Η διατήρηση της μνήμης της σταυρωμένης Μικράς Ασίας αποτελεί την πρώτη Ανάστασή της!

Κάθε χρόνο εκεί που τελειώνει το θέρος των Ελλήνων και των αλλοφύλων τουριστών που επισκέπτονται την χώρα μας, μοιάζει να αρχίζει να ακούγεται η ηχώ των θρήνων της Μικρασίας και της Σμύρνης!

Θρήνοι και μοιρολόγια ενορχηστρωμένα με τις ποικίλες λύρες της Ιωνίας, από τους ποντιακούς κεμεντζέδες μέχρι τους κεμανέδες της Καππαδοκίας με τις συμπαθητικές χορδές που συνηχούν και συμπάσχουν παράλληλα με τις λοιπές χορδές. 

Κάθε χρόνο συμπάσχουμε και εμείς με κομμένη την ανάσα σε μ’ αυτό το περίεργο ισοκράτημα συν-ηχείας και μάλιστα αγωνιώντας παράδοξα για την τελική έκβαση. Δεν το κρύβω, πως μοιάζει σαν να αναμένουμε πως θα γίνει κάτι και θα αποσοβηθεί η τραγωδία. Τραγωδία και όχι απλά συμφορά γιατί σ’ αυτήν την περίπτωση συμμετέχει, πάντα, με την έννοια του ευθύνεται και το θύμα. 

Εν προκειμένω, βεβαίως, οι ευθύνες βαραίνουν το ελληνικό κράτος, ενώ το απόλυτο θύμα αποτελεί ο μικρασιατικός ελληνισμός και όλος ο κόσμος και ο πολιτισμός της Ιωνίας. (Ακόμη και τα χώματά της).

Ένας κόσμος που έζησε μια μακάβρια γενοκτονική και εθνοκτονική εκκαθάριση! Διά πυρός και σιδήρου και διά ολοκαυτώματος χαλάστηκε ο τελευταίος αγλαόκαρπος κόσμος της Ιωνίας!

Η προσπάθεια για την εξαφάνισή των ανθρώπων του από τα χώματα τους δεν ξεκίνησε από την αποβίβαση του ελληνικού στρατού στην Μικρασία, αλλά από την έναρξη των γενοκτονικών και εθνοκτονικών τουρκικών επιχειρήσεων εκκαθαρίσεων εναντίον των χριστιανικών εθνοτήτων.

Φονική καταδίωξη και ολοκαυτώματα. Τα δικά μας ολοκαυτώματα  των ταγμάτων εργασίας -«αμελέ ταμπουρού»τουρκιστί– που είχαν προηγηθεί του συνθήματος στις πύλες των ναζιστικών στρατοπέδων συγκέντρωσης-εξόντωσης η «εργασία απελευθερώνει»! Τυχαίο;

Και να οι Μάρτυρες, παιδομάρτυρες, γυναικομάρτυρες, γεροντομάρτυρες, όλοι αθώα θύματα και δόξα ενός τεράστιου και μεγαλειώδους πολιτισμού!   

Μία μετάσταση των αγρίως δολοφονηθέντων και μία δεύτερη των μεταστάντων σε νέες πατρίδες! Αυτών που ίδρυσαν και έστησαν νέες Ιωνίες, Μικρασίες, Πόντους, Καππαδοκίες σε χώματα σχεδόν μόλις απελευθερωθέντα, από τους κουρελήδες, σχεδόν άοπλους και αυτοσχέδιους αντάρτες επαναστατημένους ραγιάδες του 1821, αλλά και από τον ελληνικό στρατό του νέου ελληνικού κράτους το 1912-1913!

Και να και εμείς να συμπάσχουμε με τον τραγικό και ένδοξο μαρτυρικό σιωπηλό κόσμο της Μικρασίας, γνωρίζοντας άπαντες στο πετσί μας από ελληνικές τραγωδίες! Διχασμούς, εμφυλίους και πραξικοπήματα εναντίον του ελληνικού σώματος, διαιρώντας, διχάζοντας και ενίοτε παραδίδοντάς το στον εχθρό, σχεδόν, αμαχητί. (Βλέπε Κύπρος). Και να η διαλεκτική της ελληνικής τραγωδίας! Και της απέραντης σιωπής που εγκαθιδρύει γιατί εν πολλοίς σε ένα διχασμό όλοι συμμετέχουμε!

Σιωπή συγκλονιστική και εκκωφαντική με ένα κλάμα να ακούγεται επί των ερειπίων! Αλλά είναι ήδη πολύ αργά!

 Ίσως, σκέφτομαι, παραλογιζόμενος, πως ενός κόσμου πλήρους μεγαλείου, όπως ο κόσμος της Ιωνίας του αξίζει και ένας «μεγαλοπρεπής» θάνατος! Αλλά όταν μετέχουμε στην συμφορά και την τραγωδία με δική μας ευθύνη, τα πράγματα αλλάζουν και μόνον η τραγικότητα, και μάλιστα, χωρίς κάθαρση, προσδιορίζει την όλη διαμορφωθείσα κατάσταση! 

