Με τον Χριστό καταργήθηκε η σκιά, και αστράφτει στο εξής στις καρδιές αυτών που πίστεψαν το φως της αλήθειας!

Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας.

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Του Αγίου Πατέρα μας
Κυρίλλου Αρχιεπισκόπου Αλεξανδρείας
Υπόμνημα στους Ψαλμούς

Συνέχεια από εδώ: http://www.pemptousia.gr/?p=395018

Στίχ. 6. «Προσφέρατε ως θυσία δικαιοσύνη και στηρίξετε την ελπίδα σας στον Θεό»!

Ο Δαβίδ προβάλλει ως παράδειγμα τα δικά του, και προσπαθεί να διδάξει, ότι σ’ εκείνους που θυσιάζουν στον πάναγνο Θεό τους καρπούς της ενάρετης ζωής τους δεν θα είναι χωρίς αμοιβή η ελπίδα τους σ’ αυτόν. Γιατί πρόσφερα σαν θυσία, λέγει, κατά κάποιο τρόπο τη δικαιοσύνη μου, και στήριξα σ’ αυτόν την ελπίδα, και υπερίσχυσα των εχθρών μου, αν και θρήνησα τον νεαρό που έπεσε νεκρός.

Λέγοντας βέβαια, «Προσφέρατε ως θυσία την ενάρετη ζωή σας», δεν δέχεται την σκιώδη θυσία του νόμου, αλλά μάλλον τη θυσία του Χριστού και την του ευαγγελίου.

Γιατί ο αρχαίος νόμος δίδασκε να προσφέρονται αιματηρές θυσίες, αλλά δεν ήταν δυνατό με αυτές να τελειοποιηθεί ο άνθρωπος συνειδητά, γιατί προσφέρονταν προτυπώνοντας την ευωδία της αληθινής λατρείας, και ίσχυε η προσφορά τους μέχρι τον καιρό της διόρθωσης.

Γιατί με τον Χριστό καταργήθηκε η σκιά, και αστράφτει στο εξής στις καρδιές αυτών που πίστεψαν το φως της αλήθειας. Θα μπορούσε βέβαια και ο Κύριος να πει στους Ιουδαίους, ότι οι θυσίες των θυμάτων και των αιμάτων δεν σας ανεβάζουν στον ουρανό, αλλά εγώ, που κατέβηκα από τον ουρανό, στον οποίο μόνο πρέπει να ελπίζετε, χωρίς να κάνετε κανένα λόγο για το γράμμα του νόμου.

Στίχ. 7. «Πολλοί λένε· Ποιος θα μας δείξει τα αγαθά»;

Οι λίγοι βέβαια, λέγει, και δοκιμασμένοι, που γνωρίζουν να αντιμετωπίζουν τα πράγματα με σωστή σκέψη, έχουν ακλόνητη την ελπίδα τους στον Θεό, γιατί έχουν εμπιστοσύνη σ’ αυτόν που υπόσχεται τα αγαθά που υπερβαίνουν τον νου, ενώ οι περισσότεροι, δηλαδή το απερίσκεπτο πλήθος, το χωρίς κρίση και προσηλωμένο στις ανόητες σκέψεις, προτιμώντας, αντί των ελπιζομένων αγαθών, την άμεση συμμετοχή στις σαρκικές ακαθαρσίες, λένε «Ποιος θα μας δείξει τα αγαθά»; Αυτά τα λόγια είναι εκείνων που αδιαφορούν για τις προνοητικές ενέργειες του Θεού. Πού είναι η πρόνοια του Θεού, όταν στη ζωή υπάρχει τόσο μεγάλη σύγχυση; Και τη στιγμή που άλλοι απολαμβάνουν, ενώ εμείς ζούμε μέσα σε φτώχεια και στα χειρότερα κακά, ποια είναι η απόδειξη της φροντίδας του Θεού;

Στίχ. 7. «Σημειώθηκε σ’ εμάς το φως του προσώπου σου, Κύριε».

Ο Υιός είναι το πιο απόκρυφο και πιο μυστικό πρόσωπο του Θεού και Πατέρα, και φως το Πνεύμα που στέλνεται σε μας από αυτόν, με το οποίο σφραγισθήκαμε και αποκτήσαμε πάλι την αρχική εικόνα, και μέσω του οποίου διδαχθήκαμε τα πραγματικά αγαθά, με τα οποία αποκτήσαμε και τη νοητή χαρά στον νου και στην καρδιά, διαβεβαιούμενοι για την ελπίδα των αγαθών που θα υπάρξουν στο μέλλον.

