Άγιος Πορφύριος, Με τα φτερά της απλότητας και της απαλότητας στον άλλο έρωτα που δεν έχει χορτασμό!

Όσιος Πορφύριος (1906-1991).

Ο άγιος Πορφύριος κάθε 2 Δεκεμβρίου μας στέλνει ένα θερμό χαιρετισμό για το φθινόπωρο που τελειώνει, για τον χειμώνα που επίκειται και τις γιορτές του Δωδεκαημέρου που έρχονται!

Ο χαρούμενος αυτός φωτογενής (ο αναγεννημένος από το φως), αλλά και φωτοειδής (όμοιος με το φως) μέσα και έξω, λαμπρύνει την μέρα αυτή, αφού είναι ημέρα της κοιμήσεώς του, αλλά και της γεννήσεως του υπό άλλη μορφή.

Μια μέρα που μπορεί και ο ίδιος να είναι ένα με όλους μας, όπως ευχόταν, παρότρυνε, επαναλαμβάνοντας προφορικά, γραπτά, αλλά και ως τελευταία φράση και λέξεις του πριν κοιμηθεί το: «Ίνα ώσι εν»! Λόγια του ίδιου του Χριστού.

Μια αντίθετη πορεία από την πυρηνική σχάση η οποία απελευθερώνει μεγάλη ενέργεια! Αντίθετα εδώ έχουμε μια επιστροφή στο όλον!

Έτσι η πυρηνική σχάση μοιάζει να ωχριά ως προς τα αποτελέσματα! Τόσο τα ποσοτικά και ιδιαίτερα τα ποιοτικά, αν όχι και τα ποιητικά: «Όποιος θέλει να γίνει χριστιανός, πρέπει πρώτα να γίνει ποιητής. Αυτό είναι! Πρέπει να πονάεις. Ν’ αγαπάεις και να πονάεις. Να πονάεις γι’ αυτόν που αγαπάεις» (άγιος Πορφύριος)!

Ορίστε και η σχάση, για όσους απαιτούν το δράμα, την τραγικότητα, την διαλεκτική: «Να πονάεις γι’ αυτόν που αγαπάεις»! Με αποτελέσματα καθόλου καταστροφικά! Αλλά αγαπητικά!

«Ίνα ώσι εν»! Αυτό μοιάζει να είναι και η φράση κλειδί, αν όχι το κλειδί για την «άκτιστο Εκκλησία» για την οποία μιλούσε ο άγιος Πορφύριος! Μια καρδιακή σχάση αγάπης που οδηγεί στο όλον και ιδιαίτερα στο μαζί!

Στο συναπάντημα, σ’ αυτήν την αγκαλιά η οποία αποτελεί το τέλος! Την θεραπεία της σχάσης, της ρήξης, της διάρρηξης!

Στον ίδιο αιώνα της πυρηνικής σχάσης και πυρηνικής έκρηξης, αλλά και της αποθέωσης της μοναξιάς και της ατομικότητας σε έναν θρυμματισμένο κόσμο, ο μεγάλος άγιος Γέροντας του 20ού αιώνα έρχεται να θεραπεύσει τις αλλοτριωμένες αν όχι απαλλοτριωμένες ψυχές, προτείνοντας το αντίδοτο! «Ίνα ώσι εν»!

Αυτό ήταν ο λόγος του, η επιθυμία του, η προτροπή του, η κληρονομιά του!

Όπως επίσης και το «ζη […] εν εμοί Χριστός»! Για την ακρίβεια «Ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός» (Απόστολος Παύλος)!

Και να μια ακόμη σχάση που οδηγεί στο πρόσωπο του όλου, της ενότητας!

Δεν ήθελε να φτάσει στην απάθεια της νιρβάνας, αλλά με την απαλότητα και την απλότητα στον Χριστό.

«Όλα να γίνονται απλά, απαλά. Πρέπει να πάμε μόνοι στον Θεό εν απλότητι και αφελότητι. Τι λέγει ο σοφός Σολομών; Χρειάζεται απλότητα. ‘Φρονήσατε περί του Κυρίου εν αγαθότητι και εν απλότητι καρδίας ζητήσατε Αυτόν ότι ευρίσκεται τοις μη πειράζουσιν Αυτόν, εμφανίζεται δε τοις μη απιστούσιν Αυτώ’. Η απλότητα είναι αγία ταπείνωση, δηλαδή απόλυτη εμπιστοσύνη στον Χριστό».

Ο ψαλμωδός Δαυίδ γράφει «Εμοί δε το προσκολλάσθαι τω Θεώ αγαθόν εστί».

Γι’ αυτό και ο αγαθός Γέροντας, άγιος Πορφύριος από τον παράδεισο προτιμούσε το πρόσωπο, το πρόσωπο του Χριστού! Για την ακρίβεια: «Ο Παράδεισος είναι ο Χριστός και όποιος αγαπήσει τον Χριστό και βάλει τον Χριστό μέσα του, έχει τον Παράδεισο».

