Ο Άγιος Νεομάρτυς Δημήτριος (ή Μήτρος)

Μαρτύρησε στην Τρίπολη στις 28 Μαΐου 1794

Καταγόταν από το χωριό Θεισόα της Ηλείας και τον φώναζαν με το λαϊκό υποκοριστικό του ονόματος Δημήτριος, Μήτρο.Σαν ήταν μικρό παιδί έντεκα χρονών εξαπατήθηκε από κάποιους Τούρκους και εξισλαμίστηκε. Μεγαλώνοντας απέκτησε διάφορα αξιώματα στην ιεραρχία της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και έφτασε στο αξίωμα του Ιππάρχου με πολλούς υφισταμένους, δούλους και πολύ πλούτο.

Κάποια στιγμή όμως ήλθε στον εαυτό του και άρχισε να ενθυμείται την προγονική πίστη. Μετανόησε, μετέβη στην Τρίπολη και,αφού πούλησε όλα τα υπάρχοντά του και εξομολογήθηκε, επανεντάχθηκε στην εκκλησία και έζησε για δέκα χρόνια ως ευσεβής χριστιανός.

Κάποτε όμως, που βρισκόταν στον Μυστρά για δουλειές του,αναγνωρίστηκε από κάποιους Τούρκους, παλιούς γνωστούς του. Τον άρπαξαν, τον έφεραν στην Τρίπολη και τον κατήγγειλαν στον Τούρκο δικαστή για αρνησίθρησκο. Ο δικαστής τότε τον ρώτησε γιατί αρνήθηκε το Ισλάμ και επέστρεψε πάλι στον Χριστιανισμό. Ο Άγιος με παρρησία και με δυνατή φωνή απάντησε : Από μικρό παιδί ήμουν χριστιανός, όμως,εξαιτίας της παιδικής μου αφέλειας, εξαπατήθηκα και αρνήθηκα την πίστη μου και έγινα τούρκος. Ύστερα κατάλαβα πως η πίστη μου ήταν φως και το έχασα και η δική σας σκοτάδι, καθώς την γνώρισα. Γι’ αυτό λοιπόν ομολογώ τώρα μπροστά σας ότι έκανα λάθος αφού άφησα το φως και δέχθηκα το σκοτάδι. Χριστιανός γεννήθηκα και χριστιανός θέλω να πεθάνω. Πιστεύω Πατέρα, Υιόν και Άγιον Πνεύμα, Τριάδα ομοούσιον και αχώριστον. Για δε την πίστη μου είμαι έτοιμος να υπομείνω κάθε βασανιστήριο και να χύσω ακόμα και το αίμα μου για την αγάπη του Σωτήρα μου Ιησού Χριστού.

Τότε ένας από τους παριστάμενους αγάδες τον ρώτησε : που είναι τα γένια σου, Μουσταφά αγά; Ο Άγιος του απάντησε : Εγώ δεν ονομάζομαι Μουσταφάς αλλά Δημήτριος και μ’ αυτό είμαι βαφτισμένος, στο όνομα της Αγίας Τριάδος.Όσο για τα γένια μου, τόσα χρόνια τα υπηρέτησα και όχι μόνο καμιά προκοπή δεν είδα αλλά ούτε και την παραμικρή ωφέλεια. Γι’ αυτό τα έκοψα και τα έδωσα πίσω του αφέντη που μάταια τόσα χρόνια κολάκευα. Ο δικαστής που τον άκουγε άρχισε αμέσως τις κολακείες και τα ταξίματα : Αν επιστρέψεις πάλι στη θρησκεία μας θα σου δώσουμε τιμές, αξιώματα, και δωρεές. Ο γενναίος μάρτυρας του Χριστού, εφαρμόζοντας τον αποστολικό λόγο « ηγούμαι τα πάντα σκύβαλα είναι, ίνα Χριστόν κερδίσω » τους απάντησε : Εγώ χριστιανός είμαι και πιστεύω τον Ιησού Χριστό ως Θεό αληθινό κι όλα αυτά που μου τάζετε κρατήστε τα για τον εαυτό σας, εγώ δεν τα χρειάζομαι.

Τον έκλεισαν τότε στη φυλακή και μαζεύτηκαν όλοι οι ιμάμηδες και οι χοτζάδες και προσπαθούσαν να τον κάνουν να επιστρέψει στην πίστη τους. Ο Άγιος όχι μόνο δεν έδινε καμιά σημασία στα λόγια τους αλλά εκφραζόταν υποτιμητικά για τη θρησκεία τους και τον Προφήτη. Έτσι βλέποντας τη σταθερότητά του ο τούρκος διοικητής διέταξε τον αποκεφαλισμό του. Τον πήγαν με δεμένα τα χέρια στον τόπο της εκτέλεσης. Ο δήμιος προσπαθούσε ακόμα και την τελευταία στιγμή να τον πείσει να επιστρέψει στο Ισλάμ λέγοντάς του : καημένε άνθρωπε, κάνε έστω τώρα, την τελευταία στιγμή, το σαλαβάτι σου (ομολογία πίστεως στο Ισλάμ) και ο Θεός είναι εύσπλαχνος και θα σε ελεήσει. Ο Άγιος, όταν τ’ άκουσε, γέλασε έφτυσε και αναθεμάτισε το σαλαβάτι και όσους το πιστεύουν. Ομολόγησε δε πάλι τον Τριαδικό Θεό. Τους παριστάμενους δε χριστιανούς παρακαλούσε να προσεύχονται γι’ αυτόν. Με την προσευχή στα χείλη αποκεφαλίστηκε στις 28 Μαΐου του 1794, την Κυριακή της Πεντηκοστής.

Όταν νύχτωσε,πήραν οι Χριστιανοί, με την άδεια του πασά, το λείψανό του και το κήδευσαν στον ναό του Αγίου Δημητρίου του μυροβλήτου. Στο λείψανο του Αγίου μάρτυρος συνέβη το εξής θαυμαστό. Το δεξί του χέρι έμενε όρθιο και αλύγιστο, με τα τρία δάχτυλα ενωμένα, όπως κάνουμε το σημείο του σταυρού. Όταν το έβαλαν στον τάφο, προσπάθησαν να του λυγίσουν το χέρι, χωρίς αποτέλεσμα. Αποφάσισαν τελικά να το σπάσουν με την αξίνα. Αμέσως τότε, το αλύγιστο και ακίνητο χέρι λύγισε από μόνο του και ακούμπησε στο σώμα του καλλινίκου μάρτυρος. Με τις πρεσβείες του Αγίου νεομάρτυρος, αξίωσέ μας, Κύριε, της βασιλείας Σου.