«Εξομολόγηση της τυφλής». Ποίημα της Ηγουμένης Ξένης της τυφλής

Γερόντισσα Ξένη η τυφλή (1867-1923).

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Ποίημα της Γερόντισσας Ξένης της τυφλής της πρώτης Ηγουμένης της Μονής του Αγίου Νεκταρίου στην Αίγινα που επέλεξε ο ίδιος. Ήταν μια οσιακή ψυχή.

Εξομολόγηση της τυφλής

Άνθρωποι, λυπηθείτε με για την κατάστασή μου,
και δεηθείτε του Θεού να σώσει την ψυχή μου.

Πιστεύσατε με αδελφοί, αλήθεια το λέγω,
Σε μένα επερίσσευσε το όνομα των έργων.

Αν θέλετε να μάθετε ποία η αρετή μου,
Λέγω, γυμνή παντός καλού υπάρχει η ψυχή μου.

Εστερημένη αρετών και κατακεκριμένη,
και πάσης αγαθότητος εγκαταλελειμένη.

Έχω πτωχείαν άπειρον, πληγάς και ασθενείας
Και κινδυνεύω να χαθώ εις βάθος απωλείας.

Έχω δεινήν αμέλειαν, μεγάλην οκνηρίαν,
Θυμόν υπερηφάνειαν, σκληρότητα, κακία.

Είμαι ψυχρά στην αρετήν, θερμή εις την κακία,
Ετοίμη εις τους γέλωτας και την πολυλογία.

Αντί της κατανύξεως έχω αναισθησία,
Αντί να κλαίω πάντοτε γελώ η τρισαθλία.

Αλλά υπάρχει κάτι τι, και όλα τα καλύπτει.

Ως πότε θα εξαπατώ τον κόσμο η αθλία,
Με τας ψευδείς μου αρετάς και την υποκρισία;

Όταν ο κόσμος με επαινεί, χαίρω και καμαρώνω
Και όταν με ελέγχουσι, λυπούμαι και θυμώνω.

Όσοι με εγνωρίσατε πρέπει να λυπείσθε,
και δάκρυα να χύνετε, όταν θα με ενθυμείσθε.

Παρακαλείτε τον Θεόν να με διαφωτίσει
Και δι’ ευχών σας αδελφοί, ελπίζω να με σώση,
Και εκ της δεινής κακίας μου να με ελευθερώσει.