Page 3 - lazarou-poios-ginetai-na-sothei

στα πλούτη; Διότι ο Ιησούς δεν είναι ηθικιστής. Διότι από την αμαρτία ως κακή
πράξη μετανοείς. Διότι μια πόρνη, που λέει ο λόγος, μπορεί να λειτουργήσει και
ενωτικά κάποια στιγμή. Και η σωτηρία είναι η ενότητα.

Όμως τα πλούτη, επειδή συσσωρεύονται, από την φύση τους διασπούν.

Όμως η αντίδραση των αποστόλων είχε πάρα πολύ ενδιαφέρον. Ποιος γίνεται να
σωθεί; Δηλαδή οι απόστολοι δεν αντιλήφθηκαν τα λόγια του Ιησού ως να αφορούσαν
κάποια ολιγαρχία του Κολωνακίου ή της Εκάλης. Ως απλοί άνθρωποι είδαν το
βαθύτερο πνευματικό νόημα στα λόγια του Χριστού. Ο πλούσιος είναι ένας φτωχός

με χρήμα και ο φτωχός είναι απλός ένας που αναζητά τον πλούτο. Δηλαδή οι
απόστολοι καταλάβαιναν ότι όλοι ποθούν πράγματα, ότι νομίζουν ότι η σωτηρία τους
έγκειται στην απόκτηση κάποιων υλικών αγαθών. Δηλαδή κατανοούν την ανθρώπινη
κτητικότητα.

Στην ιστορία ωριμάζουν δυο βασίλεια, του μαμμονα και του Ιησού μας λέει ο Κύριος.
Ενώ ο Θεός τα είπε όλα καλά ο άνθρωπος παρήγαγε αξίες δικές του, ένα άλλο μέτρο
αξιών. Και ενώ ο Θεός τα πρόσφερε όλα κοινά, εμείς τα ιδιωτικοποιήσαμε. Και τις
αξίες μας τις μεταφέραμε σε έναν αφηρημένο χώρο που το λέμε χρήμα.

Tο χρήμα ΔΕΝ είναι δεδομένο. Δεδομένες είναι οι σχέσεις μέσα σε μια κοινωνία. Το
είδος των σχέσεων δεν είναι δεδομένο, και το χρήμα είναι είδος σχέσης δεν είναι
σχέση. Είναι μορφή σχέσης ή, μάλλον καλύτερα, μάσκα σχέσης, υποκατάστατο
σχέσης: υποκαθιστά την άμεση (λογική και αισθητική) σχέση με ένα φαντασιακό
σύστημα αξιολόγησης των πράγματων και των έργων.

Με άλλα λόγια: αντικαθιστά την προσωπική σχέση με έναν ολοκληρωτισμό
(totalitarianism), αυτόν της καθολικής υποταγής όλων των πραγμάτων και όλων των
έργων σε έναν μοναδικό μηχανισμό αξιολόγησης => νοηματοδότησης. Το χρήμα δεν
είναι απλώς ένα μέσον συναλλαγής. Το χρήμα είναι ένα σύστημα αξιών που βγαίνει
από την φαντασία των ανθρώπων και επιβάλλεται στην κτίση. Είτε η τιμή του κάθε
πράγματος επιβάλλεται από ένα politburo του κεντρικού κράτους είτε δημοκρατικά
από το σύνολο των πολιτών στην δήθεν ‘ελεύθερη’ αγορά το ίδιο είναι. Είναι η
προσπάθεια αντικειμενικοποιήσεως της κτίσης όλης, την έκπτωσή της σε νεκρό υλικό
προς δικιάς μας κτήσης, υποταγής και κατάχρησης.

Η ουτοπικότητα-φαντασιακότητα αυτού του μηχανισμού γίνεται φανερή στο διαρκές
αίτημα κάθε χρηματοοικονομικού μορφώματος για "αειφορία" (="ανάπτυξη" χωρίς
τέλος, ή σωστότερα, επέκταση χωρίς όρια). Η φύση έχει όρια, το χρηματικό κέρδος

2