Η Χριστολάτρις Ψυχή…

(Προηγούμενη δημοσίευση: http://www.pemptousia.gr/?p=372549)

Ἡ Νηπτικὴ ψυχογνωσία τῆς Ὀρθόδοξης Ἀνατολῆς µας, κατα- γράφει µὲ “σεισµογραφικὴ ” ἀκρίβεια ἀκόµα καὶ τὰ πιὸ ἀνεπαίσθητα “ὀλισθήµατα” τοῦ νοῦ καὶ τῆς καρδιᾶς µας. Ἔτσι, ἡ συνείδησή µας “πληροφορεῖται” ἀµέσως γιὰ τὸ “ἄδειασµά” µας ἀπὸ τὴν θεία Χάρη! Ὥστε, κάθε πτωτικὴ ἀποσκίρτησή µας ἀπὸ τὸν ἁγνὸ Πόθο τοῦ Θεοῦ πρὸς τὴν λάγνη ἐπιθυµία[1] τοῦ κόσµου… βιώνεται ὀδυνηρῶς ἐνοχικά, ὡς πνευµατικὴ πορνεία καὶ αἰσχρὴ ἐρωτοτροπία τῆς ψυχῆς µὲ τοὺς ἀκαθάρτους δαίµονες!

Μέσα στὴν ἴδια στοχαστικὴ συνάφεια, οἱ θεοφόροι Πατέρες καταγγέλουν τοὺς ἀλητηρίους αὐτοὺς ἐγκληµατίες καὶ ἐκπτώτους τῆς θείας Ἀγάπης (δαίµονες) ὡς “βιαστὲς καὶ µαστροποὺς” τῶν ἀνθρωπίνων ψυχῶν, ἀφοῦ τὶς δελεάζουν παµπόνηρα, ἐξαναγκάζοντάς τες ἐκβιαστικὰ καὶ σαδιστικὰ νὰ “ἐκδίδονται” στὴν πτωτικότητα κάθε πνευµατικοῦ καὶ σωµατικοῦ µολυσµοῦ…

Ὅταν, ὡστόσο, συµβῆ νὰ ἀναφλεγῆ στὴν καρδιὰ ἑνὸς λογικοῦ κτίσµατος, ὁ πανίσχυρος καὶ πάναγνος Ἐρωτικὸς Πόθος γιὰ τὸν ὑπέροχο Κτίστη… τότε µία διψαλέα[2] καὶ ἀκαταµάχητη πνευµατικὴ ἕλξη πρὸς τὸν Νυµφίο Χριστό, ἔρχεται νὰ “αἰχµαλωτίση” ὁλοσχερῶς τὴν ψυχή, µεθώντας την µὲ τὸ “κρασὶ ” µιᾶς “ἔκφρονος” ἀγάπης…! Καὶ τότε ἡ Χριστολάτρις ψυχή, ἀκολουθώντας “σὰν τρελλὴ” τὰ ἴ- χνη τῆς “ὀσµῆς τοῦ µύρου”7[3] ποὺ ἄφησε στὸ πέρασµά Της ἡ Χριστώ- νυµη Εὐωδία…, ἐξωθεῖται στὶς πιὸ ἐκπληκτικὲς κατορθώσεις Ἐρωτικῆς αὐθυπέρβασης καὶ θυσιαστικῆς ἀφοσίωσής της στὸν οὐράνιο Νυµφίο… µέσω τῶν ποικίλων “ἀθληµάτων” τοῦ ἐν Χριστῶ ἀγῶνα της.

«…Ὃν τρόπον ἐπιποθεῖ ἡ ἔλαφος ἐπὶ τὰς πηγὰς τῶν ὑδάτων οὕτως ἐπιποθεῖ ἡ ψυχή µου πρὸς Σέ, ὁ Θεός…» (ψαλµὸς 41, 2).

Καµµία ἄλλη λογικὴ ἑρµηνεία -πέραν ἑνὸς “ἔκφρονος” διὰ Χριστὸν Ἐρωτικοῦ πόθου- δὲν θὰ µποροῦσε νὰ αἰτιολογήση τὴν “µέθη” µιᾶς Χριστολάτριδος ψυχῆς, ποὺ αἰσθάνεται “ἀπελπισµένα” ἐρωτευµένη µὲ τὸν Πλαστουργό της! Καί, ὅταν αὐτὴ ἑλκυσθῆ8[4] ἀπὸ τὸν  Θεὸ-Πατέρα  καὶ  Νυµφαγωγό  της,  παραδίδεται  ἀµαχητὶ  στὴν ἀκαταµάχητη  πνευµατικὴ  γοητεία  τοῦ  Θεοῦ-Υἱοῦ  καὶ  Νυµφίου  της, ἀπορροφώµενη ἐντελῶς ἀπὸ τὴν παντοδύναµη ἕλξη ποὺ Αὐτὸς ἀσκεῖ ἐπάνω στὰ λογικά Του πλάσµατα.

