Η καταδίωξη από το έλεος του Θεού

(Προηγούμενη δημοσίευση: http://www.pemptousia.gr/?p=376161)

Καὶ τὸ ἔλεός σου καταδιώξει[1] με πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς μου.

 Καὶ τὸ κατοικεῖν μὲ ἐν οἴκῳ Κυρίου, εἰς μακρότητα ἡμερῶν ἡμερῶν[2]..

Μετάφραση

Και το έλεός σου θα με καταδιώκει όλες τις μέρες της ζωής μου.

Και θα κατοικώ στον οίκο του Κυρίου για πολλές πολλές μέρες.

Ερμηνεία

Πρόκειται για δυο ωραιότατους στίχους με μια έντονη προσωποποίηση. Αν οι Εριννύες  στα αρχαία χρόνια καταδίωκαν τους ενόχους και δεν σταματούσαν ώσπου να τους πιάσουν και να τους τιμωρήσουν, εδώ το έλεος του Θεού, δηλαδή ο Θεός, θα ψάξει να βρει πού βρίσκεται ο δυστυχισμένος άνθρωπος, όχι για να τον τιμωρήσει αλλά για να τον ελεήσει. Η φράση «το έλεος του Θεού» είναι πολυσήμαντη. Σημαίνει ευσπλαχνία, συγχώρηση, κατανόηση, χάρη και ευλογία. Όλα αυτά απορρέουν από την ανεξάντλητη αγάπη του Θεού, που τον κάνει να επιζητά την επιστροφή  των αμαρτωλών ανθρώπων στη σωτηρία. Ο Χριστός έρχεται στην πόρτα τους και τη χτυπάει, για να μπει μέσα στην καρδιά τους και να τους απευθύνει αυτόν τον ανακουφιστικό λόγο: ««Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, καγώ αναπαύσω υμάς» (Ματθ.ια΄28).

Ο οίκος Κυρίου είναι βέβαια η εκκλησία, όπου η παραμονή του πιστού παρέχει ασφάλεια, σιγουριά αλλά και ζωή πνευματική με τα μυστήρια της εκκλησίας και με τον ίδιο τον Κύριο, στο σπίτι του οποίου δεν πάμε ως φιλοξενούμενοι, αλλά ως συνιδιοκτήτες με τους άλλους αδελφούς μας, αφού «όπου εισί συνειγμένοι δύο ή τρεις εις το εμόν όνομα  καγώ εκεί εν μέσω αυτών». Είναι η κιβωτός της Καινής Διαθήκης, εκεί όπου βρίσκει ο πιστός ανακούφιση, ηρεμία, γαλήνη, ειρήνη και ασφάλεια. Γι  αυτό και ο προφήτης στον 83^ο  ψαλμό γράφει:

«Ὡς ἀγαπητὰ τὰ σκηνώματά σου, Κύριε τῶν δυνάμεων!

Ἐπιποθεῖ καὶ ἐκλείπει ἡ ψυχή μου εις τας αυλάς του Κυρίου·

Μακάριοι οἱ κατοικοῦντες ἐν τῷ οἴκῳ σου,

Ὅτι κρείσσων ἡμέρα μία ἐν ταῖς αὐλαῖς σου ὑπὲρ χιλιάδας.

Ἐξελεξάμην παραῤῥιπτεῖσθαι ἐν τῷ οἴκῳ τοῦ Θεοῦ μου μᾶλλον,

ἢ οἰκεῖν με ἐν σκηνώμασιν ἁμαρτωλῶν».

