Άγιος Παΐσιος, Μείνε πάντα μαζί μας!

Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης (1924-1994).

Συμπληρώνονται σήμερα 29 χρόνια από την κοίμηση του αγίου Παϊσίου, ενός από τους σημαντικότερους αγίους του 20ού αιώνα!

Οι νέοι άγιοί μας με την μεγάλη τους αγάπη και την ταπείνωσή τους κράτησαν σε πολλές περιπτώσεις στα χέρια τους ως γίγαντες τον ελληνισμό και την οικουμένη ολόκληρη.

Για τους δύο αυτούς ισχυρισμούς θα δούμε, αμέσως, δύο παραδείγματα, ενώ όπως θα φανεί από την διήγησή τους, τα χέρια που υψώνονται ως δέηση στον Θεό μοιάζει να μπορούν σηκώσουν μεγαλύτερο βάρος απ’ ότι όλοι μαζί οι αθλητές της άρσης βαρών!

Ας δούμε πρώτα για την προσφορά των αγίων στον ελληνισμό και ιδιαίτερα του αγίου Παϊσίου ο οποίος «εμπλέκεται» στο παράδειγμα αυτό:
[Μαρτυρία Α. Μ.*]: Μια μοναχή της Ι. Μ. Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου Σουρωτής μού αποκάλυψε τα εξής:
Κάποια στιγμή, είδαμε τον Γέροντα [άγιο Παΐσιο] πολύ χαρούμενο.
Εκεί που καθόταν, άρχισε ξαφνικά να χοροπηδά σαν μικρό παιδί, χαμογελώντας ολόκληρος. Οι αδελφές, προβληματιστήκαμε και παραξενευτήκαμε. Καμία άλλη φορά δεν τον είχαμε δει σε τέτοια κατάσταση.

Τον ρωτήσαμε με απορία πού οφειλόταν αυτή η στάση του, και εκείνος απάντησε:
– Να βλέπατε τι μεγάλο καλό μας έκανε η Παναγία μας!

Και δώσ’ του να χοροπηδάει.
– Ο Άγιος Θεός, συνέχισε, είχε πάρει μια επώδυνη απόφαση εναντίον όλων μας, για την απιστία μας, και η Παναγία κατόρθωσε με τις πρεσβείες Της να αλλάξει το σχέδιο Του!

[* Η μαρτυρία καταγράφεται όπως και ολόκληρο το όνομα στο βιβλίο «Γέροντας Παΐσιος ο Αγιορείτης, 1924-1994, Μαρτυρίες προσκυνητών», τόμος β’, των εκδόσεων Αγιοτόκος Καππαδοκία].

Και, βέβαια, η περιγραφή της σκηνής με τον άγιο Παΐσιο να χοροπηδά σαν μικρό παιδί, είναι ιδιαίτερα χαρακτηριστική, όπως και συγκινητική, για το πόσο αγαπούσε τον ελληνισμό και τον τόπο του το προσφυγόπουλο από την Καππαδοκία. Είναι, άλλωστε, πολύ γνωστή η αγωνία του για την Ελλάδα, για τις εσωτερικές και εξωτερικές πολιτικές εξελίξεις που επηρέαζαν την όλη πορεία του ελληνισμού.

Αλλά ας έλθουμε και στην οικουμενική προσφορά των αγίων μας η οποία μοιάζει ακόμη πιο συγκλονιστική. Εδώ μαζί με τον άγιο Παΐσιο συμμετέχουν ο άγιος Πορφύριος, ο Άγιος Ιάκωβος (Τσαλίκης) και ο Άγιος Ευμένιος (Σαριδάκης) στον οποίο οφείλουμε και την μαρτυρία.

Από αριστερά οι άγιοι: Πορφύριος, Ευμένιος και Παΐσιος.

