Έχει ευθύνη ο Προφήτης Ηλίας για την αποφράδα ημέρα της Κύπρου ανήμερα της γιορτής του το 1974;

Προφήτης Ηλίας.

Κάθε χρόνο τέτοια μέρα, γιορτή του αεροβάτη, υψιπέτη Προφήτη Ηλία και επέτειο της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο το 1974 αναρωτιέμαι αν πρέπει να ζητήσω απ’ τον άγιο τον λόγο για το μεγάλο κακό που άρχισε την ημέρα της γιορτής του. Και είναι γνωστό πως η ύβρις αυτή παραμένει ακόμη χωρίς να έχει σβηστεί παρά τα 50 παρά ένα χρόνια που έχουν περάσει!

Άλλωστε, όσοι μένουν στην μοιρασμένη από τότε Κύπρο είναι υποχρεωμένοι κάθε ώρα και στιγμή να βλέπουν την τουρκική σημαία που είναι ζωγραφισμένη στην πλαγιά του όρους Πενταδάκτυλος! Ακόμη και το βράδυ γιατί είναι φωταγωγημένη.

Πάντως είναι αλήθεια πως προβληματίζομαι αν θα πρέπει να θέσω στα ίσα το θέμα αυτό στον Προφήτη Ηλία, γιατί σκέφτομαι πως ίσως πάω γυρεύοντας! Ή ακόμη και να ζητάω και τα ρέστα…

Βεβαίως, το έχω θέσει κάπως το θέμα αυτό κι άλλες φορές, όχι, όμως, ως ερώτημα που ζητά απάντηση, αλλά ως… σύμπτωση και χωρίς κάποιον υπαινιγμό κατά του Προφήτη. Έχω γράψει, δηλαδή, πως την χρονιά εκείνη, το 1974, ανεβαίνοντας ο άγιος με το πυρφόρο όχημά του στους ουρανούς συνάντησε τα τουρκικά βομβαρδιστικά που έκαναν βυθίσεις και βομβάρδιζαν στρατιωτικούς και άλλους στόχους. Ακόμη και το ψυχιατρικό νοσοκομείο. Τόσο καλά…

Κύπρος 1974.

Ποιος, λοιπόν, θα έπρεπε αναλάβει να ζητήσει την ευθύνη της προσβολής της γιορτής του, κατά την οποία γιορτάζουν και όλες οι κορυφές των βουνών που έχουν εκκλησάκια στο όνομά του μεγάλου Προφήτη, του δεύτερου Πρόδρομου;

Και, βεβαίως, σε καμιά περίπτωση δεν μπορώ να πιστέψω πως τα τουρκικά αεροπλάνα ήταν μεγαλύτερης ισχύος από το πύρινο τέθριππο, τεσσάρων αλόγων άρμα του αγίου. Οπότε, τι συνέβη;

Πάντως, θα πρέπει να ομολογήσω πως μέχρι σήμερα δεν σκέφτηκα ποτέ ότι τα τουρκικά σκάφη που καταρρίφθηκαν μπορεί να τα κατέρριψε ο ίδιος ο Προφήτης. Εξάλλου η ελληνική αντιαεροπορική άμυνα ήταν πεπαλαιωμένη! Οπότε ας αποδώσουμε σ’ αυτόν την συνδρομή αυτή και ας τον ευχαριστήσουμε, εξ αρχής γι’ αυτό, και να μην του ζητάμε μόνον ευθύνες.

Αλλά μήπως οι μάχες διεξήχθησαν μόνο στον αέρα και ο υψιπετής Προφήτης γνώριζε μόνον από αερομαχίες; Δεν ήξερε από ποικίλες συγκρούσεις στην γη που σε τελική ανάλυση λύνονται με μαχαίρι και ξίφος; Δεν αντιμετώπισε ανάλογες ύβρεις ο ίδιος με θαυμαστό τρόπο και έκλεισε στόματα;

Εν τούτοις, ο θαυμαστός τρόπος του, το μέγα θαύμα μάς έλειψε εκείνες τις ώρες της γιορτής του στις 20 Ιουλίου του 1974 κατά την εκδήλωση της πρώτης βάρβαρης τουρκικής εισβολής. Όπως και κατά τις ώρες της δεύτερης εισβολής που άρχισε την παραμονή της Κοιμήσεως και συνεχίστηκε κατά την μεγάλη ημέρα της Μεταστάσεως της Υπεραγίας Θεοτόκου. Αλλά ας μην ανοίγουμε νέο θέμα και ας μη ζητάμε νέες ευθύνες…

Προφήτης Ηλίας.

