Οι πλεκτάνες του διαβόλου

Πλάνες, πλεκτάνες, δόλοι και δολοπλοκίες υπάρχουν πάρα πολλές στους ανθρώπους, όλες όμως είναι του διαβόλου και διαφέρουν από άνθρωπο σε άνθρωπο. Μα θα μου πείτε, οι άνθρωποι δεν φταίνε; Φυσικά και φταίνε, γιατί χωρίς την συγκατάθεση του ανθρώπου, τίποτα δεν μπορεί να κάνει ο διάβολος. Έλα όμως που και αυτή η συγκατάθεσή του είναι πεπλανημένη, διότι τους πλανάει με ποικίλους τρόπους ο διάβολος, παρουσιάζοντας μάλιστα το κακό ως καλό και έτσι τους ξεγελάει. Η πρώτη και μεγαλύτερη πλάνη είναι να πείσει τον άνθρωπο ότι δεν υπάρχει και συνεπώς ότι το κακό πηγάζει από τον ίδιο τον άνθρωπο. Έτσι ο διάβολος δρα ανενόχλητα και ανυποψίαστα. Το κακό ξεκίνησε από την πλάνη των Πρωτοπλάστων, όταν πείστηκαν από τον διάβολο να γίνουν και αυτοί θεοί, όπως ο Παντοδύναμος Θεός.

Πώς λοιπόν ο άνθρωπος θα ξεφύγει από τις πλεκτάνες του διαβόλου; Πειρασμούς θα έχουμε πάντα,  ούτε ο ίδιος ο Χριστός  γλίτωσε από αυτούς. Το θέμα είναι να τους αντιλαμβανόμαστε και να αγωνιζόμαστε να μην υποκύπτουμε. Αυτό το νόημα έχει και ο στίχος στην Κυριακή προσευχή «και ρύσαι ημάς από του Πονηρού», δηλαδή δεν παρακαλούμε να μην μας έρχονται πειρασμοί, αυτό είναι αδύνατο μέσα σε αυτόν τον αμαρτωλό κόσμο που ζούμε, αλλά ζητάμε από τον Θεό βοήθεια, για να μπορούμε να τους αντιμετωπίζουμε  και να τους νικούμε.

Καλό είναι να διακρίνουμε τον πειρασμό από την πλεκτάνη. Τον πειρασμό τον αντιλαμβανόμαστε, την πλεκτάνη συνήθως όχι, διότι κρύβεται ύπουλα κάτω από αθώα πράγματα. Η πλεκτάνη είναι πλάνη, κρύβει δηλαδή δόλο και ο δόλος κρύβει κάτι κακό. Επειδή όμως το κακό εύκολα το αναγνωρίζουμε και ανάλογα με τις ηθικές αντιστάσεις του ανθρώπου αντιμετωπίζεται, το κακό συχνά εμφανίζεται ως καλό και ο άνθρωπος απατάται. Ο αρχιμάγειρας της απάτης είναι γνωστό ότι είναι ο διάβολος. Αυτός στήνει τα δίχτυα του και απλώνει τα πλοκάμια του, για να συλλάβει τα θύματά του. Αλίμονο στον άνθρωπο, που δεν μπορεί να αναγνωρίσει αυτήν την πλάνη και την απάτη του Πονηρού. Χρειάζεται επαγρύπνηση, χρειάζεται προσοχή, χρειάζεται ευαίσθητη ηθική συνείδηση. Αυτά όμως είναι θέματα αγώνος και προσπάθειας.

Οι επιθέσεις του Πειρασμού είναι ύπουλες. Άλλοτε μας υποκινεί και μας ρίχνει στην κόλαση των παθών, όταν κάνουμε κάτι κακό,  και άλλοτε μας ανεβάζει   στην κόλαση του εγωισμού και της οίησης, όταν κάνουμε κάτι καλό.  Και τα δύο είναι εξίσου επικίνδυνα. Ο διάβολος κανένα δεν αφήνει απείραχτο. Όλους τους πειράζει με τον τρόπο του. Βρίσκει τα αδύνατα σημεία του ανθρώπου και εκεί τον «πατάει στον κάλο». Ξεγελάει τον άνθρωπο ότι αυτό που κάνει είναι καλό, ενώ είναι κακό, και προχωρεί στο επόμενο, ζητώντας την βοήθεια και άλλων δαιμόνων, τα οποία κάνουν κατοχή και δημιουργούν πάθη στην ψυχή του ανθρώπου. Αν δεν αντισταθεί ο άνθρωπος από την  πρώτη στιγμή, τότε χάνει το παιχνίδι, γιατί ο θρασύς διάβολος εκμεταλλεύεται την αδυναμία του ανθρώπου και τον χώνει ακόμη πιο βαθιά στον βούρκο.

