Γνωρίζω τον Γιώργο Χατζηθεοδώρου από την δεκαετία του 80 και ακόμα πιο πριν, όταν συνεργαζόμασταν στο Βενιζέλειο Ωδείο Χανίων και κατείχε την θέση Καθηγητού Βυζαντινής Μουσικής. Μετά αποφάσισε να επιστρέψει στην πατρίδα του. Λυπήθηκα πολύ για αυτή του την απόφαση, γιατί έχανα έναν πολύτιμο συνάδελφο από το προσωπικό του ωδείου, έναν συνάδελφο με βαθιές γνώσεις μουσικής, με ήθος και πάντα ευπροσήγορο. Αλλά ο νόστος τον προσήλκυσε και εγώ δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς.
Δεν έχασα όμως τα ίχνη του και με μεγάλη χαρά μάθαινα την σπουδαία δουλειά που έκανε στην Κάλυμνο και τους τίτλους και τα επιτεύγματα που αποσπούσε. Έτσι, δεν μου έκανε και ιδιαίτερη εντύπωση ότι κάποια μέρα θα συνέθετε κάτι σημαντικό. Και βέβαια το αποτέλεσμα ήταν το Ορατόριο «Ζείδωρος Βίος» που πρόσφατα ο φίλος μου συνέθεσε για τον εορτασμό 100 χρόνων από την ίδρυση της Ιεράς Μητροπόλεωςς Αλεξανδρουπόλεως.
Δεν μπόρεσα να παραβρεθώ την εορταστική εκδήλωση της παρουσίας του έργου στην Αλεξανδρούπολή, αλλά με τα σύγχρονα μέσα της τεχνολογίας μπόρεσα να παρακολουθήσω το γεγονός στον υπολογιστή μου. Φυσικά έχασα ένα μεγάλο ποσοστό της ζωντανής μουσικής, του ζωντανού θερμού ήχου και της κατανυκτικής ατμόσφαιρας. Μπόρεσα όμως να εκτιμήσω τις αρετές της σύνθεσης. Η ακρόασή του έργου ήταν για μένα μια πνευματική συνάντηση με τον φίλο μου και αισθάνθηκα ότι πρέπει να το μνημονεύσω με το παρόν σημείωμα.
Κατ’αρχήν όπως κατάλαβα το κείμενο ήταν ιστορικό και εγκωμιαστικό για την σημασία της ύπαρξης της Ιεράς Μητροπόλεως και το επιτελεσθέν από αυτήν έργο. Με λίγα λόγια ένα κείμενο σε πεζό λόγο το οποίο ο συνθέτης ανέλαβε το βαρύ έργο να το μετατρέψει σε λυρική μορφή ώστε να πάρει έμπνευση για την μελοποίησή του. Σπουδαία και δύσκολη δουλειά! Συγχαίρω τον κ. Χατζηθεοδώρου για αυτό και μόνο το επίτευγμα. Η μουσική του είχε ρυθμό, είχε και μελωδία! Έτσι κατάφερε να παρεμβάλει την μουσική ανάμεσα στον πεζό και τον αναφερόμενο σε ιστορικά γεγονότα, λόγο του συγγραφέα.
Το συγγραφικό αυτό έργο δεν ήταν τυχαίο! Παρόλο του ότι ο ήχος από το μικρόφωνο δεν ήταν πολύ καθαρός, κατάλαβα όμως ότι το κείμενο περιείχε λαμπρά στοιχεία έρευνας τα οποία ο συγγραφέας του Γενικός Αρχιερατικός Επίτροπος της Ιεράς Μητροπόλεως Αλεξανδρουπόλεως και πανεπιστημιακός δάσκαλος, αιδεσιμολογιώτατος. π. Κων. Κωστάκης απέδωσε με την σωστή και απαιτούμενη βαρύτητα. Απεδόθη δε επαξίως από τον αφηγητή – ηθοποιό κ. Ζερβόπουλο.
Το έργο αρχίζει με έναν εορταστικό τόνο για να συνεχιστεί με ένα εκτεταμένο διάλογο αφηγητή και μουσικής. Οι εκτελεστές, δύο χορωδίες, (βυζαντινός χορός ιεροψαλτών Αλεξανδρουπόλεως με χοράρχη τον πρωτοψάλτη Γιώργο Δροσάκη και τετράφωνη χορωδία ι.ν. Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου Θεσσαλονίκης με χοράρχη τον κοσμήτορα της Θεολογικής Σχολής του Αριστοτελείου πανεπιστημίου Χρυσόστομο Σταμούλη) καθώς και η τοπική Ορχήστρα Δωματίου, ήταν άψογοι. Επίσης ο εκ Βιέννης μαέστρος που διηύθηνε το έργο Κ. Δημηνάκης ενεργητικότατος επί των επάλξεων.
Με εντυπωσίασε το κεντρικό σημείο του έργου γύρω από την τοπική μάρτυρα Γλυκερία, ένα ωραιότατο μοιρολόι, ένας διάλογος μεταξύ σοπράνο και βαρύτονου το οποίο με της έξοχες και ταιριαστές μεταξύ τους φωνές των Ελσα Γιαννουλίδου και Αλεξ. Τζιοβάνι μπόρεσε να με συγκινήσει. Ένα άλλο σημείο του έργου που με συγκίνησε ήταν ο επικήδειος ύμνος στην αναφορά του τέως Μητροπολίτη Ιωακείμ Κουβίδη.
Ο Μαΐστωρ Γιώργος Χατζηθεοδώρου, αυθεντία Βυζαντινής μουσικής, ήταν ο απόλυτα κατάλληλος να υλοποιήσει ένα τέτοιο έργο. Με τέχνη πάντρεψε τα δύο στοιχεία των δύο κόσμων: της ευρωπαϊκής και της βυζαντινής μουσικής. Τα βυζαντινά τροπάρια που χρησιμοποίησε ενδιάμεσα της αφήγησης είχαν τον ίδιο ρόλο που έχουν και τα χορικά στα μεγάλα ορατόρια του Μπαχ- μία ανάπαυλα για στοχασμό. Μετά υπήρχαν μελωδίες καθαρά αρμονικής τονικότητας καθώς και άλλες οι οποίες ήταν ένα ευτυχές μείγμα των δύο: μία βυζαντινοπρεπής μελοπρέπεια. Πρέπει να προσθέσω ότι η επιτυχία του έργου ωφείλετο και εν πολλοίς στην άρτια ερμηνεία των πολύ καλών φωνών σολιστικών και χορωδιακών.
Χαιρετώ και συγχαίρω τον φίλο μου Γιώργο για το έργο του στον οποίο εύχομαι να επαναληφθεί, καθότι έχει πολλά να προσφέρει στον χώρο της μουσικής δημιουργίας.
