Ο Υμηττός, η Κάρπαθος κι ένα τριζόνι

Μαζεύτηκε η παρέα στη Μονή Καισαριανής. Πρώτη Ιουλίου 2020. Μετά από μήνες καραντίνας. Μετά από μήνες που βλεπόμασταν μόνο από τα παράθυρα του zoom. Περπατήσαμε δέκα λεπτά μέχρι τον Λόφο των Ταξιαρχών. Απόγευμα. Στήσαμε τα μικρόφωνα κάτω απ’ το θόλο του μισοερειπωμένου Φραγκομονάστηρου, για να κόβει ο αέρας.

Ξεκινήσαμε. Με τον μονότονο χτύπο από το ντέφι και την παρέα ηλεκτρισμένη να τραγουδά τραγούδια από την Ερυθραία της Μικράς Ασίας. Τόσο που δεν ξεχωρίζεις στα ηχογραφημένα κομμάτια: Γλέντι ήταν ή ηχογράφηση; Τραγουδώντας η ώρα πέρασε και ο ήλιος πήρε να δύει. Τα κεράσματα είχαν στρωθεί σαν τον πιο πλούσιο εξοχικό μπουφέ πάνω στα πέτρινα πεζούλια της αυλής του Φραγκομονάστηρου. Εκεί έξω είχαν ήδη έρθει οι δύο ολυμπίτες μουσικοί. Λύρα και λαούτο. Βγάλαμε τα μικρόφωνα στην αυλή και ετοιμαστήκαμε. Η λύρα άρχισε να παίζει τους σκληρούς σκοπούς της. Ο ήχος της καρπάθικης ζυγιάς μέσα στην ησυχία του βουνού γινόταν πνοή που γέμιζε την καρδιά. Μπροστά μας ανοιγόταν ανηφορική η πλαγιά του Υμηττού, βράχος και πεύκο, ενώ ο ουρανός έχανε σιγά-σιγά την πορφυράδα του κι έπεφτε η νύχτα.

Τις μαντινάδες τις ταιριάξαμε εκεί, πριν την ηχογράφηση:

Ο Υμηττός της Όλυμπος τον ήχο ’πόψε ακούει,

παίζε τη λύρα σου καλά μαζί με το τρα’ού’ι.

Αυτή η χρονιά που πέρασε αξέχαστη θα μείνει,

                                Αλεξαντριανή μου γλάστρα

                                με τα λούλουδά σου τ’ άσπρα.

και μ’ ολυμπίτικους σκοπούς και φέτος πάλι κλείνει.

                                Αλεξαντριανό μου αέρι

                                που φυσάς το καλοκαίρι.

Πρώτη του Ιούλη σήμερα μέσα στο καλοκαίρι,

                                Γιαλό-γιαλό πηγαίνω, μετρώ τα κύματα

                                να μάθω τους χαβά’ες και τα τσακίσματα.

στην Όλυμπο πετάει ο νους με του Υμηττού τ’ αγέρι.

                                Έβγα στο μπαλκονάκι στο βορινό λιακό

                                και κάμε πως ποτίζεις δυόσμο, βασιλικό.

Κι ενώ τραγουδούσαμε, φάνηκε ψηλά γεμάτο το φεγγάρι. Μετά από μήνες απόσταση βρισκόμασταν στον Λόφο των Ταξιαρχών, έξω από ένα Φραγκομονάστηρο και τραγουδούσαμε σκοπούς της Καρπάθου, κάτω από το ασημένιο φως του φεγγαριού, ενώ τα τριζόνια κρατούσαν το ίσο. Εκείνη τη στιγμή ξεπήδησε η μαντινάδα:

Όσο τους παίζεις τους σκοπούς εβγήκε το φεγγάρι,

να ήμουνα στη Κάρπαθο, δεν ήθελ’ άλλη χάρη.

Κι ένα τριζόνι επισφράγησε την ηχογράφηση, ακριβώς στον απόηχο της λύρας.