Page 8 - maritsa-klonopoiisi

Συνεχίζοντας αξίζει να σχολιαστεί ότι ο μονογονικός
τρόπος αναπαραγωγής θυμίζει επιστροφή στην πρώιμη
μορφή αναπαραγωγής, αυτήν της αμοιβάδας (Κατσιμίγκας,
Γ. & Καμπά Ε., 2010). Μήπως η βιο-τεχνολογική αυτή
«ευκολία» αδρανοποιήσει την αναζήτηση της τεκνογονίας
δια του έρωτα και της απορρέουσας εξ αυτής ευδαιμονίας
και συνάφειας με την κοινωνία και το σύμπαν, όπως
αναλύθηκε από τον Αριστοτέλη και τον Πλάτωνα; (Bertin,
A.M., 2008). Μήπως έτσι παρακάμπτεται η φυσική
σεξουαλική ενεργή συμπεριφορά του άνδρα στην
τεκνοποίηση και μήπως ταυτόχρονα υπονομεύεται ο
αυτοθαυμασμός του; Είναι γνωστό ότι οι άνδρες
αντιλαμβάνονται την υπογονιμότητα ως έλλειψη
ανδρισμού (Κανελλοπούλου Μ., Παναγοπούλου-
Κουτνατζή Φ., 2014). Η απάντηση σε αυτό μπορεί να
επηρεάζει ακόμα και την κατανομή εργασιακών ρόλων ή
και οικογενειακών ρόλων στο μέλλον, που ως ένα βαθμό
χαρακτηρίζονται έως τώρα από φυλετικό διμορφισμό
(Hoffman, R.M. & Borders, L.D., 2001; Κατσιμίγκας, Γ. &
Καμπά Ε., 2010). Μεγάλος προβληματισμός έγκειται
επίσης στο εσωτερικό σχηματισμό μιας οικογένειας όπου ο
ένας γονέας θα είναι γενετικός δίδυμος με το παιδί του,
αλλά και κοινωνικός γονέας (γιατί δεν «είναι» το παιδί του,
είναι ο κλώνος του). Ανάλογοι προβληματισμοί έχουν
προκύψει για την ετερόλογη τεχνητή γονιμοποίηση και τη
μη σύνδεση των κοινωνικών και των βιολογικών γονέων
(Κανελλοπούλου Μ., Παναγοπούλου-Κουτνατζή Φ.,
2014). Σίγουρα η ιατρική ανάγκη να θεραπεύσουμε το
στείρο ζευγάρι (θεραπευτική κλωνοποίηση) και
οδηγήσουμε στην έξοδο από την «βιολογική δυστυχία»
είναι θετικό, αλλά ταυτόχρονα εγείρονται πολλά ηθικά
ζητήματα, αφού πολύ επιπόλαια ζητάμε να περάσουμε την
διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στις δοκιμές στα ζώα και
στις δοκιμές στον άνθρωπο. Ας φανταστούμε για
παράδειγμα πόσο δύσκολο θα είναι στον οικογενειακό