Μάρτυρας Ρωμανός, Του έκοψαν την γλώσσα του σώματος, η χάρη όμως δεν άφησε να χαθεί και η φωνή!

Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος, (13ος αιώνας) Ιερά Μεγίστη Μονή Βατοπαιδίου Αγίου Όρους.

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος
Εις τον άγιον Ρωμανόν
Λόγος πρώτος

Συνέχεια από εδώ: http://www.pemptousia.gr/?p=386173

γ’. Και πρόσεξε σε παρακαλώ την κακουργία. Ο Ηρώδης έκοψε το κεφάλι του Iωάννου, αυτός όμως δεν έκοψε το κεφάλι, αλλά την γλώσσα μόνο. Γιατί άραγε;

Από την πολλή του κακουργία και σκληρότητα. Αν του αποκόψω το κεφάλι, λέει, και πεθάνη, θα φύγη και δε θα βλέπη τους αδελφούς του να χάνωνται. Μα εγώ θα τον κάμω να βλέπη τις αμαρτίες και τη συμφορά των στρατιωτών του, για, να τον κυριεύη ο πόνος όπως θα τους βλέπη να καταπέφτουν, και να μην έχη τη δύναμη ν’ απλώση το χέρι για βοήθεια, και να μη μπορεί να τους συμβουλέψη όπως πριν, γιατί του αποκόπηκε η φωνή μαζί με τη γλώσσα.

Εκείνος όμως που παγιδεύει τους σοφούς στην πανουργία τους, γύρισε το τέχνασμα αυτό στο κεφάλι του ίδιου που το σκέφθηκε, κι έτσι όχι μόνο δε στέρησε τη συμβουλή από τους πιστούς, άλλα τους έκανε να χαρούν περισσότερο τον καλό λόγο και ν’ αξιωθούν πιο πνευματική διδασκαλία. Όταν δηλαδή αποφασίστηκε αυτό, κάλεσαν το γιατρό να κόψη τη
γλώσσα, κι έγινε δήμιος από γιατρός, αφού δε γιάτρεψε το άρρωστο μέλος αλλά
κατάστρεψε το γερό.

Κι όμως, αν και πέταξε τη γλώσσα δε μπόρεσε να πετάξη μαζί και τη φωνή.

Η γλώσσα του σώματος κοβόταν, η γλώσσα της χάριτος όμως πετούσε μέσα στο στόμα
του μακαρίου. Η φύση άφηνε να χαθή το μέλος της γιατί την κατανάγκαζε το μαχαίρι, η χάρη όμως δεν άφησε να χαθή μαζί και η φωνή. Έτσι λοιπόν οι μαθητές απολάμβαναν πνευματικώτερη διδασκαλία ακούοντας όχι ανθρώπινη φωνή όπως πριν, αλλά κάποια θεϊκή φωνή και πνευματική και σπουδαιότερη από τη δική μας.

Κι όλοι μαζεύονταν, από τον ουρανό άγγελοι, από τη γη άνθρωποι κι επιθυμούσε καθένας να δη το χωρίς γλώσσα στόμα και να τ’ ακούση να μιλάη έτσι. Κι ήταν αληθινά θαυμαστό και παράδοξο αυτό το στόμα που μιλούσε χωρίς γλώσσα, που ντρόπιαζε πολύ το διάβολο και δόξαζε πολύ το μάρτυρα, κι ήταν αφορμή για μεγάλη παρηγοριά και υπομονή στους μαθητές.

Γιατί αυτό ήταν νόμος του Θεού από ψηλά κι απ’ την αρχή, αυτά που θα μηχανευτή ο διάβολος εναντίον μας, αυτά να γυρίζουν στο δικό του κεφάλι και να χρησιμεύουν για τη δική μας σωτηρία.

Και πρόσεξε· αυτός έδιωξε τον άνθρωπο από τον παράδεισο, κι ο Θεός του άνοιξε τον ουρανό. Αυτός του στέρησε την εξουσία πάνω στη γη, κι ο Θεός του έδωσε τη βασιλεία των ουρανών κι ανέβασε την ανθρώπινη φύση στο θρόνο το βασιλικό.

Έτσι πάντοτε μας δίνει περισσότερα αγαθά απ’ όσα ο διάβολος επιχειρεί να μας στέρηση. Και το κάνει αυτό αναγκάζοντας το διάβολο νάναι πιο οκνηρός όταν μας κατατρέχη, και διδάσκοντας εμάς να μη φοβόμαστε ποτέ τις πονηριές του.

Αυτό έγινε κι εδώ με το μάρτυρα. Τη φωνή δηλαδή που έλπιζε να του αττοστερήση, του τη χάρισε ο Θεός πολύ πιο δυνατή και σεβαστή. Γιατί δεν ήταν το ίδιο να μιλάη με γλώσσα και χωρίς γλώσσα. Το ένα ήταν φυσικό και κοινό σε όλους, το άλλο πάνω από τη φύση κι έγινε μόνο σ’ αυτόν.

Βέβαια κι αν έμενε χωρίς φωνή ο μάρτυρας αφού του την έκοψαν τη γλώσα, και πάλι θα είχε τελειώσει τον αγώνα του και θα είχε συμπληρώσει το στεφάνι του. Γιατί ο εχθρός νικήθηκε κι αυτό το φανερώνει καθαρά το κόψιμο της γλώσσας. Γιατί αν δε φοβόσουν τη γλώσσα, άθλιε και τρισάθλιε, για ποιο λόγο την απόκοψες; για ποιο λόγο δεν άφησες ελεύθερο τον αγώνα, αλλά έκλεισες το στάδιο;

Όπως όταν ένας πρόκειται να παλέψη κι έπειτα, επειδή καταπληγώθηκε και δε μπορεί πια ν’ αγωνιστή, προστάζη να κοπούν του αντιπάλου του τα χέρια κι έτσι τον χτυπάει, τότε δε χρειάζεται πια άλλη απόδειξη για να παραδεχτή κανείς νικητή αυτόν που του κόπηκαν τα χέρια, έτσι ακριβώς και με το μάρτυρα.

Το ότι του έκοψαν τη γλώσσα, αποτέλεσε την πιο φανερή απόδειξη ότι είχε νικήσει το διάβολο.

Γιατί αν και η γλωσσά αυτή ήταν θνητή, επειδή όμως έδωσε αθάνατα τραύματα στο διάβολο, γι’ αυτό ρίχτηκε ολόκληρος πάνω σ’ εκείνη, φέρνοντας τον εαυτό του σε μεγαλύτερη ντροπή και κάνοντας λαμπρότερο το στεφάνι του μάρτυρα. Γιατί όπως είναι θαυμαστό να δης δένδρο χωρίς ρίζα, και ποταμό χωρίς πηγή, έτσι και φωνή δίχως γλώσσα.

Απόσπασμα από την πρώτη ομιλία του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου «Εις τον άγιον Ρωμανόν», όπως περιλαμβάνεται στην έκδοση «Ιωάννου του Χρυσοστόμου έργα, τόμος ε’, Εγκωμιαστικά (β’)», των εκδόσεων ο Λόγος. Εισαγωγή, μετάφραση, σχόλια Κωνσταντίνος Λουκάκης.