Από τον άγιο περιμέναμε, σίγουρα, να πυρποληθεί από θείο ζήλο εναντίον των εισβολέων της αισχύνης και για μια ακόμη φορά να πιάσει δουλειά το ξίφος του. Και αυτοί αλλόθρησκοι ήταν… Γνωρίζει ο ίδιος τι λέω και ποιες ευθύνες αναζητώ, αλλά και τι θα μπορούσε να κάνει. Ή και τι πραγματικά περιμέναμε από αυτόν.

Ο τον ουρανό διιπεύσας ξενοπρεπώς! Αυτός, δηλαδή που ταξίδεψε παράδοξα στον ουρανό σε άρμα συρόμενο από άλογα! Και να την απάντηση γιατί τα τέσσερα άλογα του Προφήτη ήταν πολύ μεγαλύτερης ισχύος από όλα μαζί τα τουρκικά βομβαρδιστικά και απ’ όλα τα αποβατικά τους πλοία και απ’ όλες τις αποβατικές τους δυνάμεις!

Όλα αυτά μπορούσαν να κινούνται με τους νόμους της φυσικής, ενώ ο ίδιος υψώθηκε και πορεύτηκε στον ουρανό παραδόξως γιατί «Όπου γαρ βούλεται Θεός, νικάται φύσεως τάξις»! Δηλαδή, όπου θέλει ο Θεός ηττάται η φυσική!

Οπότε, με ποιο σθένος, σεβαστέ μου Προφήτα, θα μπορούσε εκείνες τις ώρες ο κόσμος των Ορθοδόξων να συναθροιστεί στον πάνσεπτο ναό και ιδιαίτερα στις πανηγυρίζουσες κορυφές που ήταν βέβαιοι και εύκολοι στόχοι για να σε τιμήσουν με ψαλμούς και ύμνους σε εναρμόνιον μέλος και με χαρά και αγαλλίαση να αναβοήσουν· «Χαίροις επίγειε άγγελε, και ουράνιε άνθρωπε, Ηλία μεγαλώνυμε»;

Και πώς, λοιπόν, άγιε Ηλία επίγειε άγγελε και ουράνιε άνθρωπε να μην σε… εγκαλέσουμε και να μην σου ζητήσουμε ευθύνες για τις ιδιαίτερα δύσκολες, τραγικές και βίαιες στιγμές, ώρες, μέρες, μήνες και χρόνια που περάσαμε;

Γιατί την ώρα που οι άλλοι ήταν εξοπλισμένοι σαν αστακοί με όπλα αέρους εδάφους, εδάφους εδάφους και αέρος εδάφους εμείς αναμέναμε μόνο τη δική σου επέμβαση και σωτηρία!

Με αυτή τη θαυμαστή δισυπόστατη αναγνώρισή σου ως επίγειου αγγέλου και ουράνιου ανθρώπου!

Επέλαση τουρκικών τεθωρακισμένων.

Θα μου πείτε τι καυγάς είναι αυτός που στήνεις με τον Προφήτη ανήμερα της γιορτής του; Και τι παράπονο είναι τούτου μετά από τόσα χρόνια; Και μήπως πιστεύεις πως μπορείς να έχεις εσύ δίκαιο και όχι ο άγιος;

Τίποτε απ’ όλα αυτά. Ίσως, όμως, να μένει μόνο το παράπονο… Και, όπως ο μέγας Ηράκλειτος είπε «ύβριν χρη σβεννύναι μάλλον ή πυρκαϊήν», δηλαδή είναι πιο απαραίτητο να σβύνεις την ύβρη παρά την πυρκαγιά, άλλο τόσο και το παράπονο δεν πρέπει να το κρατάς μέσα σου και να μην το εκφράζεις. Όσο για την πυρκαγιά συγγνώμη που το έθεσα έτσι τέτοιες ώρες που η πατρίδα καίγεται και καλύτερα να εντείνουμε όλοι τις προσπάθειες μας να σβήσουν οι εστίες της. Μετά θα υπάρχει χρόνος και για τις ύβρεις και ίσως και για τα παράπονά μας.

Όπως και να έχει, κανείς νουνεχής άνθρωπος, δεν τα βάζει με τους θερμούς αντιλήπτορες, τους προστάτες και γιατρούς, των ψυχών και των σωμάτων μας! Τους αγίους μας! Αλλά σίγουρα όταν συμβαίνει μια έκτακτη, ενάντια προσβολή και περίσταση ανήμερα μιας γιορτής, αυτοί οι οποίοι εκτελούν την πανέορτο μνήμη και πανήγυρη, αναζητούν και περιμένουν τη λύτρωση τους από αυτούς που κατά πρώτον θίχτηκαν!

Εν προκειμένω από τον Προφήτη Ηλία, αφού η γιορτή του την χρονιά εκείνη έμεινε τραγικά μετέωρη.

Προφήτης Ηλίας.