Και εδώ τα σκηνώματα του Κυρίου είναι οι οίκοι του Θεού, για τους οποίους ο ψαλμωδός εκφράζει την απεριόριστη αγάπη του και λαχταράει να βρίσκεται μέσα στις αυλές του Κυρίου. Τους ανθρώπους που έχουν για μόνιμη  κατοικία τους, αυτούς δηλαδή που πηγαίνουν συχνά στον οίκο του Θεού και τον έχουν κάνει δεύτερο σπίτι τους, τους θεωρεί ευτυχισμένους, γιατί μια μέρα στον οίκο του Θεού είναι ανώτερη από χίλιες μέρες οπουδήποτε αλλού, γι  αυτό και προτιμάει να είναι έστω και παραπεταμένος σε καμιά γωνιά του οίκου του Θεού, παρά να κατοικεί σε αμαρτωλά παλάτια. Φαντάζεστε λοιπόν τι εμπειρίες, τι βιώματα έχει ο ψαλμωδός, που έζησε προ Χριστού,  αλλά και πόσο περισσότερα βιώματα και εμπειρίες ψυχικής αγαλλίασης έχουν εκείνοι οι άνθρωποι, που θέλουν να τους ποιμαίνει ο Χριστός, γιατί πιστεύουν ότι τίποτα δεν θα τους λείψει! Πέρα όμως από τον οίκο του Θεού, τον ναό του Θεού, κι εμείς  είμαστε ναοί του Θεού και κατασκηνώνει και σε μας ο Κύριος, οπότε δεν είμαστε απλώς τα λογικά του πρόβατα, αλλά είμαστε Χριστοφόροι, Πνευματοφόροι, ως τέκνα φωτόμορφα της εκκλησίας. Αυτό τονίζεται και στον Κανόνα της Πεντηκοστής:

«Λυτήριον κάθαρσιν ἀμπλακημάτων,

Πυρίπνοον δέξασθε Πνεύματος δρόσον,

Ὦ τέκνα φωτόμορφα τῆς Ἐκκλησίας,

Νῦν ἐκ Σιὼν γὰρ ἐξελήλυθε νόμος,

Ἡ γλωσσοπυρσόμορφος Πνεύματος χάρις».

Την λαχτάρα του αυτή να ζει όλες τις ημέρες της ζωής του στον οίκο του Θεού, ο Δαυίδ την εκφράζει και στον 26^ο  Ψαλμό:

«Μίαν ᾐτησάμην παρὰ Κυρίου, ταύτην ζητήσω·

τοῦ κατοικεῖν με ἐν οἴκῳ Κυρίου πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς μου.

Τοῦ θεωρεῖν με τὴν τερπνότητα Κυρίου,

καὶ ἐπισκέπτεσθαι τὸν ναὸν τὸν ἅγιον αὐτοῦ».

  Έτσι πρέπει να αισθανόμαστε απέναντι στον Κύριο, τόσο φιλικά, όσο ο ίδιος το θέλει. «Εσείς», λέγει,» φίλοι μου εστέ», να τον αισθανόμαστε σαν φίλο, σαν αδελφό, σαν πατέρα και να δεχόμαστε έτσι με απλότητα να  οδηγεί και να κατευθύνει τα βήματα της ζωής μας στο σωστό δρόμο.

Ύστερα από όλα αυτά προς τί οι σκοτούρες, που θολώνουν το μυαλό, προς τί οι μέριμνες του κόσμου τούτου, που συνθλίβουν την ψυχή και δεν την αφήνουν να πετάξει προς τα πάνω. Μας το είπε ο Κύριος:

