Φωτοθήκη
Άγιον Όρος
Πανηγύρεις
Εκδηλώσεις
Τέχνη - Πολιτισμός - Παράδοση
Θρησκευτικά δρώμενα
Ποικίλα Θέματα
Ιεραποστολή
Μουσεία - Αρχαιολογικοί Χώροι - Αξιοθέατα
Χριστιανικοί Ναοί & Μονές
Φύση
Ασπρόμαυρες Φωτογραφίες
Αρχιτεκτονική, Κτίρια & Μνημεία
Διακονήματα στην ΙΜΜΒ
Ταξιδεύοντας
Επιστήμη και Τεχνολογία
Κοινωνία - Οικονομία - Περιβάλλον
Αγία και Μεγάλη Σύνοδος
Η πρόσκληση για ορειβασία στην θεσσαλική πλευρά του Ολύμπου ήλθε από φίλο αναγνώστη της Πεμπτουσίας και εμείς δεν μπορούσαμε να αρνθούμε!
Το ξημέρωμα μας βρίσκει μεσόπλαγα σε ορεινό ανηφορικό χωματόδρομο, όπου το τετρακίνητο όχημα είναι απαραίτητο. Ο δρόμος είναι τόσο στενός που με δυσκολία μπορεί κανείς να σταθμεύσει αφήνοντας ττην διέλευση ελεύθερη.
Η πλαγιά που πρέπει να ανεβούμε έχει μεγάλη ανηφορική κλίση. Μοναδικός σύμμαχος το πρωινό δροσερό αεράκι που γεμίζει τους πνεύμονες δύναμη.
Η μετατόπιση της γωνίας που φωτίζει ο Ήλιος δίνει εναλλαγές στην οπτική του τοπίου, τέτοιες που χορταίνουν την όραση χρώμα!
Η πρώτη έξοδός μας προς το αλπικό τοπίο δίνει μία πρώτη αίσθηση της μεγαλωσύνης του τόπου που επιλέχθηκε για κατοιχία των θεών από τους αρχαίους προγόνους μας.
Μέσα στο αλσύλιο αυτό μία ευχάριστη έκπληξη μας έκοψε προς στιγμή την ανάσα! Ένα κοπαδάκι ορεινές πέρδικες (alectoris graeca) πέταξε με τον χαρακτηριστικό θόρυβο μπροστά μας. Δυστυχώς ο φακός δεν πρόλαβε να τραβήξει τίποτε!
Στα 2500 μέτρα μία νέα έκπληξη μας περίμενε. Αυτήν την φορά ανθρωπογενούς αιτίας: μία δεξαμενή συλλογής υδάτων που πάντα έχει νερό. Την ξέρουν καλά οι κτηνοτρόφοι, οι έμπειροι ορειβάτες, οι κυνηγοί και τα άγρια ζώα. Όλες τις εποχές του χρόνου είναι εκεί για να σβήνει την δίψα.
Έστία φτιαγμένη με ξερολιθιά από βοσκούς. Ο άνθρωπος στην φύση μόνος χρησιμοποιεί υλικά που δένουν με το περιβάλον και οι παρεμβάσεις του όχι μόνο δεν χαλούν την αισθητική, αλλά το ομορφαίνουν.
Η κατάκτησή της μας αποζημιώνει, αφού αποκαλύπτει ένα μεγαλειώδες ολύμπιο τοπίο γεμάτο φαράγγια, κατολισθήσεις, απότομες πλαγιές που σμίγουν με το μπλε του ουρανού.
Απέναντί μας δεσπόζει η ψηλότερη κορφή της πατρίδας μας, ο Μύτικας με ύψος 2917 μέτρα. Εμείς βλέπαμε την νότια πλευρά του.
Στο ψηλότερο σημείο μέσα στα κακοτράχαλα βράχια μία άλλη έκπληξη μας περίμενε. Από μεγάλη απόσταση μας παρακολουθούσε ένα αγριόγιδο (rupicapra rupicapra). Ενοχλημένο από την ανθρώπινη παρουσία το αγρίμι εξαφανίστηκε με μεγάλα σάλτα μέσα σε απόκρημνες πλαγιές.
Η κατάβασή μας γίνεται με ανατολική κατεύθυνση και το τοπίο αλλάζει από αλπικό σε θαμνώδες και κατόπιν σε δασώδες.
Στον δρόμο μας πέφτουμε σε φρέσκα ίχνη από σκαψίματα αγριόχοιρων (sus scrofa) οι οποίοι υπάρχουν σε μεγάλους πληθυσμούς στην περιοχή.
Περνάμε από δάσος το οποίο έχει δεχθεί επανειλημμένα την επίθεση των κεραυνών. Ωστόσο κάποια δένδρα παρά τα τραύματά τους κατορθώνουν να μείνουν όρθια χάρη στις βαθειές τους ρίζες.
Ο ήλιος φωτίζει τις σκεπές από την Καρυά, το όμορφο ορεινό χωριό, ξακουστό για την γραφικότητα και την φιλοξενία του.