Έχει απασχολήσει κατά καιρούς τους Μουσικολόγους η θέση της χρωματικότητας στο βυζαντινό μέλος. Πρόκειται για έναν προβληματισμό σχετικά με την ύπαρξη χρωματικών διαστημάτων στο σύστημα της Οκτωηχίας ή για επίδραση εξ ανατολών.
Το σίγουρο είναι ότι η παράδοση έχει διατηρήσει το χρωματικό άκουσμα στους δευτέρους ήχους. Θα ήταν μεγάλη καινοτομία για τα αυστηρά εκκλησιαστικά πλαίσια να εισαχθεί μια τόσο μεγάλη μελωδική αλλαγή στα μεταβυζαντινά χρόνια. Ίσως η προβληματική του θέματος να βρίσκεται σε επίπεδο εκτελεστικό.
Η ηχογράφηση που ακολουθεί είναι ένα τρανό παράδειγμα της σεμνοπρεπούς και μυστικοπαθούς χρωματικότητας των εκκλησιαστικών μαθημάτων. Η άριστη εκτέλεση του Βαλάντη Ιωαννίδη, Πρωτοψάλτου Ελευθερουπόλεως Καβάλας, αποδεικνύει ότι και η χρωματικότητα εξαρτάται από τον τρόπο του ψάλλειν, την αφοσίωση στις λεπτές διαστηματικές αποχρώσεις και κυρίως στην δια ζώσης φωνής ψαλτική διδασκαλία και διάδοση.
