Άνοιξε τον ουρανό για όλους και μας έδειξε το δρόμο και τον τρόπο να πετάξουμε, και επί πλέον μας έδωσε φτερά!

Άγιος Νικόλαος Καβάσιλας.

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Αγίου Νικολάου Καβάσιλα
«Περί της εv Χριστώ ζωής»
Λόγος ΣΤ’
PG 150, 641Α-652B.

Συνέχεια από εδώ: http://www.pemptousia.gr/?p=375547

Αλλά το πιο παράδοξο απ’ όλα είναι ότι όχι μόνο υπέμεινε, όταν έπασχε τα μεγαλύτερα δεινά και πέθαινε από τις πληγές, αλλά και ότι, αφού επανήλθε στη ζωή και ανέστησε το σώμα Του από τη φθορά, συνεχίζει να φέρει τις πληγές αυτές και θα διατηρεί τις ούλες στο σώμα Του.

Μ’ ετούτες Τον αντικρίζουν τα μάτια των Αγγέλων και τις θεωρεί στολίδι Του και χαίρεται να δείχνει πως έχει υποστεί δεινά. Κι ενώ απέβαλε όλα τα του σώματος, -γιατί φέρει πια σώμα πνευματικό που δεν του απέμεινε τίποτε από βάρος ή πάχος ή από άλλο πάθος σωματικό-, όμως τα τραύματα διόλου δεν τα απέβαλε, ούτε εξάλειψε τελείως τις πληγές, αλλά θεώρησε καλό να τις διατηρήσει από αγάπη για τον άνθρωπο.

Γιατί χάρη σ’ αυτές βρήκε τον χαμένο, και με το κέντημα της λόγχης συνέλαβε τον αγαπημένο. Διαφορετικά, πώς θα ήταν λογικό να διατηρούνται ακόμη τα ίχνη των πληγών σε σώμα αθάνατο, όταν κι από θνητά κι από φθαρτά σώματα συχνά εξαλείφει η ιατρική κι η φύση;

Αλλ’ όπως φαίνεται, επιθυμούσε πολλές φορές για μας να υποφέρει. Τούτο όμως δεν ήταν δυνατό, γιατί το σώμα είχε για πάντα διαφύγει τη φθορά. Κι επειδή συγχρόνως ήθελε να λαβει πρόνοια γι’ αυτούς που θα Τον πλήγωναν, αποφάσισε να διατηρήσει τα ίχνη της σφαγής στο σώμα Του ώστε να φέρει πάντοτε τους τύπους των τραυμάτων που τυπώθηκαν επάνω Του μια φορά στη σταύρωση Του· για νάναι στον αιώνα φανερό πως για τους δούλους Του σταυρώθηκε και στην πλευρά κεντήθηκε και να κοσμούν κι αυτά το Βασιλιά μαζί με την ανέκφραστη βασιλική του λάμψη.

Τι θα μπορούσε να συγκριθεί με την αγάπη αυτή; Τι αγάπησε ποτέ ο άνθρωπος τόσο πολύ; Ποια μητέρα υπήρξε τόσο φιλόστοργη η ποιος πατέρας τόσο φιλότεκνος; Η ποιος από τους ενάρετους καταλήφθηκε από τόσο τρελό έρωτα, ώστε για την αγάπη του αυτή όχι απλώς δέχθηκε να πληγωθεί από τον ίδιο που αγάπησε, ούτε διατήρησε απλώς για τον αχάριστο την αγάπη του και στη συνέχεια, άλλα κι αυτά τα τραύματα τα θεωρεί τιμιότερα
απ’ όλα;

Αν και τα τραύματα δεν δείχνουν μόνο πως μας αγαπά, αλλά και πως εξαιρετικά μας τιμά. Γιατί απόδειξη τιμής υψίστης είναι ότι όχι μόνο δεν αισχύνεται για τις ασθένειες της φύσης μας, αλλά και ότι κάθησε στο θρόνο το Βασιλικό με τα σημάδια που Του άφησε η ανθρώπινη ασθένεια.

Και δεν αξίωσε τέτοιας τιμής μόνο τη φύση γενικά του ανθρώπου και αδιαφόρησε για τον καθένα χωριστά, αλλά όλους μας καλεί σ’ αυτό το στέμμα. Μας απάλλαξε από τη δουλεία και μας κατέστησε υιούς. Άνοιξε τον ουρανό για όλους και μας έδειξε το δρόμο και τον τρόπο να πετάξουμε, και επί πλέον μας έδωσε φτερά.

Και δεν αρκέσθηκε σ’ αυτά, αλλ’ Αυτός μας οδηγεί και μας στηρίζει και μας παρακινεί σαν ραθυμούμε.

Κι ακόμη δεν έχω πει το πιο σπουδαίο. Δεν συμπαρίσταται σε μας τους δούλους ο Δεσπότης μόνο ως το σημείο αυτό, αλλά μας καθιστά μετόχους στα δικά Του. Ούτε μας δίνει απλώς το χέρι, αλλά μας έδωσε ολόκληρο τον Εαυτό Του. Για τούτο είμαστε «ναός Θεού ζώντος». Χριστού μέλη είναι τα μέλη μας. Την κεφαλή των μελών μας προσκυνούν τα Χερουβίμ.

Τούτα τα πόδια, τούτα τα χέρια εξαρτώνται από την καρδιά Εκείνου. Από τι δεν είναι ωφελιμότερο, από τι δεν είναι γλυκύτερο το να διαλογίζεται κανείς αυτά; Αν αυτά σκεπτόμαστε κι αυτοί οι λογισμοί συνέχουν την ψυχή μας, εν πρώτοις δεν θ’ αφήσουμε μέσα μας πέρασμα για τίποτε το πονηρό. Έπειτα, αν κατανοήσουμε τις ευεργεσίες, θα είναι επόμενο ν’ αυξήσουμε την αγάπη μας στον Ευεργέτη. Κι αν έτσι σφοδρά Τον αγαπήσουμε, τότε και εργάτες των εντολών Του και κοινωνοί της θέλησής Του θα γίνουμε. Γιατί «ο αγαπών με, λέει η Γραφή, τας εντολάς μου τηρήσει».

Συνεχίζεται

Από το περιοδικό Σύναξη, τεύχος 6, Άνοιξη 1983. Η μεταφορά στην νεοελληνική έγινε από τις μοναχές του Ιερού Ησυχαστηρίου «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος» Σουρωτή Θεσσαλονίκης.