Άγιος Ισίδωρος Πηλουσιώτης: Kαι στους πολύ άριστους υπάρχει κάποιο ψεγάδι, και στους κάκιστους υπάρχει αρετή!

Άγιος Ισίδωρος Πηλουσιώτης.

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

116. Στον Διάκονο Ευτόνιο
Για τον Λάζαρο και τον πλούσιο.

Μοιάζεις να έχεις θορυβηθεί ακούοντας, ότι εδώ απόλαυσαν και ο Λάζαρος τα πταίσματα, και ο πλούσιος τα κατορθώματα, αν όμως πρόσεχες αυτό που ειπώθηκε, δεν θα το πάθαινες αυτό.

Γιατί με το να μη πει, έλαβες, αλλά «απέλαβες» (απόλαυσες) (γιατί το ένα φανερώνει χάρη, ενώ το άλλο αμοιβή), αποσαφηνίζει και επιβεβαιώνει όλο το νόημα που ειπώθηκε από μένα.

Ότι όμως όχι μόνο αυτοί που έχουν φτάσει στο υψηλότερο σημείο της αρετής έχουν κάποιο ανθρώπινο πταίσμα (γιατί μόνο ο Θεός είναι αναμάρτητος), αλλά και αυτοί που έπεσαν στον πυθμένα της κακίας έχουν κάποιο κατόρθωμα, το κηρύττει η αγία Γραφή, λέγοντας για τους πρώτους, «Ποιος θα καυχηθεί, ότι έχει αγνή την καρδιά του; Ή ποιος θα πει με θάρρος, ότι είναι καθαρός από αμαρτίες;», ενώ για τους δεύτερους αναφέρει τον άδικο δικαστή, ο όποιος ενώ ούτε τον Θεό φοβόταν, ούτε άνθρωπο ντρεπόταν, όμως έκανε κάτι καλό, ελεώντας τη χήρα που πήγαινε συνεχώς σ’ αυτόν, και τιμώρησε εκείνους που την αδικούσαν.

Εφόσον λοιπόν και στους πολύ άριστους υπάρχει κάποιο ψεγάδι, και στους κάκιστους υπάρχει αρετή, γιατί απορείς εάν, όταν πέθαναν και οι δύο εδώ, πήγαν εκεί, ο ένας γυμνός από αμαρτήματα, και ο άλλος έρημος από κατορθώματα;

Γι’ αυτό ο ένας τρυγούσε καθαρή την ευφροσύνη, ενώ ο άλλος υπέμενε την τιμωρία απαρηγόρητη.

Από τον τόμο Ισιδώρου Πηλουσιώτου, «Άπαντα τα έργα 4 , Επιστολές, βιβλίον δ’, (Επιστολές Α’-ΣΑ), του εκδοτικού οίκου Ελευθερίου Μερετάκη, «Το Βυζάντιον» Θεσσαλονίκη 2000. Εισαγωγή, μετάφραση, σχόλια Παναγιώτη Παπαευαγγέλου δρ. Θεολογίας.