Και όσον αφορά για το μερτικό μας στην οδύνη αναφέρομαι τόσο στον εσωτερικό εθνικό διχασμό όσο και τις πολιτικές επιλογές στο μικρασιατικό πολεμικό μέτωπο το τελευταίο διάστημα πριν την καταστροφή. 

Εκεί που πολλοί νεκροί έμειναν άταφοι απέναντι στον Ιωνικό ήλιο, αντίκρυ του σαν σε ένα τελευταίο γενναίο, ηρωικό και πένθιμο ανικρυστό, καρσιλαμά! Ή, σε έναν ποντιακό χορό των μαχαιριών σε τουρκική, όμως, δολοφονική χορογραφία… Των γνωστών δημίων και αποτρόπαιων φονικών καλλιτεχνών στο είδος τους!  

Και να η Ελληνίς Ανατολή πιο σοβαρή και μόνη από ποτέ! Αλλά παραδόξως όλα εκεί μιλάνε χωρίς να ακούγεται η ελληνική λαλιά, παρά μόνον οι λειτουργίες και οι προσευχές των Κρυπτοχριστιανών στις κατακόμβες τους. Και αυτοί φοβισμένοι και τρομαγμένοι όσο ποτέ, αφού, εξάλλου, πρόκειται και για Κρυπτοέλληνες εις το φως της ημέρας και μόνον στα σκοτάδια γνήσιοι Ορθόδοξοι Έλληνες!

Μετά την ολική άλωση της Ασίας, της Μικράς, αλλά ελληνικής του 1922 η οποία περιείχε, αλλά και εμφορείτο από όλα τα σχετικά λεπτεπίλεπτα χρώματα του πολιτισμού των Ελλήνων, η Μικρασία παρέμεινε όρθια ως μνημείο και σίγουρα μνήμη διαρκής! Και τότε αναδείχτηκε σε σύμβολο! Ακόμη και όπου η φωτιά άλωσε και κατέστρεψε τους κόπους, τους μόχθους και τον στολισμό των ελληνικών τόπων! Ήταν μια προσπάθεια να αφαιρέσουν από τον χώρο, τον τόπο, αλλά και τον χρόνο τις αναπνοές που τον ανάστησαν! 

Αφαιρούνται, όμως; Προφανώς, όχι! Πνεύμα είναι και η αναπνοή και όπου θέλει πνέει!

Και να οι τόποι των Ελλήνων μετά την άλωση τους έτοιμοι να δεχτούν τους ολετήρες τους ως νέους κατοίκους τους, αλλά και τους ανταλλάξιμους οθωμανούς από την Ελλάδα. Με πολλούς από αυτούς να είναι γνήσιοι Έλληνες, αλλά και ελληνόφωνοι οι οποίοι, όμως έχασαν το δικαίωμα να συνυπολογίζονται στο ελληνικό Γένος, όταν ελευθέρως, βιαίως, ή τεχνηέντως κατόπιν ποικίλων διωγμών εξωθήθηκαν να αλλαξοπιστήσουν.

Και τώρα έπρεπε να κάνουν την αντίθετη κίνηση και διαδρομή απ’ ότι οι Ορθόδοξοι Μικρασιάτες σε έναν αμοιβαίο ξεριζωμό και σε μια ανταλλαγή εστιών.

Ένα δράμα, ένθεν κακείθεν! 

Με αυτό των Κρυπτοχριστιανών και όσον μιλάνε ακόμη τα ρωμαίικα και τραγουδούν και χορεύουν κατά πατροπαράδοτη παράδοση άσματα ποντιακά με συνοδεία κεμεντζέδων, λύρας Πόντου να συνεχίζεται ακόμη και στις μέρες μας! (Ακόμη και ο φανατισμός ορισμένες φορές φανερώνει ότι  υπάρχει πολύ βαθιά μέσα τους κάτι που γνωρίζουν πάρα πολύ καλά, αλλά δεν θέλουν να φανερώνεται, αφού πλέον νιώθουν ως αποπαίδια ενός πολιτισμού που δεν μπορούν πια να μετέχουν).

Του Σταυρού σήμερα και ο πολλαπλώς σταυρωμένος κόσμος της Ιωνίας μοιάζει να ασφυκτιά, να ζητά την Ανάστασή του! 

Και η διατήρηση της μνήμης της ελληνικής Μικρά Ασίας αποτελεί μια πρώτη Ανάσταση! 

Χαροποιό προμήνυμα ότι ζει και παραμένει ζώσα! 

Μέσα μας και κατά συνέπειαν παντού!

Μικρασία χαίρε!