Άγιος Πορφύριος: «Πάτερ Φώτιε, εσύ δεν έχεις τίποτα… εγώ είμαι άρρωστος»!

Άγιος Πορφύριος (1906-1991).

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Μαρτυρία π. Φωτίου

Το 1987 ήμουν δευτεροετής φοιτητής στη Θεολογική Σχολή και οι συμφοιτητές μου κάθε Σαββατοκύριακο πηγαίνανε στον π. Πορφύριο στο Μήλεσι. Εγώ πήγαινα στην Αμφίκλεια όπου υπηρετούσα ως διάκονος και όπου ζούσα με τη σύζυγό μου. Τη Δευτέρα που συναντιόμασταν στη σχολή, μου λέγανε διάφορες διδαχές και θαυμαστά γεγονότα του Αγίου.

Το πρωί του Σαββάτου του Λαζάρου, μόλις ξύπνησα, είδα στον καθρέφτη έναν μικρό όγκο σαν φακή στην κάτω δεξιά γνάθο, στον λαιμό. Ο γιατρός του Κέντρου Υγείας Αμφίκλειας μου έδωσε αντιβιώσεις αλλά ο όγκος αυτός καθημερινά μεγάλωνε και όλη η περιοχή πρηζόταν.

Τη Δευτέρα μετά την Κυριακή του Θωμά, πήγα στο 401 Στρατιωτικό Νοσοκομείο και μου ζήτησαν σύντομα να χειρουργηθώ. Τέλη Μαΐου του 1987, χειρουργήθηκα και η βιοψία έδειξε κακοήθη όγκο. Είχα καλπάζουσας μορφής καρκίνο, μη-Hodgkin λέμφωμα ταχείας ανάπτυξης!

Λίγες ημέρες μετά, ήρθε στο σπίτι μου ένας θείος μου και μου «μαύρισε» την ψυχή. Με συμβούλευσε να μην προχωρήσω σε θεραπείες, διότι σύντομα θα πέθαινα, όπως ακριβώς είχε συμβεί και με τη γυναίκα του. Οι γιατροί μου δίνανε το πολύ έξι μήνες ζωή. Ήμουν τότε μόλις 25 χρονών.

Στην απελπισία μου θυμήθηκα τον χαρισματικό Γέροντα Πορφύριο. Είχα κρατήσει το τηλέφωνό του από τους συμφοιτητές μου και του τηλεφώνησα. Στην άλλη άκρη άκουσα τον Γέροντα να κλαίει και να βογγάει δυνατά από τους φοβερούς πόνους που είχε.

Προσπάθησα εν συντομία να του εξηγήσω ποιος είμαι και τι ήθελα. Δεν νομίζω πως με άκουσε και με διέκοψε λέγοντας:
«Πάτερ Φώτιε, εσύ δεν έχεις τίποτα.., εγώ είμαι άρρωστος», και μου έκλεισε το τηλέφωνο.

Σκέφτηκα με βεβαιότητα πως δεν με κατάλαβε και αμέσως του ξανατηλεφώνησα. Τον άκουγα πάλι να φωνάζει από τους πόνους και να κλαίει.

Πάγωσα και πριν προλάβω να αρθρώσω δύο λέξεις, μου επανέλαβε:
«Πάτερ Φώτιε, εσύ δεν έχεις τίποτα… εγώ είμαι άρρωστος», και κλείνει τη γραμμή.

Πήρα πολύ θάρρος μέσα μου και χάρηκα, διότι είχα ακούσει τόσα πολλά θαύματα και τον πίστευα.

Επειδή ήθελα να το ακούσω ξανά για να σιγουρευτώ και να χαρώ, αμέσως του τηλεφώνησα για τρίτη φορά. Ένας νεαρός άντρας μου απάντησε:
– Σας παρακαλώ…, ο Γέροντας υποφέρει πάρα πολύ. Έχει φοβερούς κωλικούς πόνους. Μην τον ενοχλείτε.
– Ξέρετε, έχω καρκίνο, θα πεθάνω… του απάντησα επιμένοντας να μιλήσω μαζί του και τότε ο Γέροντας πήρε το ακουστικό και μου είπε:
– Πάτερ Φώτιε, δεν το καταλαβαίνεις; Αφού σου το είπα, βρε ευλογημένε, δεν έχεις τίποτα! Εγώ είμαι άρρωστος.

Λίγο αργότερα στο νοσοκομείο παρακάλεσα τους γιατρούς να με εξετάσουν, αλλά εκείνοι μου άρχισαν τις χημειοθεραπείες. Όταν τελικά με εξέτασαν, ήμουν υγιέστατος. Δεν είχα τίποτα!

Πιστεύω πως τη στιγμή που τηλεφώνησα στον Άγιο, εκείνη ακριβώς τη στιγμή με θεράπευσε για πάντα. Ενώ εκείνος υπέφερε και πονούσε τρομερά, προσευχότανε για όλους εμάς, διότι μας αγαπούσε αληθινά!

Απόσπασμα από το βιβλίο ο «Όσιος Πορφύριος, Ο προφήτης, Μαρτυρίες» έκδοση Αγιοπαυλίτικο Ιερό Κελλί Αγίων Θεοδώρων, Άγιον Όρος, τόμος α’.