Page 15 - aslanidis-naos
P. 15

61
                   απαγορευμένη .  Το  αίμα  προστάτευε  την  Θεότητα  από  τα  ακάθαρτα  στοιχεία  του
                                                                                                 62
                   περιβάλλοντος χώρου, ενώ ταυτόχρονα εξάγνιζε αυτόν που προσέφερε την θυσία .
                         Κάθε  μέρα  στον  Ναό  γινόταν  η  προσφορά  δύο  αμνών.  Έναν  το  πρωί  που

                   σηματοδοτούσε την αρχή των λατρευτικών εργασιών και έναν κατά την δύση του ήλιου
                                                63
                   που σηματοδοτούσε την λήξη . Οι καθημερινές θυσίες είχαν ιδιαίτερη σημασία για
                   τον λαό, διότι μέσω αυτών αγιάζονταν και συγχωρούνταν οι ανομίες του. Η διαδικασία
                   αυτή λεγόταν ταμίντ (συνεχής προσφορά), αναφέρεται στα βιβλία της Εξόδου και των

                   Αριθμών  (Εξ.  29:38-42  και  Αρ.  28:1-8)  και  οι  τελετές  αυτές  τελούνταν  μέχρι  την

                   τελευταία μέρα του Ναού. Στον βωμό δεν καιγόταν ολόκληρο το σώμα του ζώου, μόνο
                   ορισμένα  μέλη  του.  Το  υπόλοιπο  καταναλωνόταν  από  τους  ιερείς  και  αυτούς  που

                                                     64
                   πρόσφεραν το ζώο για να θυσιαστεί . Ενδιαφέρον στοιχείο είναι ότι όταν το 70 μ.Χ. η
                   πόλη  βρισκόταν  υπό  πολιορκία  από  τους  Ρωμαίους  και  ο  λιμός  είχε  ξεσπάσει,  οι
                   καθημερινές θυσίες συνεχίζονταν κανονικά. Όταν μάλιστα στις 17 του μηνός Ταμμούζ
                                                                                                    65
                   δεν υπήρχε τίποτα πλέον να προσφερθεί, ο λαός έχασε το ηθικό του και απελπίστηκε .
                         Όπως και η ζωή του Ιουδαίου, έτσι και οι θυσίες διέποντας από συγκεκριμένους

                   κανονισμούς. Τα ζώα τα οποία θα προσφέρονταν θα έπρεπε να ήταν εξημερωμένα και
                   αρτιμελή. Το σκεπτικό ήταν ότι, εάν η κατάσταση του ζώου δεν ήταν αρεστή στον

                   άνθρωπο, τόσο περισσότερο θα ήταν απεχθή στον Θεό. Έτσι, το ζώο θα έπρεπε να ήταν

                   οικόσιτο, αρτιμελή και να μην είναι ακάθαρτο σύμφωνα με τους κανόνες. Γι’ αυτό ο
                   χοίρος δεν γινόταν δεκτό σε καμία θυσία. Επίσης, εάν ένας άνθρωπος είχε έρθει σε

                   επαφή με κάποιον νεκρό ή κάποιον λεπρό θα έπρεπε πρώτα να εξαγνιστεί και να απέχει
                   από την λατρεία για λίγες ημέρες. Τέλος, εκτός από τις θυσίες γίνονταν και στον Ναό

                   προσευχές λειτουργικού και ευχαριστιακού χαρακτήρα, όμως δυστυχώς δεν έχουμε
                                                  66
                   πολλές πληροφορίες για αυτούς




                   61  Cohen, From the Maccabees to the Mishnah. Σελ. 178-179.
                   62  Grabbe, Judaic religion in the Second Temple period : belief and practice from the Exile to

                   Yavneh. Sel. 132.
                   63  Gowan, Bridge between the Testaments : a reappraisal of Judaism from the Exile to the birth
                   of Christianity. Σελ. 269 κ.ε.

                   64  Schürer, et al., The history of the Jewish people in the age of Jesus Christ (175 B.C.-A.D.
                   135). Σελ. 299-300.

                   65  Ζάρρας, Ιστορία της εποχής της Καινής Διαθήκης. Σελ. 264.
                   66  Περισσότερα βλ.: Cohen, From the Maccabees to the Mishnah. Σελ. 64 κ.ε.


                                                           14
   10   11   12   13   14   15   16   17   18   19   20