Αγ. Γραφή, η πρώτη Εκκλησία, 2013 και τα έσχατα της Αποκάλυψης [1]

Είπεν ο Κύριος:

«Και εάν θέλητε και εισακούσητέ μου, τα αγαθά της γης φάγεσθε· εάν δε μη θέλητε, μηδέ  εισακούσητέ μου, μάχαιρα υμάς κατέδεται· το γαρ στόμα Κυρίου ελάλησε ταύτα».

(Ησαΐας α , 19-20)

Στην αρχή της δημιουργίας ο πλάστης Τριαδικός Θεός ευλόγησε το πλάσμα Του. Άνδρα και γυναίκα ευλόγησεν αυτούς. Συνέστησε τον ευλογημένο γάμο ανδρός και γυναικός και εν χρόνω με αγιασμό και σωφροσύνη την εξ αυτού του γάμου παιδοποιΐα. Με την υπακοή στις εντολές θα ειργάζετο ο άνθρωπος τον παράδεισο και θα εφύλαττε την υλική κτίση χωρίς να την καταστρέφει.

Οι πρωτόπλαστοι όμως δεν ακολούθησαν τον ίσιο δρόμο που τους χάραξε ο Δημιουργός με αποτέλεσμα να εκδιωχθούν από τον Παράδεισο. Παρά ταύτα και μετά την πτώση του προπατορικού αμαρτήματος ο Μεσσίας Ιησούς σήκωσε με τρυφερότητα στους ώμους Του το ανθρώπινο γένος και έδωσε δεύτερη ευκαιρία στον άνθρωπο.

Η μία, αγία, καθολική και αποστολική ορθόδοξος Εκκλησία με τα άχραντα μυστήριά της νικά κατά κράτος το θάνατο και επαναφέρει αυτούς που θέλουν να παραμείνουν πιστοί όχι απλά  στην προπτωτική κατάσταση, από την οποία εξέπεσε το πρώτο ζεύγος και δι’ αυτού όλη η ανθρωπότης, αλλά πολύ υψηλότερα, στην Βασιλεία των Ουρανών.

Ο Σωτήρας Ιησούς Χριστός  ερχόμενος εις τον κόσμον εφανέρωσε το όνομα του Θεού Πατρός και εν Αγίω Πνεύματι έδωσε την δυνατότητα να καταστεί η γη επίγειος παράδεισος, αν και μόνο αν, τηρούσε τις εντολές Του. Έτσι λοιπόν και στην περίοδο της Καινής Διαθήκης έχουμε έντονη την παρουσία του λεγομένου ¨υπολείμματος¨, δηλ. το σύνολο των πιστών που παρέμενε αφοσιωμένο στον Χριστό και την Εκκλησία Του που έχει κεφαλή τον Χριστό, θεμέλια τους  δώδεκα Αποστόλους και μέλη όλους τους βαπτισμένους και μυρωμένους εξ ύδατος και Πνεύματος, παρά τις όποιες απειλές δέχονταν η τα όποια μαρτύρια περνούσαν!

Τα βασικά χαρακτηριστικά της πρώτης Εκκλησίας, όπου εμφανίζεται η ζωή των πρώτων Χριστιανών, καταγράφονται σύντομα και εύστοχα στα παρακάτω λόγια του Ευαγγελίου:

«ήσαν δε προσκαρτερούντες τη διδαχή των αποστόλων και τη κοινωνία  και τη κλάσει του άρτου και ταις προσευχαίς. Εγένετο δε πάση ψυχή φόβος, πολλά τε τέρατα και σημεία δια των αποστόλων εγίνετο. πάντες δε οι πιστεύοντες ήσαν επί το αυτό και είχον άπαντα κοινά,  και τα κτήματα και τας υπάρξεις επίπρασκον και διεμέριζον αυτά πάσι καθότι αν τις χρείαν είχε.καθ’ ημέραν τε προσκαρτερούντες ομοθυμαδόν εν τω ιερώ, κλώντές τε κατ’ οίκον άρτον, μετελάμβανον τροφής εν αγαλλιάσει και αφελότητι καρδίας, αινούντες τον Θεόν και έχοντες χάριν προς όλον τον λαόν. ο δε Κύριος προσετίθει τους σωζομένους καθ’ ημέραν τη εκκλησία».

(Πράξεις β , 42-47)

Και σήμερα ακόμη η κοινοβιακή ζωή στα ορθόδοξα μοναστήρια αλλά και οι ορθόδοξες κοινότητες επί τουρκοκρατίας διακηρύττουν το πραγματοποιήσιμο των παραπάνω λόγων.

Όλα όμως τα προαναφερθέντα δεν αρέσουν, φαίνεται, στους εχθρούς του Χριστού.

