Άγιος Σάββας της Καλύμνου, Η θαυμαστή οσιακή κοίμηση του

Άγιος Σάββας ο Νέος ο εν Καλύμνω, (1862-1947).

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Περί το τέλος της ζωής του ευρίσκετο εν άκρα περισυλλογή και ιερά κατανύξει. Επί τρείς ημέρας ουδένα εδέχθη.

Ευρίσκετο ήδη εις το προστάδιον της ιεράς μεταστάσεώς του.

Έδωσε τας τελευταίας συμβουλάς.

Εζήτησεν την εν Χριστώ αγάπην και υπακοήν και όταν ο επιθανάτιος ρόγχος τον κατέλαβε και επί μακρόν συνεχίζετο, αίφνης, λαμβάνει δυνάμεις, ενώνει τας μικράς ευλογημένας χείρας του και χειροκροτεί επανειλημμένως ενώ εκ των χειλέων του εξέρχονται αι τελευταίαι ιεραί φράσεις:
«Ο Κύριος, ο Κύριος, ο Κύριος, ο Κύριος, ο Κύριος, ο Κύριος».

Ήσαν η βεβαίωσις της θείας μεταφυσικής πορείας του. Ήσαν το κύκνειον άσμα της θεοφιλούς ζωής του.

Την ώραν εκείνην ολίγαι μονον μοναχαί περιέβαλλον μίαν ιεράν και αγίαν μορφήν, έναν θαυμάσιον αγωνιστήν της πίστεως και της ευσεβείας. Έναν οικιστήν του Παραδείσου.

Ο ουρανός εγνώρισε την μετάστασίν του και επανηγύρισεν. Η γη ασθμαίνουσα επραγματοποίει τους κύκλους τους μεταφέρουσα το βαρύν φορτίον της, τον δυσώδη, -εκτός περιπτώσεων- άνθρωπον ο οποίος αγνοεί τας μεγάλας περιπτώσεις.

Μόνον κάποια μοναχή είδε -κατά θείαν παραχώρησιν- τον άγιον Σάββαν να ανέρχεται εν μέσω χρυσού συννέφου εις τον ουρανόν και ως θριαμβευτής της ζωής να ψάλλει με γλυκυτάτην φωνήν το: «Ευαγγελίζου γη χαράν μεγάλην».

Ήτο εσπέρας του Ευαγγελισμού με το παλαιόν τότε και η εκκλησία μας, ήρχισεν εορτάζουσα την λαμπράν ημέρα της Θεοτόκου και της ανθρωπότητος, την οποίαν τόσο πολύ ηυλαβείτο ο άγιος.

Απόσπασμα από το βιβλίο του Βασιλείου Χρ. Παπανικολάου, ο «Άγιος Σάββας ο Νέος ο εν Καλυμνω», β΄έκδοση που εξέδωσε η Ιερά Μονή Αγίων Πάντων Καλύμνου.