Να μ’ αξιώσεις σαν τον Απ. Παύλο που χαιρόταν και καυχιόταν, να λέγω: «Ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χρίστος»!

Όσιος Πορφύριος (1906-1991).

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Ένα θέλω, ένα επιθυμώ, ένα ζητώ, Χριστέ μου, να είμαι μαζί Σου

Ν’ αγαπάμε τον Χριστό και μόνη ελπίδα και φροντίδα μας να είναι Αυτός.

Ν’ αγαπάμε τον Χριστό μόνο γι’ Αυτόν. Ποτέ για μας.

Ας μας βάλει όπου θέλει. Ας μας δώσει ό,τι θέλει.

Να μην Τον αγαπάμε για τα δώρα Του.

Είναι εγωισμός να λέμε: «Θα με βάλει ο Χριστός σε μία ωραία μονή, που έχει φτιάξει. Την έχει ετοιμάσει ο Χριστός, το λέει το Ευαγγέλιο: «Εν τη οικία του Πατρός μου μοναί πολλαί εισίν… ίνα οπού ειμί εγώ και υμείς ήτε».

Το σωστό είναι να λέμε: «Χριστέ μου, ό,τι θέλει η αγάπη Σου· αρκεί να ζω στην αγάπη Σου».

Εγώ ο καημένος, τι να σας πω… είμαι πολύ αδύνατος. Δεν έχω κατορθώσει ν’ αγαπήσω τόσο πολύ τον Χριστό, να Τον λαχταρήσει η ψυχή μου. Αισθάνομαι ότι είμαι πολύ πίσω. Έτσι το αισθάνομαι.

Δεν έχω φθάσει εκεί που θέλω, δεν ζω αυτή την αγάπη. ’Αλλά δεν αποθαρρύνομαι.

Εμπιστεύομαι την αγάπη του Θεού. Λέω στον Χριστό: «Το ξέρω, δεν είμαι άξιος. Στείλε με όπου θέλει η αγάπη Σου. αυτό επιθυμώ, αυτό θέλω. Στη ζωή μου πάντα Σε λάτρευα».

Όταν ήμουν άρρωστος βαριά και θα έφευγα για τους ουρανούς, δεν ήθελα να σκέπτομαι τις αμαρτίες μου. Ήθελα να σκέπτομαι την αγάπη του Κυρίου μου, του Χριστού μου, και την αιώνια ζωή. Δεν ήθελα να έχω φόβο. Ήθελα να πάω στον Κύριο και να σκέπτομαι την αγαθότητα Του, την αγάπη Του.

Και τώρα, που πλησιάζει το τέλος της ζωής μου, δεν έχω άγχος, αγωνία, αλλά σκέπτομαι ότι, όταν παρουσιασθώ στη Δευτέρα Παρουσία και μου πει ο Χριστός: «Εταίρε, πως εισήλθες ώδε, μη έχων ένδυμα γάμου;», θα σκύψω το κεφάλι και θα πω: «Ό,τι θέλεις, Κύριέ μου, ό,τι θέλει η αγάπη Σου. Το ξέρω, δεν είμαι άξιος. Στείλε με όπου θέλει η αγάπη Σου. Για την κόλαση είμαι άξιος. Και στην κόλαση να με βάλεις, αρκεί να είμαι μαζί Σου. Ένα θέλω, ένα επιθυμώ, ένα ζητώ, να είμαι μαζί Σου, όπου και όπως θέλεις Εσύ».

Προσπαθώ να δοθώ στην αγάπη και στη λατρεία του Θεού. Έχω τη συναίσθηση της αμαρτωλότητος, αλλά ζω με την ελπίδα.

Είναι χαζό ν’ απελπίζεσαι, διότι ο απελπισμένος πικραίνεται και χάνει την προθυμία και τη δύναμή του. Ενώ αυτός που έλπιζες προχωρεί προς τα εμπρός.

Επειδή αισθάνεται ότι είναι φτωχός, προσπαθεί να πλουτίσει. Τι κάνει ο φτωχός; Όταν είναι έξυπνος, προσπαθεί να βρει έναν τρόπο να πλουτίσει.

Παρόλο που νιώθω έτσι αδύναμος και δεν έχω κατορθώσει αυτό που ποθώ, εν τούτοις δεν απελπίζομαι. Με παρηγορεί, όπως σας είπα, ότι δεν παύω από του να προσπαθώ διαρκώς. Όμως δεν κάνω αυτό που θέλω. Κάνετε προσευχή και για μένα. Το θέμα είναι ότι δεν μπορώ ν’ αγαπήσω απόλυτα τον Χριστό χωρίς την χάρι Του.

Ο Χριστός δεν αφήνει να εκδηλωθεί η αγάπη Του, αν η ψυχή μου δεν έχει κάτι που να Τον τραβήξει.

Κι ίσως αυτό το κάτι μου λείπει, γι’ αυτό παρακαλώ τον Θεό και λέω: «Πολύ αδύνατος είμαι, Χριστέ μου. Μόνον Εσύ θα κατορθώσεις με την χάρι Σου να μ’ αξιώσεις έτσι, σαν τον Απόστολο Παύλο που χαιρόταν και καυχιόταν, να λέγω κι εγώ μαζί του: «Ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χρίστος».

Μ’ αυτά ασχολούμαι. Προσπαθώ να βρίσκω τρόπους ν’ αγαπήσω τον Χριστό. Δεν χορταίνεται αυτή η αγάπη.

Όσο αγαπάεις τον Χριστό, τόσο νομίζεις ότι δεν Τον αγαπάεις κι όλο λαχταράεις περισσότερο να Τον αγαπήσεις. Χωρίς, όμως, να το καταλαβαίνεις, πηγαίνεις πιο ψηλά, πιο ψηλά!

Απόσπασμα από το βιβλίο Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου (νυν οσίου Πορφυρίου) «Βίος και λόγοι», έκδοση Ιερά Μονή Χρυσοπηγής Χανιά 2003.