Ανθίζει Ανάσταση!

Η Ανάστασις. Μονή της Χώρας, Κωνσταντινούπολη.

Ανθίζει Ανάσταση!
Σκάνε τα ανοιξιάτικα μπουμπούκια, ως εκ τάφου, και ανθίζουν Ανάσταση!
Πολλές Αναστάσεις!
Κάθε μπουμπούκι μια Ανάσταση!

Κάθε άνθρωπος Ανάσταση!
Ένας μαρτυρικός Γολγοθάς, μία τριήμερος ταφή!

Εν τέλει το μήνυμα του αγγέλου διαβεβαιώνει: «Μη φοβάστε»!
«Ουκ έστιν ώδε, ηγέρθη γαρ καθώς είπε»!
Αναστήθηκε, λοιπόν, από την τάξη των νεκρών!
Ή ακόμη από την αταξία του θανάτου και των νεκρών!

Και επέβαλε Ανάσταση! Εσαεί! Ζωή!

Αναστημένη ζωή εκ του τάφου! Η εκρηκτική διαλεκτική της ύπαρξης!
Γι’ αυτό και έαρ μυρίζει σήμερα και καινούργια κτίση χορεύει!
Δεν αντέχει άλλο πόνο, άλλο θάνατο, άλλα ψοφοδεή καμώματα!
(Ιδιαίτερα τα τελευταία)!

Ναι! Ανάσταση ανθίζει! Μυρίζει υπέρκοσμα και χορεύει!

Η σημερινή μέρα μοιάζει να λέει:
«Να αλλάξω θέλω τον σκοπό, να αλλάξω τα τραγούδια»!
Τέρμα τα τραγικά, τα θλιμμένα, της απελπισίας, έστω οι ευσυμπάθητοι θρήνοι!
Συγχώρεση καθολική εκ τάφου ένεκα Αναστάσεως!
Ανέτειλε σήμερα!

Τα μοιρολόγια έληξαν και με μυριο-λόγια τραγουδάμε και χορεύουμε!
Χριστός Ανέστη!

Την άνοιξη, την Ανάσταση ετούτη, που έσκασε από το μπουμπούκι του ανοιξιάτικου τάφου και γέμισε με ευωδίες τον κόσμο γευόμαστε!

Τώρα είναι πράγματι κόσμος!
Μια ομορφιά, μια καλοσύνη αλλιώτικη που αλλοιώνει τις αισθήσεις!

«Ανάστα ο Θεός…» και ο Νίτσε μοιάζει να ανησυχεί!
«Μα εγώ άκουσα τα φτυάρια που τον ‘θαβαν», λέει, «Τ’ άκουσα…»!
(Και μεταξύ μας έχει δίκαιο)!

Ο άγγελος όμως διαβεβαιώνει: Ηγέρθη εκ του τάφου!
«Εκ του τάφου…»; Μονολογεί ο Νίτσε, «Εκ του τάφου…»!
Αυτό κι αν είναι η πιο ‘χαρούμενη γνώση’»!

Και ο πόνος του Νίτσε μοιάζει παράταιρος σήμερα!
Ποιος να τον παρηγορήσει; Για την χαρισάμενη άνοιξη του Θεού εκ του τάφου που δεν γεύτηκε; Που δεν μπορούσε να γευτεί!
Για το τέλος της προφητείας του!

Δεν ήταν ασυνάρτητος, αλλά εγκλωβισμένος!
Η αντίσταση του, ο προφητικός αναθεωρητισμός του στον πολιτισμό που τον γέννησε που, όπως λέει ο Ντοστογιέφσκι «είναι ένα απέραντο νεκροταφείο», μοιάζει να τον παραλογίζει!
Δεν βρίσκει σημείο να σταθεί έξω από αυτόν για να μετακινήσει το παράλογο και τον θάνατο που τρώει τα σωθικά στα πιο ανήσυχα μυαλά του πολιτισμού του!
Την ίδια την καρδιά και τα εσώψυχά τους!

Ο θάνατος του Θεού αποτελεί καθεστώς απαραμύθητο.
Πώς αλλιώς; Και δεν αναφερόμαστε στον τριήμερο, αλλά στον συνεχή!
Στο άπαξ και διά παντός!

Η Ανάσταση. (Μικρογραφία).

Ο Νίτσε δεν είχε τις προϋποθέσεις να φτάσει ταπεινά σιμά στον Λόγο.
Γιατί μόνο έτσι τον πλησιάζουμε! Διαφορετικά βολοδέρνουμε σε μια ακαταστασία και δίνη.
Ο γερμανός φιλόσοφος αναζήτησε τη δύναμη, γιατί όταν «πεθαίνει» ο Θεός, ο άνθρωπος πρέπει να γίνει ο ίδιος μεγαλοδύναμος, αν όχι παντοδύναμος! Γίνεται;

Δεν μπορούσε, έστω, να δακρύσει, να κλάψει, ομολογώντας, απλώς, ότι δεν μπορούσε ο ίδιος να ξεχάσει ότι άκουσε τα φτυάρια να θάβουν τον Θεό!
Που ουσιαστικά έφτιαχναν το απέραντο νεκροταφείο για όλες τις νεκρές ψυχές που έζησαν και ζούσαν χωρίς προσωπικό Θεό! Αυτόν που σταυρωνόταν προσωπικά για τον καθένα!
Και η ίδια η Ανάσταση ήταν κι αυτή ένα προσωπικό, καθολικό, αλλά και κοινωνικό γεγονός που αναγαλλιάζει τις ψυχές!

