Ο Κωνσταντίνος Α. Ψάχος υπήρξε πολυσχιδής επιστημονική και καλλιτεχνική προσωπικότητα. Το έργο του, μουσικό και διδακτικό καθώς και η συμβολή του στην επιστημονική, ιστορική και μουσικολογική, έρευνα και στους τρεις κλάδους της ελληνικής μουσικής (αρχαίας, βυζαντινής και δημοτικής) υπήρξαν καθοριστικά κατά το πρώτο μισό του 20ού αιώνα επηρεάζοντας και τις μελλοντικές εξελίξεις όσον αφορά την διδασκαλία και έρευνα και των τριών κλάδων. Σημαντική είναι και η συμβολή του στο χώρο της μελοποιίας και σύνθεσης. Πέρα από τα έργα του στην εκκλησιαστική μουσική συνέθεσε μουσική για αρχαίες τραγωδίες, με αφορμή τις Δελφικές Εορτές του ζεύγους Σικελιανού. Αξιόλογες συνθέσεις του είναι το «Άξιον εστί» σε ήχο εναρμόνιο και η «Αποστολική περικοπή» σε δ΄ ήχο χρωματικό. Πρότεινε επίσης ένα είδος εναρμόνισης της Βυζαντινής μουσικής με τη χρήση (αντί για μία) δύο ή τριών συνηχητικών γραμμών. Το σπουδαιότερο θεωρητικό του έργο είναι «Το οκτάηχον σύστημα της Βυζαντινής μουσικής. Από τα εκκλησιαστικά του μέλη ξεχωρίζουν τα Χερουβικά του, σύντομα και λιτά, τα οποία «κέρδισαν» πολλούς ψάλτες και κάλυψαν σύγχρονες λειτουργικές ανάγκες.
Ο Νικόλαος Στάθης, Πρωτοψάλτης του ι.ν. αγ. Θεοδώρων Συκεών ψάλει το Χερουβικό ύμνο σε μέλος Κωννστ. Ψάχου και ήχο Βαρύ, συνεχίζοντας την παρουσίαση ιστορικών μελοποιήσεων παλαιών και συγχρόνων δασκάλων της ψαλτικής.
