Αρχιμανδρίτης Αθανάσιος Γρηγοριάτης: Είναι γλυκύ γλυκύτατον πράος κανείς να είναι!

Ηγούμενος Αθανάσιος Γρηγοριάτης (1874 – 1954).

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Αρχιμανδρίτης Αθανάσιος Γρηγοριάτης, «Ο Γέροντάς μου»

Ευχαριστώ και δοξάζω τον Θεόν διότι όταν ήλθα σε ηλικία 23 ετών να μονάσω εις την Ιεράν Μονήν μας [Ιερά Μονή Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους] ευτύχησα να ευρώ άγιον Γέροντα, τον τότε καθηγούμενον π. Αθανάσιον, γνωστόν και από το βιβλίον «Αθανάσιος Γρηγοριάτης» της σειράς «Αγιορειτικαί μορφαί» του Παρακλήτου [των εκδόσεων της Ιεράς Μονής Παρακλήτου].

Μόλις είδα τον μακαριστόν Γέροντα με συνεκλόνισε η αγιότης της μορφής του και η ακτινοβολούσα εις το πρόσωπόν του θεία Χάρις. Καθώς τα χρόνια περνούσαν τόσο και περισσότερον μου εδίδετο η ευκαιρία να θαυμάζω την αρετήν του και τα χαρίσματα του Άγιου Πνεύματος, με τα όποια ήταν στολισμένος.

Ήταν υποδειγματικός κοινοβιάτης και κοινοβιάρχης και συγχρόνως υποδειγματικός νηπτικός και θεωρητικός.

Ζούσε μυστικά τον Χριστό στην σιωπή και την αδιάλειπτο νοερά προσευχή και συγχρόνως μεριμνούσε πατρικά και ενουθετούσε τους υποτακτικούς του, όπως και τους πολλούς μοναχούς και κοσμικούς που ήρχοντο να εξομολογηθούν.

Δεν χρειαζόταν άλλως τε να σου ειπή πολλά διότι και μόνο θεώμενος με την ιλαρά και αγία μορφή του σε δίδασκε και σε επροσανατόλιζε στον ουρανό.

Κοντά του νοιώθαμε χαρά, ανάπαυσι, ειρήνη και ασφάλεια πνευματική.

Αξιώθηκε υψηλών πνευματικών αναβάσεων και θείων θεωριών, χωρίς εμείς να ημπορούμε να τα γνωρίσουμε, διότι δεν τα απεκάλυπτε. Αξιώθηκε δύο φορές εν εγρηγόρσει να ιδή την υπεραγίαν Θεοτόκον όπως και άλλοι άγιοι Αγιορείται.

Εκείνο που βλέπαμε εμείς ήταν το εξωτερικό αποτέλεσμα των μυστικών αυτών εμπειριών, η άκρα ταπείνωσις, η αγαθότης και πραότης του. Αγαπούσε πολύ την πραότητα.

Κάποτε μάλιστα μου έδωσε σ’ ένα χαρτί γραμμένο το έξης ποιηματάκι προς διδασκαλίαν μου:

Είναι γλυκύ γλυκύτατον
πράος κανείς να είναι
όταν κανείς με τυραννή
προς τι να τον υβρίσω
μήπως θα παύση η οργή
τας ύβρεις αν αρχίσω.

Εκείνος παραφέρεται
εγώ του απαντώ
και ως εκείνος βάρβαρος
αμέσως καταντώ.

Την ώραν της παραφοράς
εγώ θα σιωπήσω
και την μανίαν ψύχραιμα
να λήξη θα αφήσω.

Κατόπιν ήρεμα γλυκά
το άδικον κτυπώ
και ακούομαι καλύτερα
παρά αν χτυπηθώ.

Η αφήγηση του Μ.Α. Γρηγοριάτη δημοσιεύεται στην ετήσια περιοδική έκδοση της Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους, ο «Όσιος Γρηγόριος», περίοδος β’, έτος 1977, αριθμός 2.