Αρχή της Ινδίκτου, «Ελάτε, αδελφοί μου, ελάτε να κάμωμ’ επανάσταση με το Πνεύμα του Θεού μέσα μας…»!

«Πνεύμα Κυρίου επ᾽εμέ, ου είνεκεν έχρισέ με…».

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Αρχή της Ινδίκτου
«Ελάτε, αδελφοί μου, ελάτε να κάμωμ᾽ επανάσταση με το Πνεύμα του Θεού μέσα μας, για να χτίσουμ’ ένα καλύτερο κόσμο».

Ένα Σάββατο, κατά τη συνήθειά του, ο Ιησούς Χριστός μπήκε στη συναγωγή της πατρίδας του και ζήτησε να διαβάσει τη θεία Γραφή, για να κηρύξει το λόγο. Ο υπηρέτης του έδωσε το βιβλίο του προφήτη Ησαΐα, κι ο Ιησούς Χριστός ξετύλιξε το χειρόγραφο κι άρχισε να διαβάζη· «Πνεύμα Κυρίου επ᾽εμέ, ου είνεκεν έχρισέ με· ευαγγελίσασθαι πτωχοίς απέσταλκέ με, ιάσασθαι τους συντετριμμένους την καρδίαν, κηρύξαι αιχμαλώτοις άφεσιν και τυφλοίς ανάβλεψιν, αποστείλαι τεθραυσμένοιυς εν αφέσει, κηρύξαι ενιαυτόν Κύριον δεκτόν».

Αυτό το προφητικό χωρίο ως εξής θα μπορούσαμε να το αποδώσουμε ελεύθερα σε νεοελληνική δημοτική γλώσσα·
«Το πνεύμα του Κυρίου είν᾽ επάνω μου, γιατί εκείνος με ώρισε και με στέλνει· να φέρω μήνυμα χαράς για τους φτωχούς, να κηρύξω λευτεριά στους σκλάβους και στους τυφλούς να δώσω φως, να σηκώσω τα βάρη των κουρασμένων και των ταπεινών, και να φωνάξω πως έφτασε ο καιρός, που ο Κύριος έρχεται για να σώση το λαό του».

Με τα λόγια αυτά του Προφήτη κηρύσσεται φανερά το κοινωνικό έργο του Μεσσία. Γιατί το έργο του Μεσσία, έργο σωτηρίας του ανθρώπου και του κόσμου, δεν είν᾽ έξω από την πραγματικότητα της ζωής και του κοινωνικού βίου των ανθρώπων.

Ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός, όταν τύλιξε το χειρόγραφο και το ᾽δωσε στον υπηρέτη, είπε στους ακροατές του·
«Σήμερον πεπλήρωται η γραφή αύτη εν τοις ωσίν υμών», σήμερα βρήκε την εκπλήρωσή της η προφητεία, που τώρα μόλις ακούσατε.

Είναι δηλαδή σαν και να λέγη· «Εγώ λοιπόν είμ᾽ εκείνος, για τον οποίο εδώ ομιλεί ο Προφήτης. Κι αυτό είναι το έργο, για το οποίο με στέλνει ο Θεός».

Θα λέγαμ᾽ έτσι ότι Ιησούς Χριστός, σαν ένας επίσημος απεσταλμένος, παρουσιάζει τα διαπιστευτήριά του. «Το Πνεύμα του Κυρίου είν᾽ επάνω μου, γιατί εκείνος με ώρισε και με στέλνει…».

Το ίδιο, που του αναγνώριζε ο λαός, όταν στο τέλος της τριετίας τον υποδεχότανε θριαμβευτικά στα Ιεροσόλυμα· «Ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου». Δεν εμφανίστηκε δηλαδή ο Ιησούς Χριστός ένας άγνωστος και αυτόκλητος αναμορφωτής του βίου των ανθρώπων και σωτήρας του κόσμου, αλλ᾽ ήλθ᾽ επίσημα εξουσιοδοτημένος και σταλμένος από το Θεό.

Και δεν είναι μόνο τα λόγια αυτά του προφήτη Ησαΐα, που ομιλούν για τον απεσταλμένο του Θεού στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού, αλλά καθώς βεβαιώνει ο απόστολος Πέτρος, «αυτώ πάντες οι προφήται μαρτυρούσιν, άφεσιν αμαρτιών λαβείν διά του ονόματος αυτού πάντα τον πιστεύοντα εις αυτόν», όλοι οι προφήτες μαρτυρούν γι᾽ αυτόν ότι καθένας που πιστεύει σ᾽ αυτόν θα λάβη συγχώρεση των αμαρτιών του.

Ο απεσταλμένος δηλαδή του Θεού, ο Μεσσίας, ο Ιησούς Χριστός είναι περισσότερο από κοινωνικός αναμορφωτής, είναι πνευματικός αναγεννητής των ανθρώπων. Χωρίς αυτή την αναγέννηση πρώτα, ας μη περιμένουν οι κοινωνίες αναμόρφωση.

Αλλ᾽ ας περιορίσουμε τη σημερινή ομιλία μόνο στο κοινωνικό περιεχόμενο των λόγων του προφήτη Ησαία, που διάβασε ο Ιησούς Χριστός στη συναγωγή της Ναζαρέτ. «Να φέρω στη φτωχολογιά μήνυμα χαράς, να κηρύξω στους σκλάβους λευτεριά, να δώσω στους τυφλούς να δούνε φως, να σηκώσω των ταπεινών και των κουρασμένων τα βάρη, να φωνάξω πως έφτασε ο καιρός κι έρχεται ο Κύριος, για να σώση το λαό του».

