† Μητρ. Αθανασίου Γιέβτιτς: Η γέννηση του Θεού ως ανθρώπου ως το μεγαλύτερο γεγονός όλων των αιώνων!

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Θεός εφανερώθη εν σαρκί

Του μακαριστού Μητροπολίτου Αθανασίου Γιέβτιτς, πρώην Ζαχουμίου και Ερζεγοβίνης

Τα Χριστούγεννα είναι η Θεοφανία: «Θεός εφανερώθη εν σαρκί» (Α’ Τιμ. 3,16), γεννώμενος ως άνθρωπος, δηλ. άνθρωπος σαν και μας από σάρκα και αιμα (Εβρ. 2,14).

Τα Χριστούγεννα είναι η ήμερα που η αγία Ορθόδοξη Εκκλησία μας, εορτάζει την κατά σάρκα γέννηση του Υιού του Θεού εκ της Υπεραγίας Θεοτόκου στο σπήλαιο της Βηθλεέμ της Ιουδαίας επί Καίσαρος Αυγούστου. Από τότε δε και αρχίζει η χριστιανική μας Εκκλησία και ιστορία.

Αυτή η φανέρωση του Θεού εν σαρκί, αυτή η γέννηση του Θεού ως ανθρώπου, είναι το μεγαλύτερο γεγονός όλων των εποχών και όλων των αιώνων.

Και τα Χριστούγεννα, σαν εορτή της γεννήσεως του Θεού ως ανθρώπου, ως Θεανθρώπου, είναι αρχή όλων των εκκλησιαστικών εορτών των Χριστιανών, γιατί είναι αρχή όλων των εκκλησιαστικών γεγονότων της χριστιανοσύνης. Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος δικαίως ονόμασε τα Χριστούγεννα «Μητρόπολιν πασών των εορτών», δηλαδή μητέρα και πηγή και αρχή όλων των εκκλησιαστικών εορτών. Γιατί είναι αρχή και πηγή των σωτηριωδών χριστιανικών γεγονότων, που συνέβηκαν στην Ιστορία της σωτηρίας του ανθρωπίνου γένους.

Διότι μόνο μετά τα Χριστούγεννα, μετά την γέννηση του Θεανθρώπου Χριστού, ακολούθησε και η Βάπτιση Του υπέρ ημών, και η Σταύρωση Του για μας (Μεγάλη Παρασκευή), και η Ανάσταση Του για μας (Πάσχα), και η αποστολή σε μας του Αγίου Πνεύματος εν τη Εκκλησία (Πεντηκοστή).

Στην Ορθόδοξη Εκκλησία του Χριστού, που είναι το σώμα του σαρκωθέντος Θεού, δεν υπάρχει ουσιαστική διαφορά μεταξύ των εκκλησιαστικών εορτών και των γεγονότων που η Εκκλησία εορτάζει στις ιερές ακολουθίες της. Διότι ένα σωτηριώδες και Θεόσδοτο γεγονός που κατά τη θεία οικονομία της σωτηρίας του κόσμου και του ανθρώπου συνέβη σε μια δεδομένη Ιστορική στιγμή, συνέβη με τέτοιο τρόπο και με τέτοιο σκοπό, ώστε να μείνει μετά για πάντα.

Δηλαδή συνέβη κατά τέτοιο τρόπο για να γίνει λειτουργικό, που σημαίνει ανθρωποσωτήριο, συνεχώς παρατεινόμενο μέσω όλης της ιστορίας της Εκκλησίας επί γης, μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία και σ’ όλη την αιωνιότητα. Και αυτή η λειτουργική για τον άνθρωπο σωτήριος μεταφορά και προέκταση των θείων γεγονότων μέσω της ζωής μας σ’ αυτή τη γη είναι πράγματι η ζωή της Εκκλησίας και το εορτολόγιο της Εκκλησίας – είναι πράγματι η Λειτουργία της. Λειτουργία του Ζώντος Θεού που μας ζωοποιεί και μας σώζει.

Ολόκληρο το Ευαγγέλιο και όλα τα καινοδιαθηκικά γεγονότα της ιστορίας της σωτηρίας, συνοψίζονται στο Ευαγγέλιο (=Χαρμοσύνη αγγελία) της Θεοενσαρκώσεως, της Θεανθρωποποιήσεως του Χριστού: Ο Θεός Λόγος «εφανερώθη εν σαρκί», έλαβε σώμα, έγινε άνθρωπος. Και αυτό ακριβώς το Θεανθρώπινο γεγονός είναι εκείνο που εμείς εορτάζουμε τα Χριστούγεννα.

Το συγκεκριμένο γεγονός είναι η κατά σάρκα γέννηση του Ιησού Χριστού ως ανθρώπου. Και γι’ αυτό είναι επίσης συγκεκριμένο γεγονός και η Ορθόδοξη εκκλησιαστική εορτή των Χριστουγέννων μας. Γιατί κάθε ορθόδοξη εκκλησιαστική εορτή – και ιδιαίτερα τα Χριστούγεννα, – είναι για μας ορθόδοξη λειτουργική και ευχαριστιακή μετοχή και κοινωνία μας και οικείωσή μας προς το μυστηριακό, αλλά και πραγματικό, γεγονός της Σαρκώσεως του Σωτήρος Ιησού Χριστού «δι’ ημάς και διά την ημετέραν σωτηρίαν».

