Αββάς Ζωσιμάς: Κανένας δεν λέγει αλήθεια, εκτός από εκείνους που μας κατακρίνουν!

Αββάς Ζωσιμάς.

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Αββάς Ζωσιμάς
Κεφάλαια ωφέλιμα

Συνέχεια από εδώ: http://www.pemptousia.gr/?p=382607

4

1. Και έλεγε:
Αφαίρεσε τους λογισμούς, και κανείς δεν είναι άγιος.

Αυτός που αποφεύγει ωφέλιμο πειρασμό, αποφεύγει αιώνια ζωή, είπε κάποιος από τους αγίους.

Ποιος επροξένησε στους αγίους μάρτυρες τους στεφάνους εκείνους, αν όχι οι δικασταί τους;

Ποιος έκανε να δωρηθή στον άγιο Στέφανο τέτοια δόξα, αν όχι οι λιθοβολισμοί του;

Κι επρόφερε πάντοτε το λόγο του Ευαγρίου, ότι «εγώ δεν κατακρίνω αυτούς που με κατηγορούν, αλλά μάλιστα τους ονομάζω ευεργέτες, και δεν απωθώ τον ιατρό των ψυχών που προσφέρει φάρμακο ταπεινώσεως στην κενόδοξη ψυχή· και φοβούμαι μήπως ειπή κάποτε για την ψυχή μου, «ιατρεύσαμε την Βαβυλώνα, αλλά δεν εθεραπεύθηκε».

2. Και έλεγε:
Εφοβόταν ο Εύάγριος μήπως κατηγορηθή από τον Χριστό και του ειπή· «Ευάγριε, έπασχες από κενοδοξία, και σου προσέφερα το φάρμακο της ταπεινώσεως, για να καθαρισθής με αυτό, αλλά εσύ δεν εκαθαρίσθηκες». Ας καταλάβωμε τούτο, ότι κανένας δεν λέγει αλήθεια, εκτός από εκείνους που μας κατακρίνουν.

3. Έλεγε δε:
Γνωρίζει ο Κύριος, «ο όποιος εξετάζει τις καρδιές και τους νεφρούς» ότι κι αν όλοι οι άνθρωποι επαινούν και καλοτυχίζουν όλες τις πράξεις μου, αυτές είναι άξιες ψόγων και εντροπής και εμπτυσμού.
Εάν δε ειπούν, «έκανες τούτο η εκείνο», εγώ λέγω, «ποιο από τα ιδικά μου είναι καλό;». Διότι κανείς δεν ψεύδεται εκτός από εκείνους που με επαινούν και με καλοτυχίζουν· και κανείς δεν λέγει αλήθεια εκτός από εκείνους που με επικρίνουν και με εξευτελίζουν, όπως είπα προηγουμένως.

Και δεν λέγουν όλη την αλήθεια. Και αν θα αξιώνονταν να ιδούν, δεν λέγω το πέλαγος των κακών μας, αλλά ένα μόριο από αυτά, θα αποστρέφονταν από την ψυχή μας, σαν από
βόρβορο, σαν από δυσωδία, σαν από ακάθαρτο αέρα.
Και αν γίνουν τα σώματα των ανθρώπων γλώσσες να μας λοιδορούν, είμαι πεπεισμένος ότι κανείς δεν θα είναι ικανός να περιγραφή την αναξιότητα μας· διότι καθένας που λοιδορεί και επικρίνει λέγει μέρος, άλλα δεν μπορεί να ειπή τα πάντα.

Εάν δε ο δίκαιος Ιώβ είπε ότι «είμαι γεμάτος αναξιότητα», το δε «γεμάτος» δεν δέχεται καμμία προσθήκη, τι να ειπούμε εμείς που είμαστε πέλαγος όλων των κακιών; Με κάθε αμάρτημα μας εταπείνωσε ο διάβολος και οφείλομε να γίνωμε ευγνώμονες για την ταπείνωσί μας· διότι όσοι γίνονται ευγνώμονες για την ταπείνωσί τους συντρίβουν τον διάβολο.
Και, όπως είπαν οι άγιοι πατέρες, εάν η ταπείνωσις κατεβασθή στον άδη, ανυψώνεται στον ουρανό, και εάν η υπερηφάνεια υψωθή έως τον ουρανό, κατεβάζεται στον άδη.

4. Και έλεγε:
Ποιος μπορεί ποτέ να πείση ταπεινό άνθρωπο να πλέξη λογισμούς εναντίον κάποιου; Διότι ο ταπεινός ο,τιδήποτε πάθη ή ακούση, λαμβάνει αφορμή στο να εξυβρίζη και να υποτιμά τον εαυτό του.

Και ενθυμόταν τον αββά Μωυσή, όταν οι κληρικοί τον απεμάκρυναν από το ιερατείο, λέγοντάς του, «πήγαινε έξω, Αιθίοψ»· τότε άρχισε να επιπλήττη τον εαυτό του και να λέγη, «ακάθαρτε μαύρε, καλά σου έκαναν· αφού δεν είσαι άνθρωπος, τι έρχεσαι ανάμεσα σε ανθρώπους»;

Από τον τόμο «Φιλοκαλία των νηπτικών και ασκητικών, Αββά Ησαΐου, αββά Ζωσιμά, αββά Δωροθέου» των εκδόσεων Πατερικαί Εκδόσεις «Γρηγόριος ο Παλαμάς». Κείμενο, μετάφραση, σχόλια Παναγιώτης Χρήστου.