Οι άγγελοι λοιπόν βλέπουν διαρκώς το πρόσωπο του Θεού, ενώ οι άνθρωποι το φως του προσώπου του. Πρόσωπο βέβαια του Θεού είναι η πνευματική θέα όλων όσων υπάρχουν πάνω στη γη, ενώ φως του προσώπου είναι η μερική γνώση όλων αυτών, εάν βέβαια, σύμφωνα με τη σοφή Θεκωίτιδα*, ο Δαβίδ ήταν σαν άγγελος του Θεού, που γνώριζε τα πάντα πάνω στη γη.

Και ποιο άραγε είναι το πρόσωπο του Θεού και Πατέρα, του οποίου το φως σημειώθηκε πάνω σε μας; Είναι ο Υιός του Θεού, η απαράλλακτη εικόνα του. Γι’ αυτό και λέγει· «Αυτός που είδε εμένα, έχει δει τον Πατέρα μου». Και αποτυπώθηκε σ’ εμάς, αποδεικνύοντάς μας ομοιόμορφους με τον εαυτό του, και χαράζοντας σαν θεϊκή εικόνα σ’ αυτούς που πιστεύουν σ’ αυτόν τον φωτισμό τον προερχόμενο από το δικό του Πνεύμα.

Στίχ. 8. «Γέμισες την καρδιά μου με ευφροσύνη».

Τόσο πολύ θαύμασα, λέγει, αυτούς που τολμούν να λένε, «Ποιος θα δείξει σε μας τα αγαθά, αν και μπορούσα από αυτά που έχω στα χέρια να βεβαιωθώ για τα μελλοντικά. Γιατί έχουμε λάβει εγγυήσεις, ότι η μελλοντική αγαθότητα του Δημιουργού θα είναι πλουσιώτερη από τη φροντίδα και την πρόνοια αυτού στον κόσμο αυτό. Γιατί μας χαρίζει με τη γενναιόδωρη δεξιά του τα απαραίτητα προς ζωή, με το να στέλνει βροχές και να κάνει τις κατά καιρούς καρποφορίες. Αυτός λοιπόν που με αφθονία χορήγησε τα απαραίτητα για τη ζωή, πως είναι δυνατόν να διαψευσθεί, όταν λέγει ότι θα μας χαρίσει τα μετά από τη ζωή αυτή; Σε μένα λοιπόν έδωσες ευφροσύνη στην καρδιά.

Στίχ. 9. «Θα κοιμηθώ ήσυχος και θα χορτάσω ύπνο, γιατί συ, Κύριε, αν και είμαι ολομόναχος, με έκανες να κατοικώ (ζω) γεμάτος ελπίδα».

Σύμφωνα με τον θείο Κύριλλο, στο ίδιο μέρος και μαζί με τους άλλους αγίους θα δεχθώ τον θάνατο που μοιάζει με ύπνο, όμως με ειρήνη, χωρίς να έχω την αμαρτία, η οποία είναι εχθρική στον Θεό, και τελειώνοντας με τον τρόπο αυτόν τη ζωή, θα κατοικήσω κοντά στον Θεό και με καλές ελπίδες, δηλαδή θα έχω σίγουρη και ασάλευτη την ελπίδα.

Το «ολομόναχος» πάλι μπορεί να υποδουλώνει, ότι ο κλήρος των των αγίων είναι όλως ιδιαίτερος και εξαίρετος. Γιατί δεν θα είναι αναμιγμένοι με τους κακούς, αλλά κατά κάποιο τρόπο ξεχωριστοί και ολομόναχοι. Γιατί για εκείνους η μερίδα του ποτηριού θα είναι φωτιά και θειάφι και άνεμος καταιγίδας, ενώ γι’ αυτούς έχει ετοιμασθεί να είναι βασιλείς και να απολαμβάνουν τα ουράνια αγαθά χωρίς τέλος.

* Β’ Βασ. 14,20

Από τον τόμο «Κυρίλλου Αλεξανδρείας, Άπαντα τα έργα, τόμος 14» του εκδοτικού οίκου Ελευθερίου Μερετάκη «Το Βυζάντιον», Πατερικαί Εκδόσεις Γρηγόριος Παλαμάς, Θεσσαλονίκη 2003. Κείμενο, μετάφραση, σχόλια Παναγιώτης Παπαευαγγέλου, δρ. Θεολογίας. Επόπτης, επιμελητής εκδόσεως Ελευθέριος Γ. Μερετάκης, πτ. Θεολογίας.