Page 13 - maritsa-klonopoiisi

οικογένεια, όπου το τέκνο είναι βιολογικό αντίγραφο του
ενός γονέα, όπως εξίσου προβληματίζονται για τα
συναισθήματα αυτών των παιδιών (Κατσιμίγκας Γ.,
Καμπά, Ε., 2010). Επίσης, η θεραπευτική κλωνοποίηση που
προβλέπεται νομικά, επί γονιμοποιημένων ωαρίων, βρίσκει
την Εκκλησία απέναντι στην εφαρμογή αυτήν, καθότι δεν
θεωρεί ότι καταστρέφονται εμβρυονικά κύτταρα, αλλά
ανθρώπινα έμβρυα (Αρχιμανδρίτη Μακαρίου Γρινιεζάκη,
2005). Η εκκλησία λοιπόν θεωρεί την επιλογή της
θανάτωσης της αρχής της ζωής, μη συμβατή με την
ιερότητα της ανθρώπινης ζωής.
Ο άνθρωπος αναδεικνύεται ως διαχειριστής της
κτίσεως και αυτό του προσδίδει υπεροχή και εξουσία,
ωστόσο οφείλει να ασκεί τις επιστήμες με λόγο και ήθος,
όπως και ο πλατωνικός επιτάφιος λόγος αναφέρει «πᾶσά τε
ἐπιστήμη χωριζομένη δικαιοσύνης καὶ τῆς ἄλλης ἀρετῆς
πανουργία, οὐ σοφία φαίνεται» (Πλάτωνα, Μενέξενος,
246a-247e).
Η Ορθόδοξη θεολογία αναγνωρίζει την ιερότητα της
υπάρξεως του ανθρώπου, ο οποίος θέλοντας να ομοιωθεί με
τον Θεό καλλιεργεί τις επιστήμες, τις τέχνες, δημιουργεί
οικογένειες (Εκκλησία της Ελλάδος, 2006). Ωστόσο, η
ανάγκη του ανθρώπου να κυριαρχήσει απέναντι στην
στειρότητα, στην ανικανότητα, στην αρρώστια, στον
θάνατο στηρίχθηκε από τις νέες ιατροτεχνολογικές
μεθόδους, δίνοντας σε αυτόν την αίσθηση της
παντοδυναμίας, εφόσον ανατρέπει κοινωνικές νόρμες
(δομή οικογένειας, αναπαραγωγή), αλλά και θεολογικούς
προσανατολισμούς (Κατσιμίγκας, Γ. & Βασιλοπούλου, Γ.,
2010; Μυτροσύλη, Μ., 2015). Η θνητή φύση μας
διαιωνίζεται με την αναπαραγωγή, με την ουσία της ζωής
να συνοψίζεται κατά τον Πλάτωνα στην αποφυγή του
θανάτου και στην αναζήτηση της αθανασίας (Γογγάκη, Κ.,
2016). Η ανθρώπινη φύση ολοκληρώνεται με την
πνευματική αναγέννηση και ολοκλήρωση, με την