Ο γερω-Γαβριήλ ο Αγιοπαυλίτης δεν φαινόταν ιδιαίτερα ευλαβής και αγωνιστής…

Μονή Αγίου Παύλου, Άγιον Όρος.

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Ο γερω-Γαβριήλ ο Αγιοπαυλίτης ήταν Κωνσταντινουπολίτης και ήξερε φαρμακευτική, γι’ αυτό του έδωσαν το διακόνημα του νοσοκόμου.

Δεν φαινόταν ιδιαίτερα ευλαβής και αγωνιστής, αλλά είχε κρυφή ζωή. Κάποτε ο γερω-Γαβριήλ, που ήταν μορφωμένος, λογόφερε με έναν αγράμματο αδελφό. Την άλλη μέρα είχε θεία Μετάληψη. Το πρωί σιγα-σιγά με το μπαστουνάκι του πήγε στο κελλί του αδελφού και βάζοντας εξωτερική και εσωτερική μετάνοια ζήτησε συγχώρεση και ας είχε δίκαιο.

Όταν εκοιμήθη ο γερω-Γαβριήλ, πήγαν να του διαβάσουν Τρισάγιο ο νυν παπα-Σωφρόνιος, που τότε ήταν διάκονος, με τον ιερέα. Μέσα τους αισθάνονταν ένα ευχάριστο συναίσθημα, μία μεγάλη χαρά. Ο γερω-Μητροφάνης, που ήταν γηροκόμος, έπλενε τις κουβέρτες του οι όποιες ευωδίαζαν.

Και μετά το πλύσιμο για σαράντα μέρες συνέχιζαν να ευωδιάζουν.

Ο Ηγούμενος παπα-Ανδρέας έδωσε την έξης εξήγηση: «Αυτή η ευωδία φανέρωσε την πολλή αγάπη του γερω-Γαβριήλ. Ήταν νοσοκόμος, ανέπαυε τους ασθενείς πατέρες και τους περιποιόταν πολύ. Κάθε τόσο πήγαινε να δη τι κάνουν, αν έχουν καμία ανάγκη. Είχε μεγάλη αυταπάρνηση στην διακονία του. Θυσιαζόταν για τους αδελφούς. Όταν έπεφτε κάποια επιδημία και είχε πολλούς άρρωστους στο Νοσοκομείο, μάτι δεν έκλεινε για μέρες».

Απόσπασμα από το βιβλίο, «Από την ασκητική και ησυχαστική αγιορείτικη παράδοση», Άγιον Όρος, 2011.