Το μοναστήρι του Σαμορντίνο

Το μοναστήρι του Σαμορντίνο κτίστηκε με την έμπνευση και ευλογία του στάρετς Αμβροσίου. Ήταν το 1872, όταν μια πνευματική θυγατέρα του στάρετς, υστέρα από προτροπή του, αγόρασε το κτήμα αυτό, που βρίσκεται 15 χιλιόμετρα μακριά από την Όπτινα. Η γυναίκα αυτή ονομαζόταν Κλούτσαρεβα κι έγινε μοναχή. Έκτισε ενα σπίτι γι’ αυτήν και τις δυο ορφανές εγγονές της. Το σπίτι έμοιαζε περισσότερο με μοναστήρι, γιατί ο στάρετς Αμβρόσιος κατέστρωνε τα σχέδια. Η Κλούτσαρεβα, που πήρε το όνομα Αμβροσία, δεν μπορούσε τότε να καταλάβει τα σχέδια του στάρετς. Στο χώρο αυτό άρχισαν σιγά σιγά να εγκαθίστανται κι άλλες, μη μοναχές, γυναίκες. Τελικά, η μοναχή Αμβροσία πέθανε το 1881, ενώ δύο χρόνια αργότερα πέθαναν και τα δυο κορίτσια από διφθερίτιδα, όπως είχε προβλέψει ο στάρετς. Την 1η Ιανουαρίου 1884 εγκαταστάθηκαν εδώ οι πρώτες μοναχές. Σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα ο αριθμός έφτασε τις πεντακόσιες, γι’ αυτό κτίστηκαν νέες πτέρυγες. Δημιουργήθηκαν ακόμη γηροκομείο, ορφανοτροφείο, σχολείο. Ο στάρετς Αμβρόσιος πήγαινε συχνά στο Σαμορντίνο και καθοδηγούσε τις μοναχές. Εκεί έζησε το τελευταίο διάστημα της ζωής του. Ήλθε το καλοκαίρι του 1890, αρρώστησε και παρέμεινε όλο το χειμώνα. Μετά από ενα χρόνο, στις 11 Όκτωβρίου 1891, αναπαύθηκε εν Κυρίω. Πλήθη λαού συνέρρευσαν τότε και μετέφεραν το σκήνωμά του στην Όπτινα, όπου ενταφιάστηκε.

Όταν την 1η Όκτωβρίου 1884 έγιναν τα εγκαίνια του μοναστηριού από τον Αρχιεπίσκοπο της Καλούγκα Βλαδίμηρο, χειροτονήθηκε ιερέας ο στάρετς Ιωσήφ. Αυτός έμελλε να γίνει ο διάδοχος πνευματικός πατέρας του Σαμορντίνο. Κι έτσι οι μοναχές δεν έμειναν πνευματικά ορφανές. Μεταξύ τους βρισκόταν και η αδελφή του Τολστόι, μοναχή Μαρία Νικολάγιεβνα, την οποία επισκεπτόταν ο διάσημος συγγραφέας.

Το 1920 το μοναστήρι έκλεισε. Οι μοναχές ήταν τότε επτακόσιες κι εξορίστηκαν σε μακρινό τόπο. Όμως δεν πρόλαβαν να φτάσουν. Ταξίδευαν με τα τρένα των καταδίκων που ήταν σαν φυλακές. Για τροφή τους έδιναν μια παστή ρέγκα και καθόλου νερό. Το μαρτύριο της δίψας ήταν φοβερό. Σε κάποιο σταθμό κατέβηκαν και ήπιαν νερό βρόχινο. Αρρώστησαν όλες από το μολυσμένο νερό και πέθαναν. Έζησε μόνο μια αδελφή, η μοναχή Σεραφειμία, η οποία όταν ξανάνοιξε το μοναστήρι, επέστρεψε.

Το Σαμορντίνο άρχισε πάλι να λειτουργεί την 11η Ιουλίου 1990. Η μοναχή Σεραφειμία είδε με πολλή χαρά το ξαναζωντάνεμα του μοναστηριού. Δεν έζησε όμως για πολύ. Στις 3 Νοεμβρίου 1990 εκοιμήθη εν Κυρίω σε ηλικία 107 ετών. Απ’ αυτήν οι μοναχές έμαθαν πολλά για την ιστορία του Σαμορντίνο. Σήμερα, οι αναστηλωτικές εργασίες έχουν προχωρήσει σε ικανοποιητικό βαθμό και οι μοναχές ξεπέρασαν τις εκατό.