Το ιστορικό της πτώσης των Πρωτοπλάστων και οι προεκτάσεις της

Πολλές φορές γίνεται αναφορά στην πτώση των Πρωτοπλάστων, όπως περιγράφεται  στην Παλαιά Διαθήκη, και δίνονται διάφορες ερμηνείες γύρω από αυτήν. Υπάρχουν όμως κάποιες ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες, οι οποίες είναι σημαντικές. Αυτές οι λεπτομέρειες αφορούν όχι μόνο την ζωή των ανθρώπων αλλά και την κατάσταση όλου του κόσμου. Οι επιπτώσεις της παρακοής των Πρωτοπλάστων είναι πολλές ίσως και άγνωστες ή ασυνειδητοποίητες. Μια προσεκτική ερμηνεία των σχετικών χωρίων της Γένεσης ίσως μας δώσει την ευκαιρία να σκεφτούμε πιο  βαθιά και πιο ουσιαστικά το μεγάλο θέμα της πτώσης των Πρωτοπλάστων. Ας τα δούμε αναλυτικότερα.

Ερμηνεία του 3ου κεφαλαίου της Γενέσεως

της Παλαιάς Διαθήκης

3 Ο δὲ ὄφις ἦν φρονιμώτατος πάντων τῶν θηρίων τῶν ἐπὶ τῆς γῆς, ὧν ἐποίησε Κύριος ὁ Θεός. καὶ εἶπεν ὁ ὄφις τῇ γυναικί·

Μας   κάνει εντύπωση ο χαρακτηρισμός του φιδιού ως του πιο φρόνιμου θηρίου. Τι να υποθέσει κανείς, όπως ότι ίσως γι’ αυτό παρασύρθηκε η Εύα και άκουσε την συμβουλή του. Αλλά και πάλι πώς η Εύα αγνόησε την εντολή του Θεού; Πάντως, ενώ ο διάβολος πήρε την μορφή του φιδιού και προξένησε τόση βλάβη στον άνθρωπο, δεν λείπουν οι αναφορές σε ευεργετικές επιδράσεις του φιδιού, όπως αυτή του Μωυσή, ο οποίος με την μορφή χρυσού φιδιού έσωσε πολλούς Ισραηλίτες που κινδύνευαν. Τη σχήμα του φιδιού ακόμη και σήμερα είναι το σήμα των γιατρών, οι οποίοι παλεύουν να διατηρήσουν τον άνθρωπο στην ζωή.

τί ὅτι εἶπεν ὁ Θεός, οὐ μὴ φάγητε ἀπὸ παντὸς ξύλου τοῦ παραδείσου;

2 καὶ εἶπεν ἡ γυνὴ τῷ ὄφει· ἀπὸ καρποῦ τοῦ ξύλου τοῦ παραδείσου φαγούμεθα, 3 ἀπὸ δὲ τοῦ καρποῦ τοῦ ξύλου, ὅ ἐστιν ἐν μέσῳ τοῦ παραδείσου, εἶπεν ὁ Θεός, οὐ φάγεσθε ἀπ᾿ αὐτοῦ, οὐ δὲ μὴ ἅψησθε αὐτοῦ, ἵνα μὴ ἀποθάνητε.

          Ο διάβολος ξέρει να εκμεταλλεύεται όλες τις περιστάσεις, να διαστρέφει την πραγματικότητα και να την παρουσιάζει  διαφορετικά. Ο διάβολος δεν ήξερε την απαγορευτική εντολή του Θεού στους Πρωτοπλάστου;  Ασφαλώς και την ήξερε, αλλά ήθελε να βρει μια αφορμή να παραπλανήσει τους Πρωτοπλάστες και πρώτα πρώτα την Εύα.

          Οι Πρωτόπλαστοι δεν στερούνταν τίποτα, τα είχαν όλα, μπορούσαν να φάνε τους καρπούς όλων των άλλων δένδρων και μόνο ενός  δεν μπορούσαν, τον καρπό του ξύλου που  βρίσκονταν στο κέντρο του Παραδείσου. Πρόκειται για την πρώτη απαγόρευση του Θεού στο θέμα της διατροφής εγκαινιάζοντας έτσι την νηστεία, η οποία θα αποτελέσει κεντρικό θέμα στην μετέπειτα πνευματική ζωή. Η τιμωρία ήταν μεγάλη και το ρίσκο που πήρε η Εύα ήταν ακόμα μεγαλύτερο. Πρόκειται για θάνατο, σωματικό και ψυχικό, για απονέκρωση, για αποχωρισμό από τον ζωοδότη τους Θεό.

4 καὶ εἶπεν ὁ ὄφις τῇ γυναικί· οὐ θανάτῳ ἀποθανεῖσθε· 5 ᾔδει γὰρ ὁ Θεός, ὅτι ᾗ ἂν ἡμέρᾳ φάγητε ἀπ᾿ αὐτοῦ, διανοιχθήσονται ὑμῶν οἱ ὀφθαλμοὶ καὶ ἔσεσθε ὡς θεοί, γινώσκοντες καλὸν καὶ πονηρόν.

