρος Μπότσης, Αθήνα 2011.