Αββάς Κασσιανός – αββάς Θεόδωρος: Για την ανοχή του Θεού στην σφαγή αγίων Μοναχών!

Άγιος Κασσιανός ο Ρωμαίος. Εικόνα Αικ. Μωραΐτη.

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Αββάς Κασσιανός
Για το μαρτύριο των Αγίων
Συνομιλία με τον Αββά Θεόδωρο

Κεφάλαιο 1
Περιγραφή της ερήμου και ερώτηση σχετική με το μαρτύριο των Αγίων.

Αββάς Κασσιανός: Στην χώρα της Παλαιστίνης, κοντά στην κωμόπολη Θεκουέ, που έχει την τιμή να είναι η γενέτειρα του Προφήτη Αμώς, απλώνεται μια τεράστια έρημος. Από τη μια πλευρά μέχρι την Αραβία υπάρχουν αχανείς άγονες εκτάσεις, κι από την άλλη η έρημος εκτείνεται μέχρι την Νεκρή Θάλασσα, όπου χύνονται τα νερά του Ιορδάνη, στην οποία βυθίστηκαν οι στάχτες από την πόλη των Σοδόμων.

Από πολύ παλιά ζούσαν εκεί άγιοι μοναχοί, αφιερωμένοι ολοκληρωτικά στον Θεό. Κάποτε όμως, εντελώς απροσδόκητα, μια συμμορία νομάδων ληστών Σαρακηνών τους επετέθη και τους κατέσφαξε.

Δημιουργήθηκε τότε μια διαμάχη ανάμεσα στις αρχές και σε όλο τον πληθυσμό της περιοχής του Αραβικού λαού, για το ποιος θα έπαιρνε τα σώματα των μοναχών που σφαγιάσθηκαν και θα τα τοποθετούσε μαζί με τα λείψανα των Μαρτύρων.

Ήταν μάλιστα τόσο μεγάλη η ευλάβεια όλων προς τους κεκοιμημένους πατέρες, ώστε τα αντιμαχόμενα πλήθη που συγκεντρώθηκαν από τις δύο διαφορετικές πόλεις ήρθαν σε βίαιη συμπλοκή μεταξύ τους, μέχρι του σημείου να πάρουν τα όπλα, προκειμένου να αποκτήσουν τον ιερό θησαυρό.

Μέσα στο θρησκευτικό ζήλο τους, κάθε μια από τις δύο πλευρές, ήθελε να έχει τα περισσότερα δικαιώματα πάνω στον τάφο και στα λείψανα των μοναχών. Οι μεν καυχιόνταν και έλεγαν ότι οι μοναχοί έζησαν και μαρτύρησαν εκεί, στο δικό τους τόπο· ενώ οι άλλοι ισχυρίζονταν ότι δικαιούνταν τα λείψανα γιατί οι μάρτυρες μοναχοί κατάγονταν από την χώρα τους.

Νιώσαμε να συγκλονιζόμαστε από μια οδυνηρή έκπληξη. Γιατί, εκτός από την τρομερή είδηση που ακούσαμε, είδαμε παράλληλα και πολλούς αδελφούς να σκανδαλίζονται από το γεγονός της διαμάχης και να διερωτώνται· Πώς είναι δυνατόν να φονευθούν από ληστές αυτοί οι τόσο αξιοσέβαστοι άνθρωποι;

Πώς ο Κύριος επέτρεψε να διαπραχθεί ένα τέτοιο κακούργημα προς τους λειτουργούς Του και πώς εγκατέλειψε σε ανόσια χέρια αυτούς τους αξιοθαύμαστους αυτούς ανθρώπους;

Γεμάτοι θλίψη, πήγαμε να βρούμε τον αββά Θεόδωρο, άνδρα ονομαστό για την ασκητική ζωή του. Ο αββάς Θεόδωρος κατοικούσε στην έρημο των Κελιών, που βρίσκεται πέντε μίλια μακρύτερα από τα μοναστήρια της Νιτρίας, και εικοσιτέσσερα μίλια από τη Σκήτη, όπου μέναμε εμείς. Η απόσταση αυτή καλύπτεται από αχανή, ακατοίκητη έρημο.

Όταν φθάσαμε εκεί, εκθέσαμε στον αββά Θεόδωρο τον προβληματισμό μας, σχετικά με το φονικό που μόλις είχε διαπραχθεί. Απορούσαμε για την ανοχή του Θεού.

Πώς Εκείνος είχε επιτρέψει, ώστε άνθρωποι τέτοιας αξίας να χαθούν με ανόσιο θάνατο; Η αγιότητα των μοναχών αυτών θα μπορούσε να είχε προφυλάξει και άλλους από αντίστοιχες δοκιμασίες.