Κάτι τέτοιο αναφέραμε και σε παλαιότερο κείμενο πως η προσβολή αυτή, η ύβρις, αφορά κατά πρώτον την εορτή και τον άγιο! Και να που έμμεσα πλην σαφώς φτάσαμε να επικαλούμαστε το θιγμένο φιλότιμο του αγίου για να ξαναβγάλει το σπαθί του και να καθαρίσει. Γνωρίζει πολύ καλά ο Προφήτης και όσοι έχουν διαβάσει τον βίο του τι σημαίνει «να καθαρίσει»!

Και μάλιστα αυτήν την φορά δεν θα τρομάξει μετά και θα ψάχνει σπηλιά ή κάποια τρύπα στη γη για να κρυφτεί. Άλλοι θα ψάχνουν… Ο ίδιος έχει πλέον καταφύγιο τον ουρανό, αλλά μάλλον και τη γη μας ολόκληρη. Και ας μη διερωτάται κανείς πώς συντηρείται. Όπως θα θυμάστε από τον βίο και τις εικόνες του κάθε μέρα του πήγαινε ένα κοράκι φαγητό και έτρωγε.

Και αν θέλουμε να του ελαφρύνουμε και λίγο τις ευθύνες που του φορτώσαμε, θα πρέπει και εμείς να κάνουμε την αυτοκριτική μας για τα παλαιότερα έργα και τις ημέρες μας. Γιατί πριν από την βάρβαρη τουρκική εισβολή με τα χιλιάδες θύματα όλων των ειδών (νεκρούς, τραυματίες, αγνοούμενους, αιχμαλώτους, βιασμένες γυναίκες, παραφρονήσαντες, ανάπηρους και κάθε λογής σακατεμένους, εγκλωβισμένους, εκτοπισμένους-πρόσφυγες και κατοχή του 38% του εδάφους της Μεγαλονήσου) είχε προηγηθεί εμφύλιος!

Ένας εμφύλιος από τον οποίο δεν έμεινε έξω ούτε η Εκκλησία! Και όταν η Εκκλησία δεν μπορεί να λειτουργεί ως κλώσα η οποία αγκαλιάζει όλα τα παιδιά της, κανένας άλλος δεν μπορεί να την υποκαταστήσει.

Και όπως φαίνεται και οι ίδιοι οι άγιοι κάνουν πως δεν μας ξέρουν σε τέτοιες περιπτώσεις και πως δεν μας νοιάζονται. Γιατί ίσως και δεν μας συμφέρει να βρισκόμαστε χωρίς επώδυνη δοκιμασία, γιατί αλλιώς θα τρωγόμαστε μεταξύ μας!

Έτσι, για μια ακόμη φορά «για τις αμαρτίες του γένους ημών»…

Κύπρος 1974. Πολίτες μεταφέρουν τις εικόνες του ναού που κινδυνεύει να περάσει σε τουρκικά χέρια.

Και ο προφήτης Ηλίας που ένιωσε και έζησε όλον αυτόν διχασμό και το άφρον και προδοτικό πραξικόπημα μοιάζει εκείνη την μέρα να πέρασε ανάμεσα από τα βομβαρδιστικά χωρίς να εκτελέσει καμία αερομαχία. Και μία αερομαχία γι’ αυτόν θα ήταν αρκετή για να καταρρίψει όλα μαζί τα τουρκικά πολεμικά αεροσκάφη και να βυθίσει και όλα τα αποβατικά πλοία!

Φάνηκε, όμως, πως δεν είχε το κουράγιο να μας υπερασπιστεί γιατί δεν άξιζε τον κόπο. Την ίδια ώρα, μάλιστα, που η στρατιωτική χούντα που έκανε το πραξικόπημα δεν υπερασπίστηκε την Κύπρο και έτσι κατέρρευσε κι αυτή ως αχρείαστος χάρτινος πύργος και πηγή εθνικής ανωμαλίας! Για να θυμηθούμε την προφητική καταγγελία του Σεφέρη γι’ αυτήν!

Και για να κλείσουμε το ίδιο ποιητικά με Διονύσιο Σολωμό θα πρέπει να θυμηθούμε τους στίχους του για τον διχασμό: «Εάν μισούνται ανάμεσό τους/ δεν τους πρέπει ελευθεριά».

Κάτι τέτοιο, δυστυχώς θα σκέφτηκε και ο Προφήτης Ηλίας και μας άφησε στην μοίρα μας, αν όχι στο μοιραίο που δημιουργήσαμε με τον διχασμό και τον εμφύλιο! Δεν ξέρω αν μούτζωσε κιόλας! Αλλά μουτζώνουν οι άγιοι; Δεν νομίζω…

Οπότε να έχουμε την ευχή του και να του εμπιστευθούμε την απελευθέρωση της Μεγαλονήσου!