Στον μεγάλο οίκο του Θεού, την Εκκλησία του Ζώντος Θεού, τον στύλο και το εδραίωμα της Αλήθειας, είναι τοις πάσι γνωστό, και ορθοδόξως ομολογούμενο, ότι «μέγα εστί το της ευσεβείας μυστήριο». Και το μυστήριο αυτό είναι το ότι «Θεός εφανερώθη εν σαρκί, εδικαιώθη εν Πνεύματι, ώφθη αγγέλοις, εκηρύχθη εν έθνεσιν» (Α’ Τιμ. 3,15-16).

Το μέγα μυστήριο της πίστεως και της ευσέβειας μας, έγκειται στο ότι ο Αιώνιος και Άναρχος και Απρόσιτος και Ακατάληπτος, αλλά Φιλάνθρωπος Θεός, κατέβηκε στον κόσμο μας και έλαβε «σάρκα» και έγινε άνθρωπος, γεννήθηκε ως άνθρωπος με ψυχή και σώμα και νου και θέληση και ζωή ανθρώπινη. Αυτή η φανέρωση του Θεού στον κόσμο μας και στη ζωή μας, η αληθινή και πραγματική εισαγωγή Του στην οικουμένη (Εβρ. 1,6), είσοδος
μέσα στη δική μας ανθρώπινη πραγματικότητα και Ιστορία, μέσα στο είναι μας και στη ζωή μας, είναι όντως «πάντων των καινών καινότατον, το μόνον καινόν υπό τον ήλιον» (Αγ. Ιωάννης Δαμασκηνός) και όχι μόνο «υπό τον ήλιον» αλλά και πάνω από τον ήλιο.

Μ’ αυτό το μεγάλο θαύμα, μ’ αυτό το μεγάλο και ασύλληπτο μυστήριο, δεν μπορεί να συγκριθεί ούτε και αυτή η ίδια η δημιουργία του κόσμου από το Θεό εκ του μηδενός. Διότι ενώ μέχρι τότε ο Θεός δημιουργεί εκ του μηδενός, δηλαδή δημιουργεί ανύπαρκτα μέχρι τότε όντα και κτίσματα.

Τώρα Αυτός ο ίδιος γίνεται κτίσμα, γίνεται «δημιούργημα», γίνεται «άνθρωπος».

«Ο αεί Ων», ο Άναρχος και Άκτιστος, τώρα ο Ίδιος γεννάται και γίνεται κτίσμα: «Ο Ων γίνεται, ο Άναρχος άρχεται» (Ακολουθία των Χριστουγέννων). Ο Δημιουργός και Κτίστης γίνεται δημιούργημα και κτίσμα, ο Αόρατος όραται και ψηλαφάται, ο Ασώματος λαμβάνει σώμα (στιχηρά των Χριστουγέννων).

Ο Άναρχος αρχίζει μία νέα δική Του ύπαρξη, ανθρώπινη η ακριβέστερα θεανθρώπινη. Η θεία ζωή Του γίνεται τώρα θεανθρώπινη ζωή, δηλαδή ζωή ταυτόχρονα και Θεού και ανθρώπου σε μίαν υποστατική ένωση και ενότητα. Το θείο μυστήριο, το κεκρυμμένο από αιώνες, το άγνωστο ακόμα και στους αγγέλους και αρχαγγέλους, αποκαλύπτεται τώρα στην εκ της Παρθένου Γέννηση του Χριστού στη Βηθλεέμ: Θεός σεσαρκωμένος με ασύγχυτη ένωση της θείας και ανθρώπινης φύσεως στο ένα και μοναδικό Πρόσωπο του Λόγου.

Και τι προήλθε απ’ αυτό! Ο Θεός κατέβηκε μέχρι τον άνθρωπο, ώστε ο άνθρωπος να υψωθεί μέχρι το Θεό· ο Θεός μετέσχε της δικής μας ανθρώπινης φύσεως, για να μετάσχει
και ο άνθρωπος της θείας· ο Θεός έγινε Υιός ανθρώπου, για να γίνει ο άνθρωπος Υιός του Θεού· ο Θεός ενανθρωπίζεται για να θεωθεί ο άνθρωπος.

Και γι’ αυτό είναι μεγάλο και σωτηριώδες το μυστήριο της Σαρκώσεως του Χριστού για μας τους ανθρώπους και για κάθε άνθρωπο χωριστά, από τη στιγμή που με όλη του την ύπαρξη θα πιστέψει στο Χριστό και θα ζει την κατά Χριστόν ζωή μέσα στο σώμα του Χριστού, την Αγία Ορθόδοξη Εκκλησία.

Απόσπασμα από το βιβλίο «Χριστούγεννα» των εκδόσεων Ακρίτας.