Είναι σαν και να ακούμε ένα σύγχρονο κοινωνικό κι επαναστατικό κήρυγμα από τα πιο δυνατά και τα πιο ελεύθερα. Μα είναι αλήθεια πως αυτό είναι το κήρυγμα των προφητών, κοινωνικό κι επαναστατικό. Δεν μας τρομάζει λοιπόν ένα τέτοιο κήρυγμα, σαν κάτι ξένο κι ασυνήθιστο για μας.

Είναι το δικό μας κήρυγμα, το κήρυγμα των Προφητών, το κήρυγμα του Ευαγγελίου, το κήρυγμα της Εκκλησίας. Μόνο, γιατί μας το πήραν κάποιοι άλλοι, ίσως εξαιτίας μας, εμείς τώρα σαν και να διστάζουμε και φοβούμαστε να το φωνάξουμε.

Είναι, γιατί το κοινωνικό κήρυγμα των Προφητών, που το υιοθετεί ο Ιησούς Χριστός, στα χέρια των κάποιων άλλων έχασε το δρόμο του. Το κοινωνικό κήρυγμα των Προφητών και του Ευαγγελίου δεν είναι για να γκρεμίσουμε, αλλά για να χτίσουμε τον κόσμο· είναι το «ουκ ήλθον καταλύσαι, αλλά πληρώσαι», που είπε ο Ιησούς Χριστός, κήρυγμα όχι επανάστασης και καταστροφής, αλλά ανάστασης και ζωής.

Το κοινωνικό κήρυγμα των Προφητών και της Εκκλησίας ξεκινάει από το «Πνεύμα Κυρίου επ᾽ εμέ…» και όχι «εν ονόματι» της αθεΐας, που είναι το πνεύμα της πλάνης. Τα κοινωνικά κι επαναστατικά κηρύγματα και κινήματα του καιρού μας, ξεκινώντας από κάποιες, όχι πάντα, πραγματικές αιτίες, κινούνται μέσα σ᾽ ένα πνεύμα εκδίκησης και μίσους, σε αντίθεση με το κήρυγμα των Προφητών.

Ο Προφήτης ποτέ δεν βλέπει προς τα πίσω, αλλά πάντα προς τα εμπρός· στα περασμένα είναι η εκδίκηση και το μίσος, στα μελλούμενα είναι η ελπίδα κι η αγάπη. Ο Προφήτης κηρύττει πάντα με τη συνείδηση του απεσταλμένου του Θεού, πνευματοκίνητος και όργανο όχι της λαϊκής οργής, αλλά της θείας δικαιοσύνης.

Πολλά πράγματα στον κόσμο χρειάζονται διόρθωση, και χαρά σ᾽ εκείνους που παλεύουνε για να τα διορθώσουν. Μα όχι ξεκινώντας με τη σημαία της αθεΐας, που είναι το πνεύμα της πλάνης, αλλά με το Πνεύμα του Θεού, που είναι το πνεύμα της αλήθειας και της ελευθερίας· «ου το πνεύμα Κυρίου, εκεί ελευθερία», γράφει ο Απόστολος.

Πολλοί σκλάβοι ακόμα υπάρχουν στον κόσμο, πολλοί φτωχοί και ταλαιπωρημένοι, πολλοί φορτωμένοι με αβάσταχτα βάρη, πολλοί τυφλοί και στο σκότος της άγνοιας, κι όλοι περιμένουν το κήρυγμα της λευτεριάς. Μα το ίδιο κήρυγμα γεννάει ανησυχίες και φόβους· γιατί ξεκινώντας από την αθεΐα, θα είναι ολέθριο για όλους, εξουθένωση και εξανδραποδισμός του λαού.

Το φωνάξαμε κι άλλη φορά και το φωνάζουμε και σήμερα· «Ελάτε, αδελφοί μου, ελάτε να κάμωμ᾽ επανάσταση με το Πνεύμα του Θεού μέσα μας, για να χτίσουμ᾽ ένα καλύτερο κόσμο». Εμείς σ᾽ αυτό το χτίσιμο, ας μην είμαστε οι πρωτομάστοροι, αλλά να κουβαλάμε πέτρες. Αμήν.

Από το μπλογκ του π. Χρήστου Ζαχαράκη, «Δος μοι τούτον τον ξένον…» http://pchristoszacharakis.blogspot.com/2016/09/ ο οποίος αναφέρει στην εισαγωγή του κειμένου του † Μητροπολίτη Σερβίων και Κοζάνης, κυρού Διονυσίου Ψαριανού: Ένα εξαιρετικό κήρυγμα του μακαριστού Διονυσίου Λ. Ψαριανού (1-9-1985), είναι ό,τι καλύτερο για την αρχή του νέου εκκλησιαστικού έτους. Το κήρυγμα αυτό κατατάσσεται αβίαστα πλάι στα πατερικά κείμενα, και αποτελεί υπόδειγμα κηρύγματος όχι μόνο για τις θεολογικές σχολές, αλλά και για την ίδια την Εκκλησία…