Μετὰ τὴν εἰσδοχή της, ὡστόσο, στοὺς κόλπους τῆς θείας ἀγαπήσεως… ἡ ἐρῶσα ψυχὴ πρέπει νὰ παλέψη διεκδικητικὰ γι’ αὐτὴν τὴν πανυπέρτιµη Ἀγάπη, µέσῳ τῆς ἀκριβοῦς τηρήσεως τῶν Σωτηριωδῶν Της Ἐντολῶν καὶ τῆς γενναίας ἐγκαρτέρησης σὲ κάθε ἀθλητικὴ δοκιµασία (ἀσθένειες, πειρασµούς, θλίψεις…), ποὺ θὰ “διοργανώση” εἰδικὰ γι’ αὐτὴν ὁ οὐράνιος Ἀθλοθέτης, πρὸς ἐκπαίδευση πνευµατικὴ καὶ κάθαρση ἀπὸ κάθε ρύπο ἐµπαθείας, ἕως ὅτου Αὐτὸς ὁ Ἴδιος εὐδοκήση νὰ ἐµφανισθῆ9[5] ἀποκαλυπτικὰ στὴν ψυχή, κατακλύζοντάς την µὲ τὴν “ἀβάστακτα γλυκεῖα” καὶ ζωοποιὸ παρουσία Του…!

Τὸ πραγµατικὰ Ὀρθόδοξο ἦθος εἶναι ὑπὲρ Χριστοῦ Μαρτυρικό… καὶ διὰ Χριστὸν Ἀσκητικό! Καὶ ὁ ἀληθινὸς Χριστιανικὸς βίος, στὸ σύ- νολο τῶν πολυειδῶν ἀθλήσεών του (Πίστεως «δι’  ἔργων ἀγάπης ἐν- εργουµένης» (Γαλ. 5, 6), Ὑποµονῆς στὶς παντοειδεῖς δοκιµασίες…,

Ἐγκρατείας σωµατικῆς…, Ἁγνότητος καρδιακῆς… κλπ) δὲν εἶναι ἄλλο, παρὰ µιὰ ζωὴ “ἐφηρµοσµένης Ἐρωτικῆς ἀφοσιώσεως” τῆς ψυχῆς στὸν Οὐράνιο Νυµφίο της! Μία Ἐρωτικὴ ἐπαγγελία αὐτεξούσιας καὶ ὁλοκληρωτικῆς αὐτοδέσµευσης τοῦ λογικοῦ κτίσµατος, ἑλκοµένου µὲ πανίσχυρη καὶ ἀκαταγώνιστη “µαγνητικὴ” ἕλξη πρὸς τὸν ὑπέρλογο Κτίστη του. Αὐτὸς δὲ ὁ “συµπαγὴς” δεσµὸς Ἀγάπης τῆς ψυχῆς πρὸς τὸν  Χριστό,  ἀφοῦ  σφυρηλατηθῆ  -σὰν  τὸν  χρυσὸ  καὶ  τὸν  ἄργυρο- στὴ φωτιὰ τῶν πειρασµῶν, καθίσταται πλέον ἀνθεκτικὸς καὶ ἀδιάρρηκτος ἀπὸ κάθε διχαστικὴ ἀπειλὴ ποὺ θὰ ἐπιχειροῦσε ποτὲ νὰ χωρίση10[6] τὴν ψυχὴ ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Ἐσταυρωµένου Νυµφίου της!