Αντιγράφω από το βιβλίο του Μοναχού Σίμωνος, «Άγιος Ευμένιος, Ο ποιμήν ο καλός και θαυματουργός»:

«Ο π. Ευμένιος ήταν ένας οικουμενικός Άγιος. Είχε οικουμενική συνείδησι. Θυμάμαι κάποια μέρα που καθόμασταν στο κελλί του, μας είχε πει:
Μια φορά εκεί στην Ευρώπη, προς τα μέρη της Γερμανίας, της Ρωσίας, της Ουκρανίας υπήρχε μια βαριά ατμόσφαιρα, πολύ βαριά, σύννεφα μαύρα, πολύ πολύ βαριά η ατμόσφαιρα. Αυτό κράτησε κάποιο χρονικό διάστημα. Μετά ξεκαθάρισε ωραία, ωραία και έφυγε όλη αυτή η βαριά η ατμόσφαιρα, η μαυρίλα, η καταχνιά και τα σύννεφα.

Και έδειχνε ανακουφισμένος και χαρούμενος.

Αργότερα, στο ταξείδι που κάναμε στην Ρωσία, αναφέρθηκε πάλι στο γεγονός αυτό και, όπως είχε αποκαλύψει σε μια συζήτηση με τον Άγιο Μόρφου, επρόκειτο για ένα μεγάλο παγκόσμιο πόλεμο, που ετοιμαζόταν και απετράπη εν τη γενέσει του, πριν εκδηλωθή στο φυσικό επίπεδο, με την πνευματική παρέμβασι εκείνου και άλλων οσίων Γερόντων.

Του έλεγε:
Ήμαστε όλοι στο μέτωπο, ο πατήρ Πορφύριος, ο πατήρ Ιάκωβος, ο πατήρ Παΐσιος, όλοι οι καλόγεροι πήγαμε στο μέτωπο. Κι εγώ έκλαια, έκλαια. Με είδε ο πατήρ Πορφύριος και μου είπε: ‘Μην κλαις έτσι, πάτερ Ευμένιε, δεν θα γίνει τίποτε. Η Παναγία μας δεν θα επιτρέψη να γίνη ένα τόσο μεγάλο κακό, θα κάμη έλεος’».

Και όπως φαίνεται και στις δύο περιπτώσεις η μεσιτεία της Υπεραγίας Θεοτόκου ήταν ιδιαίτερα καταλυτική για την επίτευξη του καλού αποτελέσματος. Είναι προφανές πως οι άγιοί μας ήξεραν πολύ καλά πού θα έπρεπε να στρέψουν τις προσευχές και την ικεσία τους.

Ο Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης (στο κέντρο με το μπαστούνι) με προσκυνητές στο κελλί του.

Ο Άγιος Παΐσιος, τα τελευταία χρόνια της ζωής του άνοιξε εντελώς την καρδιά και τη ζωή του και κατά συνέπεια και το κελλί του στους ανθρώπους και όπως έλεγε ο ίδιος δεν προλάβαινε να κάνει τα πνευματικά του.

Όπως φαίνεται, όμως, είχε γράψει πολλά ένσημα στο άνω ασφαλιστικό ταμείο και ήδη μπορούσε να τα εξαργυρώνει. Γιατί, ότι έκανε το έπραττε με περισσό φιλότιμο. Εξάλλου ήταν ηλίου φανερότερο πως ο ίδιος παραδιδόταν στους ανθρώπους με την ίδια παρρησία που είχε αποκτήσει ενώπιον του Θεού, της Παναγίας και των αγίων.

Το αποτέλεσμα των ικεσιών του ήταν πάρα πολλές ακαριαίο και ενώπιον πολλών ανθρώπων! Ενώ κάποιες φορές μπορούσε και μεταξύ πολλών ανθρώπων να συνομιλεί ιδιωτικά και ξεχωριστά με τον καθένα, απαντώντας στους προβληματισμούς τους, δίνοντας λύσεις σε ποικίλα θέματα και σε μυστικά επτασφράγιστα!

Ήταν η χαρά, η αγάπη και η ελπίδα του Θεού προσωποποιημένη όταν έβγαινε από το κελλάκι του για να ανοίξει στους επισκέπτες, στους ικέτες του θα έλεγα, ή καλύτερα στους ικέτες του Θεού και αυτός ήταν ο πιο προσιτός και πιο άμεσος αντιπρόσωπός του. Και όλη η ποικιλόμορφη και πολύτροπη παρέα που σχηματιζόταν γύρω του έμοιαζε να έβρισκε ξαφνικά το χαμένο της κέντρο. Και σε λίγο θα απογειωνόταν!