Και να που τώρα, αυτοί δεν είχαν κατορθώσει να γλιτώσουν τους ίδιους τους εαυτούς τους από τα χέρια των δημίων τους. Γιατί άραγε, είχε επιτρέψει ο Θεός να διαπραχθεί ένα τόσο μεγάλο έγκλημα εναντίον των δούλων του;

Κεφάλαιο 2
Απάντηση του αββά Θεοδώρου στην ερώτηση που του υποβάλαμε.

Αββάς Θεόδωρος: Αυτό το ερώτημα βασανίζει συνήθως τις ψυχές που έχουν λίγη πίστη και γνώση. Οι Άγιοι δεν περιμένουν να λάβουν σ’ αυτόν τον κόσμο την ανταμοιβή για τους κόπους τους. Ο Θεός τους επιφυλάσσει τη δόξα και τις απολαύσεις για την αιωνιότητα. Οι ολιγόπιστοι αντίθετα φαντάζονται ότι πρέπει να εισπράξουν την ανταμοιβή τους σ’ αυτή την πρόσκαιρη ζωή.

Η δική μας ελπίδα στον Χριστό δεν αφορά αυτή μονάχα τη ζωή. Γιατί, διαφορετικά, αν αποβλέπαμε στην εκπλήρωση των υποσχέσεων του Θεού σ’ αυτή εδώ τη ζωή -πράγμα που σημαίνει ότι εξαιτίας της δυσπιστίας μας θα χάναμε τα αιώνια αγαθά- θα υπήρχε φόβος να γίνουμε, όπως λέει ο Απόστολος, «οι πιο αξιολύπητοι από όλους τους ανθρώπους» (Α´ Κορ. 15, 19).

Δεν πρέπει όμως με κανένα τρόπο να αποδεχθούμε αυτή τη λανθασμένη άποψη. Αν δεν είμαστε εδραιωμένοι στη σωστή πίστη, θα γίνουμε πνευματικά αδύνατοι και θα είμαστε πολύ ευάλωτοι στις δοκιμασίες και στις θλίψεις. Όλοι μας διατρέχουμε τον κίνδυνο να κλονισθούμε, όταν βρεθούμε σε τέτοιες δύσκολες ώρες, και να καταλογίσουμε στον Θεό την αδικία που μας γίνεται και την αδιαφορία των συνανθρώπων μας -πράγματα που είναι συνηθισμένα και ανθρώπινα- λέγοντας ότι ο Θεός δεν προστατεύει από τους πειρασμούς τους Αγίους και τους ευσεβείς και ότι δεν ανταποδίδει από αυτή ήδη τη ζωή, το καλό στους καλούς και το κακό στους κακούς.

Σε μια τέτοια περίπτωση θα γινόμασταν άξιοι κάθε καταδίκης, μαζί μ’ αυτούς που τους ραπίζει ο λόγος του Προφήτη Σοφονία, ο οποίος λέει· «Θα τιμωρήσω τους ανθρώπους που λένε· ο Κύριος δεν κάνει τίποτα, ούτε καλό, ούτε κακό» (Σοφ. 1, 12).

Θα λογιαζόμασταν τότε μαζί μ’ εκείνους που η Αγία Γραφή αναφέρει ότι εγόγγυζαν και έλεγαν· «Αυτοί που κάνουν το κακό είναι αρεστοί στον Κύριο, κι Εκείνος τους αγαπάει. Και πού είναι λοιπόν ο Θεός που φροντίζει για το δίκαιο;» (Μαλ. 2, 17).

Σ’ αυτή την περίπτωση, θα συμμετείχαμε στη βλασφημία εκείνη που λέει· «Είπατε ότι είναι άσκοπο να υπηρετεί κανείς τον Θεό· και λέτε· τι κερδίσαμε που τηρήσαμε τις εντολές του και συμπεριφερθήκαμε ταπεινά ενώπιον του Κυρίου του Παντοκράτορος; Και τώρα εμείς μακαρίζουμε τους ασεβείς· και προοδεύουν όλοι όσοι κάνουν παρανομίες· αντιστέκονται στον Θεό και διαφεύγουν την τιμωρία» (Μαλ. 3, 14-15).

Για να ξεφύγουμε όμως από την άγνοια, που είναι η ρίζα και η αιτία μιας τόσο βαριάς πλάνης, οφείλουμε να γνωρίζουμε πρώτα απ’ όλα τι είναι πραγματικά καλό και τι κακό. Αν, αντί να ακολουθούμε τις διάφορες λανθασμένες προκαταλήψεις, κρατάμε την αληθινή πίστη της Αγίας Γραφής, δεν θα μπορέσουν ποτέ να μας εξαπατήσουν οι πλάνες των απίστων.

Συνεχίζεται

Απόσπασμα από το από το βιβλίο, η «Πτώχευση της ενδοχώρας, Το κακό κατά τους Πατέρες», των εκδόσεων Ετοιμασία της Ιεράς Μονής Τιμίου Προδρόμου Καρέα.