Αββάς Ζωσιμάς: Ό,τι και να συμβεί στον ταπεινό, αμέσως καταφεύγει στην προσευχή και θεωρεί όλους ως ευεργέτες!

Αββάς Ζωσιμάς.

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Αββάς Ζωσιμάς
Κεφάλαια ωφέλιμα

Συνέχεια από εδώ: http://www.pemptousia.gr/?p=382937

5

Έλεγε δε ότι:
Ό,τι και να συμβή στον ταπεινό, αμέσως καταφεύγει στην προσευχή και θεωρεί όλους ως ευεργέτες.

Εμείς όμως, ενώ εκτραπήκαμε από την οδό της αληθείας και από την καθοδήγησι των αγίων, θέλομε να χαράξωμε μόνοι τον δρόμο μας κατά τα πονηρά μας θελήματα.

Διότι τι είναι ευκολότερο από το να ακούσωμε από ένα άγιο και πρακτικό διδάσκαλο, τον αββά Αμμωνά που λέγει, «πρόσεχε τον εαυτό σου με ακρίβεια, ώστε, εάν σε στενοχωρήση κάποιος σε οποιοδήποτε πράγμα, να σιωπάς και να μη ομιλής καθόλου, έως ότου με την αδιάλειπτη προσευχή πραϋνθή η καρδιά σου, και έτσι να παραμυθής τον αδελφό»;

Πραγματικά αυτός που ποθεί την αληθινή και ευθεία οδό όταν ταράσσεται επιπλήττει τον εαυτό του σφοδρώς και ελέγχει τον εαυτό του πάντοτε και λέγει. «Τι μαίνεσαι, ψυχή μου; Τι ταράσσεσαι σαν αυτούς που αφρίζουν; αυτό ακριβώς δεικνύει ότι ασθενής. Εάν δεν ασθενούσες, δεν θα έπασχες.

Τι αφήνεις το να μέμφεσαι τον εαυτό σου και κατηγορείς τον αδελφό που σου έδειξε την νόσο σου πραγματικά και αληθινά; Μάθε τις εντολές του Χριστού, ‘ο όποιος όταν υβριζόταν δεν ύβριζε κι αυτός, όταν επάθαινε δεν απειλούσε’.

Άκουσέ τον να λέγη και να δεικνύη με τις πράξεις· ‘έδωσα την ράχι μου σε μαστίγωμα, τις σιαγόνες μου σε ραπίσματα, το πρόσωπό μου δεν το απέστρεψα από την εντροπή των εμπτυσμάτων’.

Και συ, άθλια, για μία ύβρι και προσβολή κάθεσαι να πλέκης μυρίους λογισμούς, επιβουλεύεσαι τον εαυτό σου σαν οι δαίμονες. Διότι τι έχει να κάνη ο δαίμων σε τέτοια ψυχή περισσότερο από ό,τι κάνει στον εαυτό της; Βλέπομε τον σταυρό του Χριστού, αναγινώσκομε καθημερινώς τα πάθη του που υπέφερε για μας, κι εμείς δεν υπομένομε καμμιά ύβρι· πραγματικά εκτραπήκαμε από την ευθεία οδό».

2. Έλεγε δε ότι:
Εάν ζήση κανείς τα έτη του Μαθουσάλα και δεν βαδίση αυτήν την οδό που εβάδισαν όλοι οι άγιοι, δηλαδή την οδό του να ατιμάζεται κανείς και να ζημιώνεται και να υπομένη γενναίως, δεν θα προκόψη ούτε ολίγο ούτε πολύ, αλλ’ απλώς εξοδεύει τα χρόνια του ματαίως.

3. Έλεγε δε ότι:
Όταν ήμουν μαζί με την μακαρία Διονυσία, της εζήτησε κάποιος αδελφός ευλογία· και του έδωσε όσο έπρεπε. Επειδή όμως δεν του εδόθηκε όσην εζητούσε, άρχισε να την προσβάλλη, λέγοντας εναντίον αυτής και για μένα απρεπή λόγια.

Όταν δε τα άκουσε εκείνη, επόνεσε και εζήτησε να τον κακοποιήση.

Μόλις λοιπόν το έμαθα εγώ, της είπα.
«Τι κάνεις; Επιβουλεύεις τον εαυτό σου; Αφαιρείς κάθε αρετή από την ψυχή σου. Διότι τι υπομένεις αξίως από εκείνα που υπέμεινε για σένα ο Χριστός; Γνωρίζω, κυρία, ότι εσκόρπισες χρήματα σαν κόπρια. Εάν όμως δεν αποκτήσης την πραότητα, είναι σαν χαλκεύς που κτυπά κομμάτι σιδήρου, αλλά σκεύος δεν παράγει.

4. Και της έλεγε:
Λέγει ο Θεοφόρος Ιγνάτιος, «χρειάζομαι πραότητα, με την όποια καταλύεται όλη η δύναμις του άρχοντος του αιώνος τούτου». Σημείον της απορρίψεως του κόσμου είναι να μη ταράσσεται κανείς. Διότι μπορεί καμμιά φορά να καταφρονή κανείς πολλά κεντηνάρια* κι έρχεται σ’ ένα βελονάκι και η προσκόλλησις σ’ αυτό τον κάνει να ταράσσεται. Και καθιστά το βελονάκι εκείνο εκατόλιτρο χρυσού και γίνεται δούλος της βελόνας ή του κουταλιού ή του μανδηλίου ή του βιβλίου, και δεν είναι δούλος του Θεού.

Και καλώς είπε κάποιος από τους σοφούς, -όσα πάθη, τόσοι αυθέντες»· και πάλι ο Απόστολος, -απ’ όποιο νικάται κανείς, σ’ αυτό και υποδουλώνεται.

Καθώς δε αυτή άκουσε αυτά, με πρόσεξε με θαυμασμό και είπε, -είθε να εύρης τον Θεό που ποθείς.

* Το κεντηνάριο είναι βυζαντινή νομισματική μονάδα βάρους, χρυσό εκατόλιτρο.

Από τον τόμο «Φιλοκαλία των νηπτικών και ασκητικών, Αββά Ησαΐου, αββά Ζωσιμά, αββά Δωροθέου» των εκδόσεων Πατερικαί Εκδόσεις «Γρηγόριος ο Παλαμάς». Κείμενο, μετάφραση, σχόλια Παναγιώτης Χρήστου.