Ο θεός Απόλλων ούτε τη σκόνη του Ιερομάρτυρα Βαβύλα τόλμησε ν’ αντικρίσει!

Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος.

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου,
Εις τον μακάριον Βαβύλαν
Λόγος δεύτερος
Και εναντίον του Ιουλιανού και των ειδωλολατρών

Συνέχεια εδώ: http://www.pemptousia.gr/?p=357760

ιγ’. Η ομορφιά λοιπόν της Δάφνης τραβά κοντά της και τους πιο αδιάφορους, ενώ ο μάρτυρας [ο Ιερομάρτυρας Βαβύλας] κάθεται σαν τον ψαρά και περιμένει αυτούς που έρχονται, τους κρατά για λίγο, ρυθμίζει την ψυχή τους κι έπειτα τους αφήνει, ώστε να μην περιφρονούν πια, αλλά να σέβωνται το αγαπημένο προάστιο.

Επειδή δηλαδή άλλοι άνθρωποι από αδιαφορία κι άλλοι από τις φροντίδες της ζωής δεν θέλουν να πηγαίνουν στων μαρτύρων τους τάφους, οικονόμησε ο Θεός να σαγηνεύωνται μ’ αυτόν τον τρόπο και να βρίσκουν τη θεραπεία της ψυχής τους. Σαν τον άρρωστο που δεν θέλει να πάρη ωφέλιμα φάρμακα και του τα δίνουν με τρόπο κρύβοντάς τα σε κάτι γλυκό.

Και πολλοί που θεραπεύτηκαν με τον καιρό, έφτασαν σε τέτοιο σημείο, που βρήκαν πρόφαση για να πηγαίνουν στο προάστιο όχι μόνον την ευχαρίστησή τους αλλά και του άγιου την επιθυμία. Και μάλιστα οι καλύτεροι γι’ αυτό μόνο πηγαίνουν εκεί, ενώ οι λιγότεροι καλοί και για τα δύο κι όσοι είναι ακόμα λιγότερο καλοί, πηγαίνουν μόνο για την ευχαρίστηση.

Μα όταν φτάσουν εκεί τους καλεί ο μάρτυρας, τους δίνει τροφή πνευματική, τους προστατεύει καλά και δεν τους αφήνει να πάθουν κανένα κακό. Κι είναι να θαυμάζη κάνεις αυτό που γίνεται εκεί, ότι οι καλομαθημένοι και αδιάφοροι αποκτούν φρόνηση Θεού και γλυτώνουν μέσα από την τρέλα του πάθους, πράγμα που μοιάζει σα να πέση κανείς μέσα στο καμίνι και να μην πάθη το παραμικρό από τη φωτιά.

Γιατί τα νειάτα και η παράλογη τόλμη και το κρασί και η αφθονία τριγυρίζουν τη σκέψη πιο άγρια κι από τη φωτιά, ενώ η πνευματική δροσιά του μακαρίου Βαβύλα κατεβαίνει από τα μάτια στην ψυχή εκείνων που βλέπουν τον τάφο του, κοιμίζει τη φλόγα, σβήνει την πυρκαϊά και σταλάζει στην ψυχή ευλάβεια μεγάλη.

Έτσι κατάργησε ο μακάριος την εξουσία της ακολασίας. Αλλά πως έσβησε τη δύναμη του ειδωλολατρικού θεού [του θεού Απόλλωνα];

Πρώτα αχρήστεψε την παρουσία του και έκανε ανίκανο για βλάβη το μύθο, κι έπειτα έδιωξε και τον ίδιο. Και πριν να σας πω με ποιον τρόπο τον έδιωξε, απαιτώ εκείνο να προσέξετε ιδιαίτερα, ότι δεν πήγε να τον διώξη με την πρώτη, αλλά τον έκαμε άχρηστο και τον άφησε να υπάρχη.

Του έφραξε το στόμα, τον απόδειξε πιο άφωνο κι από τις πέτρες, κι ήταν χειρότερο που τον άφησε να μείνη και τον κατανίκησε, από το να τον είχε διώξει. Και αυτός που πριν απατούσε όλους παντού, δεν ετόλμησε ούτε τη σκόνη του μακαρίου Βαβύλα ν’ αντικρύση.

Τόσο μεγάλη είναι των αγίων η δύναμη. Όσο ζουν, ούτε τις σκιές τους δεν αντέχουν να δουν οι δαίμονες, ούτε τα ενδύματά τους, κι όταν πεθάνουν τρέμουν και τις νεκροθήκες τους.

Ώστε αν δεν πιστεύη κανείς αυτά που κατώρθωσαν οι απόστολοι, ας δη όσα γίνονται σήμερα κι ας πάψη νάναι αδιάντροπος. Γιατί αυτόν που αναστάτωνε όλους τους ειδωλολάτρες, τον μάλωσε ο μάρτυρας σαν κύριός του κι έπαψε να γαυγίζη κι ούτε ξαναμίλησε. Και αποφάσισε να του το κάνη αυτό για να μην δέχεται πια θυσίες και τις άλλες περιποιήσεις. Γιατί αυτό τον τρόπο ακολουθούν οι θεοί τους. Όταν τους λατρεύουν με κνίσα και με καπνό και μ’ αίματα, έρχονται σα σκυλιά αιμοβόρα και λαίμαργα για να γλύψουν, όταν όμως δεν βρίσκεται κανείς να τους τα προσφέρη αυτά, πεθαίνουν από την πείνα.

Όσο γίνονται οι θυσίες και οι αισχρές τελετές (γιατί τα μυστήριά τους δεν είναι άλλο από ανήθικους έρωτες, και ντροπές με παιδιά, και γάμους που ατιμάζονται και σπίτια που διαλύονται, γιατί τους φόνους και τους βάναυσους τρόπους και τα τραπέζια που είναι πιο παράνομα από τους φόνους, τ’ αφήνω τώρα), όσο γίνονται όλα αυτά πάνε εκεί κι ευφραίνονται κι ας είναι αυτοί που τα τελούν κακούργοι και απατεώνες και δολοφόvoι, γιατί τέτοιοι είναι αυτοί που τα φροντίζουν αυτά.

Φρόνιμος άνθρωπος και αγαθός και ταπεινός δε θ’ ανεχόταν ασωτείες και μεθύσια, δε θ’ ανεχόταν να ξεστομίση λόγο αισχρό ούτε ν’ ακούση άλλον να λέη λόγια άπρεπα. Κι έπρεπε, αν ο θεός τους νοιαζόταν για την ανθρώπινη αρετή και λογάριαζε έστω και λίγο την ευτυχία αυτών που τον πίστευαν, να μη ζητούσε παρά μόνο βίο άριστο και τρόπους σωστούς και ν’ αφήσουν όλα εκείνα τα αδιάντροπα συμπόσια.

Αλλά επειδή οι θεοί τους τίποτα δεν προτιμούν πιο πολύ από την καταστροφή των ανθρώπων, λένε ότι ευχαριστούνται και τιμούνται με αυτά που είναι φυσικό να ανατρέπουν τη ζωή τη δική μας και να γκρεμίζουν από τα θεμέλιά τους όλα τα καλά.

Απόσπασμα από τον Δεύτερο λόγο, «Εις τον Άγιο Μάρτυρα Βαβύλα», του αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου, από την έκδοση «Ιωάννου του Χρυσοστόμου έργα», τόμος Ε’, τα «Εγκωμιαστικά β’», των εκδόσεων ο Λόγος. Εισαγωγή, μετάφραση, σχόλια Κων. Λουκάκης.