«25 Διὰ τοῦτο λέγω ὑμῖν, μὴ μεριμνᾶτε τῇ ψυχῇ ὑμῶν τί φάγητε καὶ τί πίητε, μηδὲ τῷ σώματι ὑμῶν τί ἐνδύσησθε· οὐχὶ ἡ ψυχὴ πλεῖόν ἐστι τῆς τροφῆς καὶ τὸ σῶμα τοῦ ἐνδύματος;  26 ἐμβλέψατε εἰς τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ, ὅτι οὐ σπείρουσιν οὐδὲ θερίζουσιν οὐδὲ συνάγουσιν εἰς ἀποθήκας, καὶ ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος τρέφει αὐτά· οὐχ ὑμεῖς μᾶλλον διαφέρετε αὐτῶν;  27 τίς δὲ ἐξ ὑμῶν μεριμνῶν δύναται προσθεῖναι ἐπὶ τὴν ἡλικίαν αὐτοῦ πῆχυν ἕνα;  28 καὶ περὶ ἐνδύματος τί μεριμνᾶτε; καταμάθετε τὰ κρίνα τοῦ ἀγροῦ πῶς αὐξάνει· οὐ κοπιᾷ οὐδὲ νήθει[3]·  29 λέγω δὲ ὑμῖν ὅτι οὐδὲ Σολομὼν ἐν πάσῃ τῇ δόξῃ αὐτοῦ περιεβάλετο ὡς ἓν τούτων.  30 Εἰ δὲ τὸν χόρτον τοῦ ἀγροῦ, σήμερον ὄντα καὶ αὔριον εἰς κλίβανον βαλλόμενον, ὁ Θεὸς οὕτως ἀμφιέννυσιν, οὐ πολλῷ μᾶλλον ὑμᾶς, ὀλιγόπιστοι;  31 μὴ οὖν μεριμνήσητε λέγοντες, τί φάγωμεν ἢ τί πίωμεν ἢ τί περιβαλώμεθα;  32 πάντα γὰρ ταῦτα τὰ ἔθνη ἐπιζητεῖ· οἶδε γὰρ ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος ὅτι χρῄζετε τούτων ἁπάντων. 33 ζητεῖτε δὲ πρῶτον τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν δικαιοσύνην αὐτοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν  (Ματθ. στ, 25-33).

Ας αφεθούμε με απόλυτη πίστη, δηλαδή εμπιστοσύνη στο Θεό, ας αφήσουμε στα χέρια του Θεού τα προβλήματά μας, όπως τα μικρά παιδιά πιάνονται από το χέρι του γονιού τους και δεν τους νοιάζει τίποτα, γιατί ο γονιός τους τα αγαπάει και φροντίζει για όλα.

Αυτό δε σημαίνει ότι εμείς θα καθίσουμε με σταυρωμένα τα χέρια. «Συν Αθηνά και χείρα κίνει» λέγανε οι Αρχαίοι, δηλαδή μαζί με την προσευχή στο Θεό να κινείσαι και να δραστηριοποιείσαι κι εσύ. Απλώς να μην διακατέχεσαι από αγωνία, από ανησυχία, από αβεβαιότητα. Ο Ισοκράτης επίσης έλεγε: «στέργε μεν τα παρόντα, ζήτει δε τα βελτίω», δηλαδή να είσαι ευχαριστημένος με αυτά που έχεις, να επιδιώκεις όμως και την βελτίωσή σου, την πρόοδό σου χωρίς αγωνία και πλεονεξία.

Εύχομαι   «η ειρήνη του Θεού η υπερέχουσα πάντα νουν φρουρήσει τας καρδίας ημών και τα νοήματα ὑμῶν ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ». (Φιλιπ.δ΄, 7)

[1] «το έλεός Σου καταδιώξει με». Τόση είναι η αγάπη του Θεού, που καταδιώκει τον άνθρωπο να τον ελεήσει, ενώ αυτός σηκώνεται και φεύγει.

[2] «εις μακρότητα ημερών» σημαίνει «έτσι ώστε να γίνονται μακριές, μεγάλες οι η μέρες της ζωής μου, δηλαδή για πολλά χρόνια.

[3] νήθω =γνέθω, κλώθω,   νήφω = είμαι νηφάλιος, προσεκτικός, σώφρων (νηφάλιος, νηπτικός, νήψις), νίζω (νίψω, ένιψα, νίψομαι, ενιψάμην) =νίβ, πλένω τα χέρια μου ή τα πόδια μου ή το πρόσωπό μου, εξαγνίζω (νιπτήρ, χέρνιψ), κνίζω = ξύνω, ελαττώνω, γαργαλίζω, ερεθίζω, ενοχλώ, πειράζω.

(Συνεχίζεται)