O Πατήρ Ιγνάτιος Καπνίσης (†) ως αρχιερατικός επίτροπος

Στο σημείο αυτό θα πρέπει να πω ορισμένα πράγματα για το πώς αντιμετώπιζε ο Γέροντας ως αρχιερατικός Επίτροπος (μετά την κοίμηση του προηγουμένου κληρικού φέροντος το αξίωμα, έγινε αυτός αρχιερατικός Επίτροπος) τους υφισταμένους του ιερείς. Από όσο γνωρίζω δεν επέπληξε ποτέ κανέναν, καθώς άλλωστε, όταν ήρθε, ήταν αρκετά νέος, και οι περισσότεροι κληρικοί ήταν μεγαλύτεροι από αυτόν («πρεσβυτέρους μη επιπλήξης, αλλά παρακάλει ως πατέρα, νεωτέρους ως αδελφούς», Α Τιμ. 5 α).

Κάποια φορά ωστόσο κάποιος κληρικός, χωρίς να έχει στην πραγματικότητα καμιά τέτοια αρμοδιότητα (δεν μας ενδιαφέρει εδώ το πρόσωπο, ούτε σημασία έχουν σε αυτές τις περιπτώσεις ποιος κληρικός ήταν) επέπληξε κάποιον ιερέα της επαρχίας, ενώ ήταν μπροστά ο Γέροντας. Τότε στράφηκε και του είπε: «στους ιερείς μου θα κάνω μόνο εγώ παρατηρήσεις» (αλλά ποτέ δεν τους έκανε). Δεν πρέπει επίσης να μην αναφέρω ότι ουδέποτε, ενώ είχε την αρμοδιότητα, δεν τιμώρησε κληρικό . Όταν τον ρώτησα, στην αρχή για να πω την αλήθεια κάπως σκανδαλισμένος (νόμιζα ότι πρέπει να επιπλήττονται αυστηρά κάποιοι ιερείς, για να επιβάλλεται τάξη), μου είπε «δεν μου το επιτρέπει η συνείδησίς μου». Δεν του το επέτρεπε λοιπόν η καρδιά του. Επέμεινα λίγο στις ερωτήσεις μου και του είπα «μα κάποιοι ιερείς, κάνουν αυτό και αυτό, που είναι πολύ λάθος (ως αρχιερατικός επίτροπος, βέβαια, ήταν αυτός υπεύθυνος να επιλύει τα προβλήματα των ενοριών, και έτσι οι όποιοι εμπλεκόμενοι στα σχετικά ζητήματα, εκεί πήγαιναν για να βρουν λύση). Μου απάντησε τότε: «αν δεν το καταλαβαίνουν μόνοι τους, τι θα γίνει;». Ο λόγος ήταν και περί κηρύγματος και περί κατηχητικής δράσης, που σε μερικές ενορίες υπήρχε παράπονο ότι δεν γίνεται. Καταρχήν, είναι αλήθεια ότι αν έλεγε ο Γέροντας σε κάποιον  ακατάρτιστο πνευματικά κληρικό, ή σε κάποιον που βρισκόταν σε μεγάλη ψυχική ακαταστασία για διαφόρους λόγους «κάνε υποχρεωτικά κήρυγμα», είναι βέβαιο ότι αρκούσε ένα κήρυγμα για να απομακρυνθεί περισσότερο ο κόσμος από την ενορία. Τότε, τι ακριβώς έκανε ο Γέροντας ως υπεύθυνος; Μου είπε: «μόνο με το καλό κάτι βγαίνει». Οπότε διαρκώς νουθετεί, αλλά και πάλι πατρικά, με επιείκεια, για οτιδήποτε και αν έχει συμβεί (αν κάτι είναι πολύ βαρύ, συστήνει, όπως φαντάζομαι, να απευθυνθεί ο ιερέας στον Επίσκοπο). Σκοπός του πάντως είναι να δημιουργήσει καλή πνευματική κατάσταση στην ψυχή και την καρδιά του ιερέα (μην παραξενευόμαστε που και αυτοί για διαφόρους λόγους καταβάλλονται ψυχικά και χρειάζονται ενίσχυση), προσέβλεπε, θα λέγαμε, στην μακροχρόνια θεραπεία, στην δημιουργία κλίματος εμπιστοσύνης μεταξύ ανωτέρου και υφισταμένου. Ήθελε ο ιερέας να τον βλέπει πράγματι ως πατέρα, και να καταλάβει μόνος του το λάθος του και να φθάσει σε συναίσθηση, γιατί ουσιαστικά μόνο ο ίδιος μπορεί να το διορθώσει. Ο αυστηρός έλεγχος συχνά κάνει τον άνθρωπο απλώς χειρότερο. Ο Γέροντας ήθελε να εννοήσει ο κληρικός ότι κάποιος θα τον συμμεριστεί, κάποιος πράγματι θα «αναλάβει», θα λέγαμε, να σηκώσει μαζί του και το βάρος του (οι πνευματικοί, λέγει ο π. Συμεών Κραγιόπουλος, κατεβαίνουν στον «άδη» της ψυχής των πραττόντων την αμαρτία, ενώ προσθέτει ότι ούτε αυτοιί δεν είναι απρόσβλητοι από την αμαρτία). Εν πάση περιπτώσει, δεν είναι δυνατόν να λυθεί πραγματικά το πρόβλημα, αν λείψει η εμπιστοσύνη, και η νουθεσία, η στήριξη, η ενθάρρυνση. Σιγά σιγά γίνεται η όποια καλή εργασία στην ψυχή (όπως ήδη είπα, τα πιο βαριά θέματα παραπέμπονταν μάλλον στον Επίσκοπο, και πάλι όχι υπο τη έννοια της επίπληξης «πήγαινε για να σε τιμωρήσει ο δεσπότης». Παραπέμπονταν υπό την σημασία της ποιμαντικής μέριμνας και της πνευματικής τακτοποίησης, όπως πια κρίνει ο Επίσκοπος).

                                         ΣΤΗΡΙΞΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΕΟ

Ο Θεός ευλογούσε και στήριζε το έργο του πατρός Ιγνατίου με θαυμαστό τρόπο. Θα διηγηθώ κάτι σχετικά, όπως το άκουσα από τους ίδιους τους «πρωταγωνιστές» του επεισοδίου. Μια μέρα, λοιπόν, δύο συνεργάτες του πατρός είχαν πάει στην Αθήνα για δουλειές του Γηροκομείου. Το αυτοκίνητό τους άρχισε να καπνίζει πολύ και δεν «έπαιρνε» τις ταχύτητες, και μάλιστα στο κέντρο της Αθήνας, στην οδό Πανεπιστημίου. Ο οδηγός, που είχε περισσότερη πίστη, είπε «θα το φτιάξει ο π. Ιγνάτιος, ας μην απελπιζόμαστε». Δεν θέλησε μάλιστα να πάρει ούτε από το κοντινό περίπτερο ένα μπουκάλι νερό να ρίξουν και είπαν απλώς να προχωρήσουν προς ένα συνεργείο. Λίγο μετά σταμάτησε μόνο του το αυτοκίνητο να βγάζει καπνούς και άρχισε να παίρνει και τις ταχύτητες. Πήγαν λοιπόν άφοβα και σε άλλες περιοχές, που έπρεπε να κάνουν δουλειές σχετικά με το ίδρυμα. Ο συνοδηγός επέμενε να πάνε τελικά πάντως στο συνεργείο, ο οδηγός όμως του είπε «οδήγησε εσύ, ‘‘παίρνει’’ καλά τώρα τις ταχύτητες κ.λπ.» (φαίνεται ότι δεν έπρεπε να διανυκτερεύσουν στην Αθήνα αλλά να μεταβούν αυθημερόν στον τόπο καταγωγής τους). Ο συνοδηγός (που μου τα διηγήθηκε όλα αυτά) πήρε το όχημα και έφτασαν κανονικά, δίχως προβλήματα, στον τόπο τους. Στο σημείο αυτό θα ήθελα να τονίσω ιδιαιτέρως την πίστη του οδηγού «θα το φτιάξει ο πάτερ, αφού πάμε για δουλειές του Γηροκομείου», που δείχνει ότι ήταν δεκτικός και της αγίας ευχής του πατρός (πιθανόν συνέργησαν και τα δύο).

Ο συνοδηγός αυτός, που πήγαινε αρκετά συχνά να βοηθήσει το Γηροκομείο  και βοηθούσε τον π. Ιγνάτιο πάρα πολύ σε διάφορα πράγματα, είχε δικά του χωράφια εκεί κοντά (δεν ήταν όμως γεωργός, απλώς είχε και χωράφια), σε μια περιοχή που πήρε κάποια φορά φωτιά, οπότε και κάηκαν τριγύρω τα πάντα, εκτός από τα δικά του «γεννήματα». Κάποιος από το χωριό που ήξερε ότι βοηθούσε τον πάτερ, είπε «α, αυτός δεν παθαίνει τίποτε, έχει τον πατέρα Ιγνάτιο». Ο ίδιος μου είπε πολύ όμορφα και χαριτωμένα ότι «εγώ βέβαια είχα πάρει από πριν τα μέτρα μου, είχα ρίξει και αγιασμό». Τελικά, ενώ γύρω έγιναν όλα στάχτη, αυτός πήρε τελικά σοδειά 38 τσουβάλια κριθάρι, καρπός που ήταν πολύ εύφλεκτος, με πολλή καλαμιά μέσα στο χωράφι. Και όσες φορές αισθανόταν πολύ κουρασμένος, ωστόσο έπρεπε να εργαστεί στο ίδρυμα, τελικά, γρήγορα ένιωθε, όταν έφτανε στο Γηροκομείο, να ξεκουράζεται και έφευγε πίσω ανανεωμένος.

Στο σημείο αυτό ίσως ρωτήσει κανείς «καλά, δηλαδή έτσι κάνει ο Θεός; Εμπόριο είναι η αρετή και η φιλανθρωπία;. Δίνουμε στο Θεό και αυτός μας δίνει;» Ο λογισμός αυτός δε είναι καλός. Μερικές φορές ο Θεός θέλει να δείξει ότι ευλογεί το έργο ενός ανθρώπου, τα άνομα έργα κάνουν τον τόπο άγονο και η γη στερεύει, όπως διαβάζουμε συχνά και στην Παλαιά Διαθήκη. Πώς η γη να μην δώσει πλούσιο τον καρπό της σε κείνον που καταλαβαίνει τι θα πει «έλεος;». Αυτό ωστόσο δε σημαίνει ότι ο Κύριος σε κάθε άνθρωπο δεν θα δώσει και την δοκιμασία που εκείνος ξέρει ότι είναι απαραίτητη.

Διαβάστε ολόκληρη τη μελέτη εδώ