Αλλά, ούτε κάθε άνοιξη μπορούσε να ακούσει τα μπουμπούκια που έσκαγαν ως Ανάσταση!

«Ήσουν πολύ διακριτικός Κύριε! Το εκτιμώ, αλλά ήμουν και έμεινα πολύ μόνος, ωσεί νεκρός! Και άκουγα και τα φτυάρια που ‘θαβαν και μένα! Και αυτό με κατέτρωγε! Δεν άκουσα για άνοιξη εκ του τάφου, Ανάσταση προσωπική και συγχώρεση-περιχώρηση στο δικό Σου σώμα. Και ήμουν απέναντι, σε σένα απέναντι, ρίχνοντας και εγώ φτυαριές χώμα, χώματα, σχεδόν διονυσιαζόμενος, στον τάφο, στο μνήμα, στη μνήμη σου! Και ας έπεφταν όλα επάνω μου! Πάντως, σε ήθελα νεκρό, αφού δεν ήσουν πραγματικά νεκραναστημένος και πλάι μου! Μέσα μου!

Ένας νεκρός Θεός είναι επικίνδυνος πάντα!
Όταν τον σκέφτεσαι, τον πιστεύεις, ελπίζεις σ’ αυτόν!
Μ’ αυτόν τα έβαλα! Τον δικό μας Δυτικό Θεό! Ο οποίος παραμένει αμέθεκτος!
Και έτσι δεν βιώνουμε το πραγματικό πανηγύρι και την μέθη της Ανατολής!
Έστω τη νηφάλια μέθη!

Τη δική Σου καλοσύνη και διακριτικότητα την πέρασα για αδυναμία! Και γι’ αυτό στάθηκα απέναντί σου! Σε έναν αμέθεκτο θεό της δυτικής θεολογίας, δηλαδή έτσι κι αλλιώς νεκρό, και καλοσυνάτο, και κατά συνέπειαν αδύναμο, σ’ αυτόν απαντά μόνο η δύναμη! Αυτήν εξυμνούσα!

Και ας γέμισε ο τόπος από στυγερούς δυνάστες! Εγκληματικά ανδρείκελα και βάναυσα ανθρωπάκια!

Άλλωστε, ‘χωρίς Θεό όλα επιτρέπονται’. Και αυτό εφαρμόστηκε από τα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης μέχρι τα γκουλάγκ. Όταν… απονεκρώνουμε τον Θεό κάνουμε κουμάντο εμείς και να τα αποτελέσματα! Ποικίλα ολοκαυτώματα!

Έχω να σου πω πολλά, αλλά τώρα άσε με να ακούσω τον ήχο της άνοιξης όταν σκάει ο τάφος και γεννιέται το λουλούδι της Ανάστασης! Ο Υιός του Θεού, το διαρκές έαρ του κόσμου του χρόνου και του χώρου που θέλει να αναγεννάται διαρκώς!
Και, μάλιστα, αεί και συνεχώς μέσα στις ψυχές των ανθρώπων!

Εγώ ο θεωρητικός της δύναμης εθίζομαι τώρα στην καλοσύνη της άνοιξής σου!
Στο πλήρες φως που σκορπίζει ο τάφος Σου!
Αυτό το μπουμπούκι που αναγέννησε τη ζωή της ανθρωπότητας!
Και τα ανενεργά φτυάρια ας δηλώνουν, πλέον, άγνοια!
Τι να έγινε, λοιπόν, εδώ στο χάσμα που κηδεύσαμε έναν Θεό»;

Το μέγα «χάσμα π’ άνοιξε ο σεισμός […] ευθύς εγιόμισ’ άνθη», μοιάζει να απαντά ο Διονύσιος Σολωμός!
Ανάσταση από τα κατώτατα της γης!

Ένας σεισμός που διαλύει και ανασυνθέτει όλη την δημιουργία στην πλήρη άνοιξή της!
Εν τοις κατωτάτοις της γης συνετελέσθη το μυστήριο της ζωής και της Ανάστασης!
Το γένος του Αδάμ και της Εύας δεν έμειναν έξω και μακριά από το θαύμα των θαυμάτων!
Και μαζί τους όλοι κεκοιμημένοι οι αναζητούντες φως!
Ο Χριστός ανέστη και μαζί του συνανέστησε την οικουμένη, γράφει ο άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος!

Έδωσε, δηλαδή, τα χέρια του στον Αδάμ και την Εύα και τους ανέσυρε, παγγενή, όλο το γένος του που είναι μια οικουμένη!

Ή, αλλιώς, ο Χριστός τους ανέσυρε «σαν μία γέννα, δες το πώς ξετρυπώνει/ μέσ’ απ’ τα μπάζα και μέσ’ απ’ τα χώματα», όπως λέει ο Δ. Σαββόπουλος στον «Σεισμό» του, και έκτοτε έκτισε έναν πολιτισμό αναστάσιμο!

Για να μπορεί και ο άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ να υποδέχεται τους επισκέπτές του και ιδιαίτερα τους πιο ταπεινούς και τραυματισμένους από την ζωή με το «Χριστός Ανέστη, χαρά μου»!

Χριστός Ανέστη! Η χαρά επέστη! Έφτασε!