Κατ’  αρχήν δεν μπορούν να συσχετίσουν τις προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης με το πρόσωπο του Χριστού, στο οποίο και πραγματώνονται. Μόνο αυτό να έκαναν, θα καταλάβαιναν την Αλήθεια όλης της Αγίας Γραφής που δεν αποτελεί απλώς και μόνο το ιερό βιβλίο των Χριστιανών, του ίδιου επιπέδου με τα βιβλία των άλλων θρησκειών, αλλά το μοναδικό αληθινό σωτήριο θεόπνευστο λόγο όλης της Οικουμένης.

          Αυτή η αδυναμία κατανοήσεως και ερμηνείας των προφητειών οφείλεται προφανώς στο σατανικό εγωισμό.

Γεγονός πάντως είναι ότι όπως οι κατά σάρκα πρόγονοι των εχθρών του Ιησού εδίωξαν τους προφήτες και εφόνευσαν πολλούς εξ αυτών, το ίδιον αμάρτημα διαπράττουν και σήμερα οι κατά σάρκα απόγονοι των φονευσάντων τους προφήτας βλασφημούντες τον Μεσσίαν, Αυτόν δηλαδή που κατήγγειλαν οι προφήτες στην Π. Διαθήκη ότι είναι ο Σωτήρας. Αρνούνται πεισματικά και αναιτιολόγητα έως την σήμερον να δεχθούν τον Ιησού και την Θεία Αποκάλυψη.

Προπαγανδίζουν παντού και πάντοτε με όλα τα μέσα την έλευση της νέας εποχής «παλιό εξέραμμα» και τον επερχόμενο κατ’ αυτούς παγκόσμιο δικτάτορα δηλαδή τον ¨Αντί του Χριστού¨.

Η ορθόδοξη Ελλάδα μας είναι ο στόχος και η πρώτη τους προτεραιότητα. Καθημερινά με τα όργανά τους, τα ανδρίκελα, υβρίζουν την ορθόδοξη πίστη μας. Αποκορύφωμα δε η μανιώδης επίθεση εναντίον της ημέρας του Κυρίου, της Κυριακής, την οποία βέβαια έχουν βαλθεί να την εξομοιώσουν με τις υπόλοιπες. Είναι τόσο πωρωμένα τα εγχώρια όργανά τους ώστε οι δικαιολογίες που προβάλλουν για την κατάργηση της Κυριακής να είναι ηλίθιες, γελοίες και εξωφρενικές. Φοβερό το κατάντημα! Το απορίας άξιον, όμως, είναι, πως το κατάφεραν;

Επί χρήμασι;

Δια διαιρέσεως, διαίρει και βασίλευε; Να κομματιάσουν δηλ. σε μικρά κομμάτια – κόμματα την Ελλάδα μας, τα οποία όλως περιέργως όλα συμφωνούν – τυχαίο; – στον ξερριζωμό της αμωμήτου πίστεως από τις ψυχές των ορθοδόξων Ελλήνων;

Σαφώς και τα δύο!

Ισχυρίζονται βέβαια οι ταλαίπωροι εκπρόσωποι των κομμάτων ότι δήθεν έχουν ιδεολογικές διαφορές ο ένας από τον άλλον και ότι τάχα υπηρετούν την δημοκρατία. Δημοκρατία όμως, για να συνεννοούμαστε, ονομάζουν αυτοί και οι πάτρωνές τους ¨να καλοπερνούν οι ίδιοι και οι πολίτες να πενθούν και να πεθαίνουν¨.

Δεν γνωρίζω ανά τους αιώνες φοβερότερη πλάνη απ’ αυτήν. Χρειάζονται αποδείξεις των όσων λέμε; Ας δούμε ενδεικτικά τις παρακάτω:

Ο ένας καταργεί  το θρήσκευμα από τις ταυτότητες των ορθοδόξων σα να είναι αβάπτιστοι και άπιστοι οι Έλληνες, ο άλλος, αφού υπόσχεται και διατείνεται ότι δήθεν θα το επαναφέρει όταν ανεβεί στο θρόνο, τελικά όταν ανεβαίνει…ποιός υποσχέθηκε, τι η κατά το λαϊκότερο ¨ποιός Θανάσης;¨

Η μία μάγισσα βλασφημεί και κατηγορεί τον Χριστό λέγοντας ότι εμείς δεν πιστεύουμε στην Δευτέρα Παρουσία, ενώ η ανάλογη φιλενάδα της επιτίθεται εναντίον της ορθοδόξου κατηχήσεως στα σχολεία σιγονταριζόμενη από κάποιον έτερον ¨κομματιού – κόμματος¨ σαν σε μία περίεργη συμφωνία.