Το φαινόμενο του να σε αποκαλούν πάντα με το βαπτιστικό όνομά σου

Ακούω πολλές φορές τους δημοσιογράφους της τηλεόρασης να αποκαλούν όλους τους συναδέλφους τους, και ας είναι στην ηλικία πολύ μεγαλύτεροί τους, μόνον με το βαπτιστικό, δηλαδή το μικρό ή και το υποκοριστικό πολλές φορές, όνομά τους.

Δυστυχώς δεν δίνεται η δέουσα προσοχή να συνομιλήσουν σωστά με κάποιον που ίσως στην ηλικία θα είναι σαν ένας από τους παππούδες τους. Έτσι λοιπόν είναι σαν να τα ισοπεδώνουμε όλα!

Εδώ είναι η πολύ μεγάλη ζημιά που θα γίνεται, όταν η νεότερη φουρνιά από τους δημοσιογράφους θα είναι ως δισέγγονά τους σε ηλικία και θα φωνάζουν μόνον με το βαπτιστικό όλους τους πολύ παλιότερους συναδέλφους τους. Έτσι λοιπόν εξισώνονται τα πάντα.

Οι παλιότερες γενιές και ιδιαίτερα στις αγροτικές κοινωνίες, αν κάποιος είχε διαφορά πάνω από δεκαετία, τότε όλα τα μικρότερά του εξαδέλφια τον αποκαλούσαν μπάρμπα τάδε ή και θείε. Δηλαδή ήξεραν τα ηλικιακά όρια και πρόσεχαν να βάλουν τα ανάλογα προσωνύμια μπροστά από τα βαπτιστικά τους, ανεξάρτητα από το αν ήταν συγγενείς ή απλοί φίλοι τους.

Σιγά-σιγά οι αυριανοί νέοι μας και οι επόμενες γενιές, πολύ φοβάμαι, ότι δεν θα μπορέσουν ποτέ τους να πουν έστω ένα «ο κύριος τάδε» που θα είναι σε ηλικία σαν παππούς τους, δηλαδή πολύ μεγαλύτερός τους. Αυτή η ισοπέδωση των ηλικιών αντικατοπτρίζει, νομίζω, κάποια έλλειψη σεβασμού και θα γίνει στο μέλλον ολοένα και πιο μεγάλο κοινωνικό πρόβλημα, ακριβώς επειδή δεν θα ξέρουν να σέβονται οι πολύ νεότεροι τους πολύ γεροντότερους. Ενδεχομένως να περιμένουμε κάτι ακόμη χειρότερο που ίσως να καταλήξει στην εύκολη θανάτωση των πολύ ηλικιωμένων με την ευθανασία. Αυτό τελευταία ήδη τείνει να καθιερωθεί στην Ευρώπη, αλλά θα φτάσει και εδώ. Όταν δεν μαθαίνουν οι άνθρωποι από μικροί να σέβονται τις μεγαλύτερες ηλικίες, τότε ίσως να οδηγούνται μοιραία και ουσιαστικά στην περιφρόνηση της ανθρώπινης ζωής. Έτσι τυφλώνονται κυνηγώντας μόνο την ευκολία και την καλοπέραση, που όμως αφήνουν στο τέλος τον άνθρωπο άδειο από την ικανοποίηση και τη χαρά που θα αισθανόταν αν με υπομονή και αυτοθυσία θα προσέφερε φροντίδα και αγάπη.

Τελικά, αν δεν μπορούμε να υπομείνουμε τα βάσανα της ζωής, που σίγουρα είναι βαριά για τον καθένα μας, και επιδιώκουμε μόνο την ευκολία μας αδιαφορώντας για τις ανάγκες των άλλων και ιδίως των δικών μας, έ, τότε να μην θέλουμε να μιλάμε για «ανθρωπιά».