Γινόμαστε, και εξομοιωνόμαστε με τον ίδιο τον φιλάνθρωπο Θεό και Δεσπότη μας κατά χάριν!

Χριστός ένθρονος. Έργο Αγγέλου. Από το ναό του Αγίου Σπυρίδωνα του Φλαμπουριάρη. Μέσα 15ου αι. Μουσείο Ζακύνθου.

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Συνέχεια από εδώ: http://www.pemptousia.gr/?p=337825

4. Το μυστήριο βέβαια αυτό δεν έγινε σ’ όλο τον κόσμο από την εποχή του Χριστού κατά τον τρόπο μόνο που ελέχθηκε, αλλά εγινόταν και στον καθένα από τους παλαιοτέρους αγίους και γίνεται πάντοτε μέχρι σήμερα.

Διότι λαμβάνοντας το Πνεύμα του Δεσπότη και Θεού μας, γινόμαστε συμμέτοχοι της θεότητας και της ουσίας του τρώγοντας όμως την παναμώμητη σάρκα του, δηλαδή τα θεία μυστήρια, γινόμασε πραγματικά εξ ολοκλήρου σύσσωμοι και συγγενείς του, σύμφωνα και μ’ αυτά που λέγει ο θείος Παύλος· ότι δηλαδή «είμαστε οστούν από τα οστά του και σάρκα από την σάρκα του»· και πάλι· «από το πλήρωμα της θεότητάς του, εμείς», δηλαδή όλοι, «ελάβαμε χάρη αντί χάριτος».

Έτσι λοιπόν γινόμαστε, και εξομοιωνόμαστε με τον ίδιο τον φιλάνθρωπο Θεό και Δεσπότη μας κατά χάριν, ανακαινισμένοι και ανανεωμένοι στην ψυχή, άφθαρτοι και αναστημένοι ως εκ νεκρών ζωντανοί· βλέπομε αυτόν που αξιωθήκαμε να γίνομε όμοιοί του, όπως κάποιος θα μπορούσε να ιδεί το πρόσωπο του φίλου του από μακριά και να διαλεχθεί μαζί του και να ομιλήσει και ν’ ακούσει την φωνή του.

5. Έτσι λοιπόν οι από αιώνων άγιοι, οι οποίοι βλέπουν πνευματικώς και παλαιά και σήμερα, δεν βλέπουν σχήμα ή είδος ή αποτύπωμα, αλλά ασχημάτιστο φως, επειδή κι αυτοί διατελούν φως από το φως του Πνεύματος.

Όταν λοιπόν ο καθένας από τους αγίους γίνει έτσι, δεν γίνεται αμέσως και το σώμα του άφθαρτο και πνευματικό· αλλά, όπως ο πυρωμένος από την φωτιά σίδηρος λαμβάνει από την λαμπρότητά της κι αμέσως αποβάλλει το μελανό χρώμα, χωριζόμενος όμως πάλι από την φωτιά φαίνεται μαύρος και γίνεται ψυχρός.

Έτσι συμβαίνει και με τα σώματα των αγίων· όταν δηλαδή η χάρη ενωθεί με την ψυχή τους και μεταλάβουν του θείου πυρός, αγιάζονται και από την πυρά γίνονται κι αυτά διαυγή και αποκαθίστανται κατά πολύ διαφορώτερα και τιμιώτερα από τα άλλα σώματα.

Όταν όμως η ψυχή βγει και χωρισθεί από το σώμα, αμέσως κι αυτά παραδίδονται στην φθορά και διαλύονται με το παραμικρό.

Μερικά όμως διαμένουν για πολλούς χρόνους ούτε εντελώς άφθαρτα, ούτε πάλι τελείως φθειρόμενα, αλλά διασώζουν μέσα τους τα γνωρίσματα της αφθαρσίας και της φθοράς, με σκοπό ν’ αφθαρτωθούν τελείως και ν’ ανακαινισθούν στην τελευταία ανάσταση.

6. Για ποιο λόγο όμως και γιατί; Διότι δεν έπρεπε πριν από την ανακαίνιση των κτισμάτων ν’ αναστηθούν και ν’ αφθαρτωθούν τα ανθρώπινα σώματα· αλλά όπως πρώτη η κτίση παράχθηκε άφθαρτη κι έπειτα ο άνθρωπος, έτσι πάλι πρέπει πρώτη η κτίση να μεταποιηθεί από την φθορά στην αφθαρσία, και κατόπιν μαζί και συγχρόνως μ’ αυτήν ν’ αλλάξουν και ν’ ανακαινισθούν τα φθαρέντα σώματα των ανθρώπων ώστε και πάλι ο άνθρωπος, πνευματικός κι αθάνατος, να κατοικεί σε άφθαρτο, αΐδιο και πνευματικό τόπο.

Και ότι τούτο αληθεύει, άκουε τον απόστολο Πέτρο που λέγει· «θα έλθει η ημέρα του Κυρίου σαν κλέπτης την νύκτα, όπου οι ουρανοί θ’ ανοίξουν πυρούμενοι και θα γεννούν φλεγόμενα στοιχεία», όχι για να χαθούν αυτοί, αλλά για να αναχωνευθούν και να αναστοιχειωθούν για ανώτερο και αΐδιο τέλος.

Από που γίνεται φανερό αυτό;
Από τα ίδια πάλι τα λόγια του αποστόλου με τα οποία συνεχίζει λέγοντας· «και θα προσδοκούμε καινούς ουρανούς και καινή γη κατά την επαγγελία αυτού».

Σύμφωνα με ποιον και τίνος επάγγελμα;
Κατά το επάγγελμα του Χριστού και Θεού μας οπωσδήποτε, ο οποίος είπε, «ο ουρανός και η γη θα παρέλθουν, οι λόγοι μου όμως δεν θα παρέλθουν».

Παρέλευση του ουρανού εννοεί την αλλαγή αυτού, διότι ο ουρανός, λέγει, θ’ αλλάξει, αλλά οι λόγοι μου θα μένουν αναλλοίωτοι και πάγιοι.

Πράγματι, αυτό ανέκραξε ο προφήτης Δαυίδ όταν είπε, «και σαν περιβόλι θα τους ξετυλίξεις και θα αλλάξουν· εσύ όμως παραμένεις ο ίδιος και τα έτη σου δεν θα εκλείψουν».

Τι θα μπορούσε λοιπόν να γίνει σαφέστερο από αυτούς τους λόγους;

Αλλά ας εξετάσομε πώς θα ανακαινισθεί η κτίση και πώς θα αποκατασταθεί στο αρχαίο κάλλος.

Συνεχίζεται

Απόσπασμα από τον λόγο του Αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου «Βίβλος των ηθικών», Λόγοι Α-Στ’, σε εισαγωγή, κείμενο, μετάφραση της Θεολόγου Αικατερίνας Γκόλτσου. Το βιβλίο κυκλοφορεί από τον εκδοτικό οίκο, το «Βυζάντιον», «Πατερικαί εκδόσεις Γρηγόριος ο Παλαμάς», 1988.