Αὐτὴ τὴν ὑπερκόσµια δυναµικὴ τοῦ «µανικοῦ» θείου Ἔρωτος ἔζησαν καὶ ζοῦν πάντοτε ὅλοι οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας µας στὸν ταπεινὸ καὶ φωτεινὸ ἐγκόσµιο βίο τους, σὲ κάθε ἐποχὴ καὶ ὑπὸ οἱεσδήποτε συνθῆκες (µοναστικῆς ἢ ἔγγαµης) ζωῆς! Αὐτὴ ἡ διακαὴς «Ἐπιθυµία τοῦ ἀναλύσαι καὶ σὺν Χριστῷ εἶναι…» (Φιλιπ. 1, 23), αὐτὴ ἡ σφοδρὴ Ἐρωτικὴ φιλοστοργία ποὺ ἐκφράζεται µόνο µὲ τὴν ὁλοκληρωτικὴ αὐ- τοπροσφορὰ τῆς ὕπαρξής µας στὸν Θεό, δὲν “µονοπωλεῖται” ἀποκλειστικὰ ἀπὸ τοὺς µεγάλους καὶ ἐπωνύµους Ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας µας. Ἀλλὰ κατ’ εὐδοκίαν Θεοῦ ἐνεργεῖται ἀναλογικὰ µέσα στὶς ψυ- χὲς ὅλων (ἀκόµα καὶ τῶν “µικρῶν” καὶ ἀνωνύµων…) ἐκείνων, ποὺ ἀγωνίζονται φιλότιµα καὶ µέχρις αἵµατος[7] τὸν ἐν Χριστῶ ἀγῶνα κατὰ τῶν παθῶν καὶ τῆς ἁµαρτίας, ἀπὸ ἀγάπη πρὸς τὸν Θεό!

«Διήλθοµεν διὰ πυρὸς καὶ ὕδατος, Κύριε,

καὶ ἐξήγαγες ημάς εις αναψυχήν…»

(ψαλµὸς 65, 10-12).

(Συνεχίζεται)

[1] «Πᾶν τὸ ἐν τῷ κόσµῳ, ἡ ἐπιθυµία τῆς σαρκὸς καὶ ἡ ἐπιθυµία τῶν ὀφθαλµῶν καὶ ἡ ἀλαζονεία τοῦ βίου…» (Α΄ Ἰωάν. 2, 16).

[2] «Δίψησον  διὰ  τὸν  Χριστόν…  ἵνα  σὲ  µεθύση  ἐκ  τῆς  ἀγάπης  Αὐτοῦ!»  (Ἅγιος  Ἰσαὰκ  ὁ Σύρος, Εὑρεθέντα Ἀσκητικὰ: Λόγος 44).

[3] «…Εἰς ὀσµὴν Μύρου Σου ἔδραµον, Χριστὲ ὁ Θεός, ὅτι τέτρωµαι τῆς Σῆς ἀγάπης ἐ- γώ! Μὴ χωρίσης µε, Νυµφίε ἐπουράνιε…» (Ἀπολυτίκιον τῆς Ἁγίας µεγαλοµ. Εὐφηµίας).

[4] «Οὐδεὶς δύναται ἐλθεῖν πρός Με… ἐὰν µὴ ὁ Πατήρ Μου ὁ οὐράνιος ἑλκύσει αὐτόν!»

( Ἰωάν.  6,  44).

[5] «Ὁ τηρῶν τὰς ἐντολάς Μου… ἐκεῖνός ἐστιν ὁ ἀγαπῶν Με! Ὁ δὲ ἀγαπῶν Με, ἀγα- πηθήσεται ὑπὸ τοῦ Πατρός Μου…  καὶ Ἐγὼ ἀγαπήσω αὐτὸν καὶ ἐµφανίσω αὐτῷ Ἐµαυ- τόν!…» ( Ἰωάν. 14, 21).

[6] «Τίς ἡµᾶς χωρίσει ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ; Θλῖψις ἢ στενοχωρία ἢ διωγµὸς ἢ λιµὸς ἢ γυµνότης ἢ κίνδυνος ἢ µάχαιρα; …Πέπεισµαι γὰρ ὅτι οὔτε θάνατος οὔτε ζωὴ οὔτε ἄγγελοι οὔτε ἀρχαὶ οὔτε δυνάµεις οὔτε ἐνεστῶτα οὔτε µέλλοντα οὔτε ὕψωµα οὔτε βάθος  οὔτε  τις  κτίσις  ἑτέρα  δυνήσεται  ἡµᾶς  χωρίσαι  ἀπὸ  τῆς  ἀγάπης  τοῦ  Θεοῦ  τῆς  ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡµῶν…» (Ρωµ. 8, 35-39).

[7] «Δὸς αἷµα… καὶ λάβε Πνεῦµα!» ( Ἅγιος Πέτρος ὁ Δαµασκηνός).