Page 10 - lazarou-poios-ginetai-na-sothei

είναι ήδη νεκρές και ασήμαντες. Η πραγματική αίρεση είναι πάντα η φαντασίωση
μιας αυτονομημένης λογικής. Ζούμε πάντα μέσα σε αυτή και δεν είναι
δακτυλοδικτούμενη. Σήμερα ο ναός αυτής της αίρεσης είναι το πανεπιστήμιο και τα
κατηχητήριά του. Εκεί που όλοι ακριβώς πάσχουμε να στείλουμε τα βλαστάρια μας
για να βρουν μια καλή θέση αύριο στο μονεταριστικό οικοδόμημα ακριβώς αυτής της
φαντασίωσης. Στο πανεπιστήμιο απομυστηριοποιείται η ζωή. Εκεί
αποεκκλησιοποιείται η θεολογία μας. Το άσυλο εκεί βρίσκεται γιατί αυτή είναι η
“άλμα μάτερ’ μας, η τρέφουσα μάνα. Όλα αυτά που αναφέραμε στην εκκλησία
παλαιότερα.

Η υπερηφάνεια είναι η πηγή όλων των αιρέσεων. Γι αυτό σήμερα η αίρεση μπορεί να
έχει όλα τα δόγματα ορθά αλλά στην σκέψη, στην καρδιά και στην πράξη παραμένει
αίρεση.

Ας προχωρήσουμε τώρα στην Καινο-διαθηκική αντίληψη του χρήματος στα πλαίσια
της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας…

Ο Ρωμαϊκός νόμος, με την μονεταριστική πολιτική του οντολογία, είναι η μήτρα της
σύγχρονης αστικής κοινωνίας και του αστικού νόμου. Στο κέντρο του αξιακού
συστήματος, που εισάγει σαν εργαλείο νοηματοδότησης της πραγματικότητας και
κυριαρχίας πάνω σε αυτήν, στέκεται το δίπολο ιδωτική εμπειρία – κοινός νόμος, ή, με
άλλα λόγια, η σχέση επιθυμία - ανάγκη.

Δηλαδή: ο Σπύρος έχει χτίσει την συνείδηση του μέσα από την ιδιωτική του εμπειρία,
δηλαδή την ιστορία της ανάδυσης, επιδίωξης και επίτευξης των επιθυμιών του
(πραγματικών και πλαστών) η κοινωνία όμως αποτελείται από χιλιάδες Σπύρους με
διαφορετικές εμπειρίες-επιθυμίες και για να μην διαλυθεί το σύστημα
έρχεται ο κοινός νομός και καθορίζει αυθαίρετα τα όρια των επιθυμιών--αξιολογεί
αυθαίρετα τις επιμέρους εμπειρίες.

Στο βιβλικό-αποκαλυπτικό μήνυμα, ενώ δεν ασκείται με άμεσο τρόπο ούτε πολιτική
κριτική στο κράτος και τις δομές κυριαρχίας του ούτε στα ηθικά-αξιακά συστήματα
του κυρίαρχου πολιτισμού, συνεχώς και με οξύτητα καταγγέλλεται το μονεταριστικό
φαντασιακό του Ρωμαϊκού κρατισμού και το ιδεολόγημα της μεταφυσικής
(=αυτονομημένης) ηθικής. Αυτό γίνεται κυρίως με την αντιστροφή του παραπάνω
δίπολου σε κοινή εμπειρία – προσωπική ηθική βούληση.

Δηλαδή: στην Εκκλησία όμως ΗΤΑΝ αλλιώς. Οι Σπύροι είχαν σαν βάση της
συνείδησής τους την κοινή εκκλησιαστική εμπειρία και αυτές οι συνειδήσεις
λειτουργούσαν σαν επιμέρους προσωπικοί "νομοί" στον αγώνα της αγάπης. Αυτό

9