Page 4 - maritsa-klonopoiisi

που βρίσκεται στη μήτρα στο άλλο στάδιο της ζωής,
εξασφαλίζοντας τη συνέχεια, την ενότητα και την εξέλιξή
του. Μιλώντας λοιπόν για αναπαραγωγή αναφερόμαστε
στην ηθική, ψυχική και πνευματική αγωγή του ανθρώπου
προγεννητικά, μέσα από τα πρώτα βιώματα, σκέψεις και
συναισθήματα της μέλλουσας μητέρας, που γεννάει ένα
παιδί ήδη εννέα μηνών! (Bertin, M.A., 2008; Γρηγοράκη,
Κ. και συν, 2004). Η ώρα της σύλληψης είναι τόσο
σημαντική, όταν κατά τον γενετιστή Bruce Lipton (2017)
«…είμαστε κύριοι της γενετικής μας δραστηριότητας»,
αλλά και αν αναλογιστούμε ότι οι μητρικές συγκινήσεις
επηρεάζουν τον γενετικό κώδικα του παιδιού και γι’ αυτό
οι μελλοντικοί γονείς είναι γενετικοί αρχιτέκτονες (Μαρή,
Ι., 2004). Για την ανωτέρω περιγραφόμενη διαδικασία
φυσικής αναπαραγωγής η Ορθόδοξη Εκκλησία πρεσβεύει
την ενιαία μυστηριακή αδιαίρετη ψυχοσωματική ύπαρξη
από την ώρα της συλλήψεως (γονιμοποιήσεως)
(Κατσιμίγκας, Γ. & Βασιλοπούλου, Γ., 2010).
Σε αυτό το σημείο οι εφαρμογές της βιοϊατρικής και
της βιοτεχνολογίας εισάγουν το 1996 την αναπαραγωγική
κλωνοποίηση θηλαστικού, με την ανακοίνωση του Ian
Wilmut και της ομάδας του, ότι γεννήθηκε η Dolly, η οποία
αποτελούσε το πρώτο θηλαστικό που κλωνοποιήθηκε
χρησιμοποιώντας σωματικά κύτταρα ενηλίκων προβάτων
(National Bioethics Advisory Commission, 1997; Wilmut,
I. et al., 1997; Jaenisch, R., 2004). Η κλωνοποίηση,
περιγράφεται ως μη σεξουαλική, μονογονική
αναπαραγωγική διαδικασία από την οποία παράγονται
πανομοιότυποι οργανισμοί (Rossant, J., 1997). Ο άνθρωπος
ως υπαγόμενος στο αμφιγονικό τρόπο αναπαραγωγής,
θέλει δύο πρόσωπα για να συστήσουν ένα έμβρυο, σε
αντίθεση με τον μονογονικό τρόπο αναπαραγωγής, όπου
φυσικοί και χημικοί παράγοντες συντελούν ορισμένες
φορές στην ενεργοποίηση του ωαρίου, χωρίς την
γονιμοποίηση από το σπερματοζωάριο (Wilmut, I.,