Πτήσεις εδάφους ουρανού, αλλά και μέσα στις καρδιές των ανθρώπων διά μέσου της δικής του μεγάλης του καρδιάς που αξιώθηκε! Κατ’ ευθείαν και χωρίς δισταγμό στις αγωνίες, τα ποικίλα μεγάλα και άλυτα προβλήματα που πολλές φορές τα έλυνε επί τόπου.

Ένας… καρδιοχειρουργός ο οποίος χειρουργούσε αναίμακτα και χωρίς αναισθητικό, αλλά με ιδιαίτερη επιτηδειότητα, διάκριση και αγάπη!

Μόνον όταν περίσσευε το θράσος και η αναίδεια προς τον Θεό που τόσο αγάπησε μπορούσε κάποιος να δει μια άλλη μορφή της αγιοσύνης του!

Όπως για παράδειγμα για τον κρεμανταλά που πήγε να του κάνει κακό προσβάλλοντας τον Θεό και βρέθηκε ξαφνικά σωριασμένος καταγής από ένα ξερακιανό αποκαμωμένο από την νηστεία μοναχό.

Τι λέγαμε, προηγουμένως, για τα βάρη που μπορούν να σηκώσουν τα χέρια που δέονται;

Ένα άλλο παράδειγμα είναι αυτό με το λουκούμι που ο Άγιος Παΐσιος πέταξε κάτω, το πάτησε και μετά το πρόσφερε σε κάποιον επισκέπτη και αυτός διαμαρτυρήθηκε. Ήξερε ο άγιος πως άνθρωπος εμπορευόταν βρώμικα, πρόστυχα θεάματα και του το αποκάλυψε. Και ο άνθρωπος αυτός συγκλονίστηκε, συγκινήθηκε, αλλοιώθηκε και από τότε άλλαξε ολόκληρη η ζωή του…

Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης (1924-1994).

Έτσι τόσο ο Άγιος Παΐσιος που γιορτάζουμε σήμερα όσο και οι λοιποί νέοι άγιοί μας «δούλεψαν», εργάστηκαν ποικιλοτρόπως για το καλό της πατρίδας και της οικουμένης! Ιδιαίτερα, όμως, μέσα στις καρδιές των ανθρώπων.

Και πολλές φορές, μάλιστα, οι άγιοι αυτοί επισκέπτονταν νοερά μέσω των προσευχών τους αγαθές ψυχές οι οποίες βρίσκονταν μακριά από την Εκκλησία και τις καλούσαν με ιδιαίτερο τρόπο κοντά της, στην αγκαλιά της, για να νιώσουν την ζεστασιά που τους έλειπε! Επρόκειτο για ανθρώπους που σκέφτονταν ακόμη και την αυτοκτονία.

Και πράγματι η… αυτοκτονία είναι αυτό που μας διακρίνει ως κοινωνία, αφού όλον αυτόν τον κόσμο της χάριτος και της ευλογίας δεν τον καταδεχόμαστε, δεν τον τιμούμε, δεν τον αφήνουμε να μας αγγίξει και να μας αλλοιώσει και εμάς!

Και, βέβαια, χαμένοι είμαστε εμείς οι ίδιοι…

Οι ευχαριστίες μας σ’ αυτό τον άνθρωπο ο οποίος στάθηκε μπροστά μας ως από αγιότητα Θεός, δηλαδή κατά χάριν Θεός, δεν μπορούν αφ’ ενός να του ανταποδώσουν την προσφορά του, και αφ’ ετέρου να φανερώσουν πραγματικά τι και πόσα ακριβώς του οφείλουμε!

Τόσο ως πρόσωπα όσο και ως κοινωνία!

Δεν μπορούμε πάντως να μην τον ευχαριστούμε και προπαντός να τον παρακαλούμε να μένει σταθερά μαζί μας! Έτσι, όπως όταν ζούσε ανάμεσά μας και τον είχαμε αποκούμπι, αλλά και έσχατη ελπίδα σε κάθε μας απόγνωση και απελπισία!

Μείνε πάντα μαζί μας, άγιε του Θεού!