Διά του Χριστού στον παράδεισο και όχι διά του παραδείσου στον Χριστό! Όχι στο βραβείο, αλλά στο πρόσωπο! Χρειάζεται σχέση προσωπική, αγάπη και έρως!

Άλλωστε η έκκληση «Ελθέ και σκήνωσον εν ημίν» τι άλλο μπορεί να είναι!

Ο άγιος Πορφύριος μας θυμίζει κάπως τον Ντοστογιέφσκι ο οποίος σε περίπτωση διλήμματος αλήθειας χωρίς Χριστό και τον ίδιο τον Χριστό προτιμούσε τον Χριστό!

Την σαρκωμένη αλήθεια, οδό, ζωή και προπαντός πανταγάπη!

Αυτήν που χωρά μέσα της όλο τον κόσμο, μια αντίθετη διαδρομή από την πυρηνική σχάση! Μια ολική σχέση που αγκαλιάζει κάθε χάσμα που θεραπεύει και εκβράζει σε αναψυχή και ανεπιφύλακτη παλινόρθωση, παλιγγενεσία κάθε διασπασμένο τμήμα, μέρος.

Και αυτό οδηγεί σε έναν κόσμο χωρίς αιχμές, δόρατα, αντιπαραθέσεις, όπου το τέλος της ιστορίας και των αψιμαχιών δεν είναι πολιτικό, αλλά οντολογικό! Διά της καλής αλλοιώσεως!

Έτσι απαιτείται ένα μεγάλο ταξείδι επιστροφής το οποίο βρίσκεται συνεχώς μπροστά μας!

Το «φως του Χριστού φαίνει πάσι» ο άγιος Πορφύριος μοιάζει να είναι ένας γνήσιος Απόστολός του μέσα στον χαώδη 20ό αιώνα και έρχεται απαλά και με απλότητα να μας «ποδηγετήσει» πνευματικά και να μας κανοναρχήσει εμμελώς ως γνήσιος και φτασμένος ποιητής, δηλαδή άγιος χριστιανός!

Ο άγιος Πορφύριος έρχεται να αμβλύνει πολλά και δύσκολα σημεία της πνευματικής ζωής και φαίνεται, όπως έχουμε διατυπώσει ξανά, σαν να προδιαγράφει την ορθόδοξη πνευματικότητα του παρόντος και του μέλλοντος!

Ένα δώρο στην ανθρωπότητα κάτι που έχει διαπιστωθεί όχι μόνον από τους Ορθοδόξους αλλά και από ετεροδόξους! Μοιάζει να είναι ο ίδιος μια μεγάλη ελπίδα σ’ αυτό το στρατί!

Ο ποιητικός, χαριέστατος και απαλός λόγος του αγίου αγγίζει όλες τις ψυχές. Και τους απλούς ανθρώπους και τους διανοουμένους! Φτάνει κάποιος να θέλει ανοίξει την ψυχή του!

Ενώ η «αντιβία» που προβάλλει για την πνευματική ζωή μέσα από την απαλότητα και την απλότητα φαίνεται πως ανοίγει ατραπούς, μονοπάτια, αν όχι λεωφόρους οι οποίοι οδηγούν πολύ πιο όμορφα σε μια πολυδύναμη και πολυεπίπεδη αναζήτηση, πνευματική ζωή. Ένα ταξείδι αγάπης γιατί όχι και ερωτικό προς τον Θεό.

Γράφει ο άγιος Πορφύριος: «Ο Χριστός είναι το άκρως εφετόν, το άκρως επιθυμητόν, δεν υπάρχει ανώτερο. Όλα τα αισθητά έχουν κόρο, αλλά ο Θεός δεν έχει κόρο. Αυτός είναι το παν. Ο Θεός είναι το άκρως εφετόν. Καμιά άλλη χαρά, κανένα άλλο κάλλος, τίποτε δεν μπορεί να παραβγεί με Αυτόν. Τι άλλο από το ανώτατον;

Ο έρωτας προς τον Χριστό είναι άλλος έρως. Δεν έχει τέλος, δεν έχει χορτασμό. Δίνει ζωή, δίνει σθένος, δίνει υγεία, δίνει, δίνει, δίνει… Και όσο δίνει, τόσο πιο πολύ ο άνθρωπος θέλει να ερωτεύεται. Ενώ ο ανθρώπινος έρωτας μπορεί να φθείρει τον άνθρωπο, να τον τρελάνει. Όταν αγαπήσουμε τον Χριστό, όλες οι αγάπες υποχωρούν. Οι άλλες αγάπες έχουν κορεσμό. Η αγάπη του Χριστού δεν έχει κορεσμό».

Τον ευχαριστούμε!

Να έχουμε την ευχή του!