Γέροντας Ισαάκ ο Λιβανέζος: Όταν μας πλησιάζη κάποιος για οποιαδήποτε δοσοληψία, να μην είμαστε άκαμπτος τοίχος…

Ο Αγιορείτης Γέροντας Ισαάκ ο Λιβανέζος (1937–1998). (Φωτογραφία Αγιορειτική Φωτοθήκη http://athosphotoarchive.blogspot.com/).

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Αρχιμανδρίτης Αρσένιος Κατερέλος
Ηγούμενος Ι. Μονής Αγίου Νικολάου Δίβρης Φθιώτιδος

Συνέντευξη στον πρωτοσύγκελο π. Ιωήλ Κωνστάνταρο στον ραδιοφωνικό σταθμό της Ι. Μητροπόλεως Δρυινουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης.

Έλεγε [ο Αγιορείτης Γέροντας Ισαάκ ο Λιβανέζος]: «Ο σκοπός των πνευματικών αποριών και ερωτήσεων είναι να φθάσωμε στην ειρήνη του νου.

Να χαιρώμεθα και να απολαμβάνωμε τα πνευματικά αγαθά.

Ο μηχανικός κάνει σχέδια, μελέτες και χίλιες δυο άλλες «ιστορίες» για να γίνη ένα σπίτι και να μένουν, να ζεσταίνωνται και να χαίρωνται οι άνθρωποι. Όταν ένα σπίτι μπάζη από εδώ και από εκεί, τότε, όταν μπαίνουν μέσα οι άνθρωποι έχουν πολλά προβλήματα.

Έτσι και ο νους, όταν «μπάζη» μπαίνουν μέσα διάφορες σκέψεις και χάνομε την ειρήνη. Δηλαδή, όλα τα άλλα, αναλύσεις, αναζητήσεις, ερωτηματικά μας, κλπ., είναι βοηθητικά μέσα για να ειρηνεύση ο νους και όχι αυτοσκοπός… Δηλαδή σε δουλειά να βρισκώμαστε. Όταν ο άνθρωπος προκόπτη πνευματικά, γεμίζει από χαρά και ειρηνεύει».

«Οι Άγιοι “καταβρέχουν” με χάρι τους ανθρώπους, αλλά, δυστυχώς, άλλοι “κρατάμε ομπρέλλες, μουσαμάδες ή μπαίνομε στα δωμάτια” και δεν μας “καταβρέχει”, δηλαδή δεν μας αγγίζει η Χάρις.

Οι Άγιοι πηγαίνουν παντού, μας ακούνε όπου και να είμαστε, ακόμη και εάν εμείς δεν προσέχωμε».

Μας έλεγε: «Ξέρετε πόσο αναπαύεται ο Θεός όταν ο υποτακτικός κάνη υπακοή, ακόμη κι αν ο Γέροντας έχη άδικο; Μυστήριο! Το θέμα δεν είναι αν ορθολογιστικά, τη συνεργεία του Διαβόλου, μπορή κάποιος να βρη κάποιο δίκιο υπό κάποιο πρίσμα, αλλά αν τελικά έκανε υπακοή.

Ομοίως και με έναν αδελφό, δεν έχει σημασία αν έχωμε δίκιο, αλλά εχάσαμε την ευκαιρία γιατί μπορούσαμε να αναπαύσωμε τον αδελφό μας και δεν το εκάναμε».

Κάποτε, έλεγε σε μία γνωστή μου παρέα, με εύθυμο τρόπο: «Όταν μας πλησιάζη κάποιος για οποιαδήποτε δοσοληψία, να μην είμαστε άκαμπτος τοίχος, αλλά ελαστικός φράκτης που θα αποσβέννη τις ορμές, τις ταχύτητες και τις τυχόν κρούσεις».

Και εννοούσε ο Γέροντας ότι πρέπει να προσέχωμε την συμπεριφορά μας έναντι των άλλων.

«Εάν είμαστε “τοίχος”, τότε, ανεξάρτητα εάν έχωμε άδικο, δίκιο ή κάποιο λόγο ή ο άλλος είναι αδιάκριτος ή έχη άγνοια, κλπ., το δυστύχημα είναι ότι θα τραυματισθή, θα πληγωθή, ίσως σπάση και τα μούτρα του επάνω μας.

Ενώ, αν είμαστε ελαστικοί φράκτες, ό,τι δεν είναι σωστό, και καλό, πρέπον, κλπ., δεν θα περάση τον φράκτη, δηλαδή δεν θα γίνη κάτι άστοχο, και ο άλλος, ακόμη κι αν δεν γίνη το δικό του, τουλάχιστον θα πέση ομαλά επάνω μας.

Δεν θα τον προσβάλωμε, δεν θα τον θίξωμε, αλλά θα συμπεριφερθούμε με κομψότητα. Εάν είμαστε ελαστικοί φράκτες, και μη σωστά να ενεργήσωμε, τον άλλον όμως τελικα δεν τον πληγώνομε. Εάν είμαστε “τοίχος”, και σωστά να ενεργήσωμε, χάνομε το δίκιο μας γιατί πληγώνομε τον άλλον».

Κοιμήθηκε στις 3 Ιουλίου 1998.

Απόσπασμα από το βιβλίο του Αρχιμ. Αρσενίου Κατερέλου «Ο Γέροντάς μου Ισαάκ ο Λιβανέζος» των εκδόσεων Ορθόδοξος Κυψέλη.