          Η διαστρέβλωση της πραγματικότητας στην συμβολή του διαβόλου είναι φοβερή. Διαψεύδει τον ίδιο τον Θεό, στον οποίο αποδίδει πονηριά και μεροληπτικότητα. Οι οφθαλμοί είναι από τότε σημαντικός παράγοντας της πνευματικής ζωής, διότι από τους οφθαλμούς εισέρχεται κάθε παράσταση καλή ή κακή και απαιτείται καλός χειρισμός αυτών, των παραστάσεων. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Χριστός μιλήσει σχετικά με αυτούς λέγοντας ότι αν ο οφθαλμός σου είναι πονηρός, τότε και όλο σου το σώμα θα γίνει πονηρό. Αντίθετα, όταν τα πράγματα τα βλέπουμε με καλό μάτι, τότε και ο ίδιος ωφελείται και τους άλλους ωφελεί.

          Εδώ πρόκειται για τα μάτια της ψυχής, τα οποία θα διανοιχτούν και θα αρχίσουν να γνωρίζουν το καλό και το πονηρό κι έτσι θα μοιάσουν με τον Θεό, ο οποίος έχει αυτήν την ικανότητα. Και απορεί κανείς γιατί είναι κακό να γνωρίζει κανείς ποιο είναι καλό και ποιο πονηρό. Αυτό φυσικά δεν είναι κακό φτάνει να μπορεί να διαχειρίζεται σωστά αυτήν την δυνατότητα ο άνθρωπος και να επιλέγει το καλό. Σε αυτό το σημείο πνευματικής προόδου οι Πρωτόπλαστοι δεν είχαν φτάσει και γι’ αυτό ο καλός μας Θεός θέλησε να μας προφυλάξει από κακές επιλογές, αλλά «δεν τα κατάφερε» διότι έκανε τον άνθρωπο απόλυτα ελεύθερο, με ελεύθερη βούληση κι επιλογή και αυτός δυστυχώς δεν έκανε καλή χρήση αυτής της δυνατότητας, με αποτέλεσμα να έχει οδυνηρές συνέπειες.

6 καὶ εἶδεν ἡ γυνή, ὅτι καλὸν τὸ ξύλον εἰς βρῶσιν καὶ ὅτι ἀρεστὸν τοῖς ὀφθαλμοῖς ἰδεῖν καὶ ὡραῖόν ἐστι τοῦ κατανοῆσαι, καὶ λαβοῦσα ἀπὸ τοῦ καρποῦ αὐτοῦ ἔφαγε· καὶ ἔδωκε καὶ τῷ ἀνδρὶ αὐτῆς μετ᾿ αὐτῆς, καὶ ἔφαγον. 7 καὶ διηνοίχθησαν οἱ ὀφθαλμοὶ τῶν δύο, καὶ ἔγνωσαν ὅτι γυμνοὶ ἦσαν, καὶ ἔρραψαν φύλλα συκῆς καὶ ἐποίησαν ἑαυτοῖς περιζώματα.

          Η γυναίκα, δηλαδή η Εύα, παρασύρθηκε από την συμβουλή του Διαβόλου και η ίδια πρόσεξε ότι ο καρπός του ξύλου ήταν καλός για βρώση, της άρεσε η όψη του και ήθελε να τον δοκιμάσει κι έτσι έφαγε από αυτόν τον καρπό ξεχνώντας την εντολή του Θεού. Στην περίπτωση αυτή θα φαινόμενα απατούν και έτσι ένα πράγμα μπορεί να είναι ωραίο εξωτερικά όμως όταν το δοκιμάσεις μπορεί  να είναι βλαβερό. Αυτό δεν το σκέφτηκε η Εύα ούτε θυμήθηκε τις φοβερές συνέπειες της παρακοής της εντολής του Θεού, οι οποίες ήταν υπαρξιακές, αφού απειλούνταν η ίδια η ζωή της με τον θάνατο. Και δεν αρκέστηκε μόνο να φάει η ίδια αλλά έδωσε και στον Αδάμ, ο οποίος απερίσκεπτα σκεπτόμενος και αυτός, έφαγε από τον απαγορευμένο καρπό.

          Το αποτέλεσμα ήταν να ανοίξουν τα μάτια τους, ενώ μέχρι τότε ήταν κλειστά στην αμαρτία, και να δουν την γύμνια τους όχι μόνο την σωματική αλλά και την πνευματική, όπως θα το καταλάβουν αργότερα. Γυμνοί ήταν και προηγουμένως αλλά δεν είχαν το πονηρό βλέμμα, δεν έβαζαν το κακό στο μυαλό τους. Τους απορροφούσε η θέα του Θεού, η οποία ήταν φοβερά ελκυστική και δεν σκέφτονταν τίποτα άλλο. Τώρα έφυγε η θέα του Θεού από τα μάτια τους και προσγειώθηκαν σε μια άλλη πραγματικότητα, πολύ πιο υλική και βασανιστική. Έπρεπε άμεσα να ντυθούν κι έτσι πήραν φύλλα συκιάς, που ήταν μεγάλα, τα έραψαν και προσπάθησαν να καλύψουν την γύμνια τους.

(Συνεχίζεται)