Ο Μέγας Αντώνιος εμφανίζεται μέσα σε φως στον Άγιο Γρηγόριο Παλαμά!

Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς.

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Είχε δε ο Άγιος τρεις ολοκλήρους χρόνους εις την Θεσσαλονίκην, οπού έλεγε και έγραφε τους θαυμαστούς εκείνους λόγους υπέρ της αληθούς δόξης· το δε περισσότερον μέρος του καιρού τούτου, το απερνούσε με το συνηθισμένον του πένθος, και με την τελείαν μοναξίαν και ησυχίαν.

Και επειδή δεν είχε την ηγαπημένην του έρημον, έκαμε τρόπον και εκατατεσκεύασεν ένα μικρόν κελλάκι, εις τα βαθύτατα μέρη του σπιτίου εκείνου οπού εκατοικούσε, και εκεί ησύχαζεν όσον ήτον δυνατόν.

Αλλ᾽ επειδή έφθασεν η εορτή του μεγάλου Αντωνίου, οι μαθηταί του και οι συνασκηταί του ήσαν όλοι ομού με τον θαυμαστόν Ισίδωρον, και εκεί έκαμναν την αγρυπνίαν του θείου Αντωνίου. Αλλ’ ω του θαύματος! δεν έλειπεν από την εκεί ουδέ ο μέγας Αντώνιος, αλλά και εις τα δύο μέρη εφαίνετο συνεορτάζωντας λαμπρώς.

Διά τι εκεί οπού επροσηύχετο με την ησυχίαν του ο θείος Γρηγόριος, ήλθεν έξαφνα θείον φως και τον περιέλαμψε, καθώς και άλλοτε τον περιέλαμπε πολλάκις, και μαζί με το φως εφάνη και ο μέγας Αντώνιος, και του λέγει· καλή είναι και η μετά ησυχίας του νοός προσευχή, διά τι καθαρίζει το νοερόν όμμα της ψυχής, και καταξιώνει τον άνθρωπον της θείας αποκαλύψεως των απορρήτων.

Όμως εις κάποιους καιρούς είναι αναγκαία και η συναναστροφή και αντάμωσις των ομοψύχων αδελφών, εις το να κάμνετε και ομού κοινώς τας προσευχάς και ψαλμωδίας· πρέπει λοιπόν να υπάγης και εσύ τώρα προς τους αδελφούς είπε οπού αγρυπνούν, οι οποίοι έχουν πολλήν χρείαν από την επιστασίαν [φροντίδα] σου και παρευθύς έγινεν άφαντος ο μέγας Αντώνιος.

Ο δε θείος Γρηγόριος επήγεν ευθύς εις τους αδελφούς, οι οποίοι τον εδέχθησαν μετά χαράς, και όλην εκείνην την νύκτα απέρασαν αντάμα αγρυπνούντες και πανηγυρίζοντες.

Από τον τόμο Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτη, «Νέον Εκλόγιον» των εκδόσεων Αστήρ, Αλ. και Ε. Παπαδημητρίου.