Πώς λοιπόν θα αντιλαμβανόμαστε τις πλεκτάνες του διαβόλου; Με την προσευχή και την μελέτη του νόμου του Θεού, που θα μας κρατάει άγρυπνη την ηθική μας συνείδηση, ώστε να μην πέφτουμε στις  παγίδες του. Την ηθική μας συνείδηση δεν μπορούμε να την εξαλείψουμε, γιατί είναι χάρισμα του Θεού, μπορούμε όμως να της κλείσουμε το στόμα ή ακόμα και να την θάψουμε, όταν η αμαρτία και η παρανομία επαναλαμβάνεται συνεχώς.

Ας γνωρίσουμε λοιπόν από κοντά τις πλεκτάνες του διαβόλου στην μορφολογία τους, στην διαβάθμισή τους και στους τρόπους αντιμετώπισης μέσα από διαχρονικά παραδείγματα πειρασμών. Υπόψη ότι πίσω από κάθε πειρασμό κρύβεται και μια πλεκτάνη του διαβόλου είτε αυτή γίνεται αντιληπτή είτε όχι. Και πρώτα πρώτα πρέπει να ξέρουμε τις μεθοδίες του διαβόλου και τα στάδια επίθεσης κατά του ανθρώπου. Τα πονηρά πνεύματα ενεργούν εναντίον μας πρώτον με λογισμούς, δεύτερον με φαντασίες και τρίτον με άμεση επαφή πρόσωπο με πρόσωπο.

1.Ο πειρασμός των Πρωτοπλάστων

Ο πειρασμός των Πρωτοπλάστων έγκειται στο δέλεαρ της πλεονεξίας, της κενοδοξίας και του εγωισμού. Η δελεαστική πρόταση του διαβόλου προς τους Πρωτοπλάστους στηρίχτηκε σε μια ψεύτικη διαβεβαίωση αλλά και σε μια πράξη αμφισβήτησης  της αγαθότητας του Θεού. Δεν τους έφταναν αυτά που είχαν μέσα στον Παράδεισο, και είχαν τα πάντα και κυρίως την θέα του Θεού, που ικανοποιούσε όλες τις ψυχικές και σωματικές ανάγκες τους. Θέλησαν περισσότερα και μάλιστα πρωτάκουστα, να γίνουν αν όχι ανώτεροι τουλάχιστον ίσοι με τον Θεό. Είναι η πρώτη εγωιστική πράξη με θανατηφόρα αποτελέσματα. Βεβαίως είχαν  δικαίωμα επιλογής, όμως κάθε επιλογή έχει και τις συνέπειές της. Η επιλογή των Πρωτοπλάστων ήταν μια επιλογή μακριά από τον Θεό, μια επιλογή ανεδαφικής αυτάρκειας και αβάσιμης βεβαιότητας. Ζήτησαν πολλά, να γίνουν και αυτοί αθάνατοι θεοί  με λανθασμένο τρόπο, και έγιναν κοινοί θνητοί με όλες τις φοβερές συνέπειες. Μεγαλύτερη απάτη και πλεκτάνη του διαβόλου δεν υπάρχει. Στο εξής οι άνθρωποι θα είναι εύκολα θύματά του και η βασανιστική κυριαρχία πάνω τους θα είναι πραγματικότητα. Οι Πρωτόπλαστοι δεν ήθελαν να στενοχωρήσουν τον Θεό, απλώς ήθελαν κάτι περισσότερο από αυτό που τους έδινε. Δεν σκέφτηκαν βαθιά και σοβαρά και έτσι πλανήθηκαν από τον αρχιαπατεώνα διάβολο.

2. Οι πειρασμοί του Ιώβ

          Ο Ιώβ ήταν πολύ πλούσιος με χιλιάδες ζώα,  7.000 πρόβατα, 3.000 καμήλες, 500 ζευγάρια βόδια,  ένα κοπάδι γαϊδούρες και πολλούς υπηρέτες και επιστάτες. Έκανε 10 παιδιά και ήταν δίκαιος, ελεήμων και ευσπλαχνικός προς όλους. Ο διάβολος όμως τον ζήλεψε και ζήτησε την άδεια από τον Θεό να τον βάλει σε πειρασμούς και να δει ο Θεός ότι ο Ιώβ ήταν ευσεβής, επειδή είχε τόσο πολλά.  Ο Θεός, που ήθελε να διαλάμψει η πίστη του Ιώβ στο πρόσωπό του,  του το επέτρεψε. Ο Ιώβ έχασε όλα όσα είχε και επιπλέον έχασε και τα δέκα παιδιά του, εφτά αγόρια και τρία κορίτσια. Αυτό ήταν μια πολύ μεγάλη δοκιμασία για τον Ιώβ και δίκαια αναρωτιότανε για την αδικία που επικρατούσε με το να επιβραβεύονται οι άδικοι και να κατατρέχονται οι δίκαιοι. Και δεν ήταν μόνο οι τεράστιες απώλειες σε ζωικό κεφάλαιο και ανθρώπινο δυναμικό αλλά πιο πολύ ο χλευασμός των συμπολιτών του και ιδίως  της γυναίκας του. Ο ίδιος όμως πίστευε ότι θα δικαιωθεί και έλεγε: «είη το όνομα Κυρίου ευλογημένο από του νυν και έως του αιώνος». Και πράγματι ο Θεός δεν τον ξέχασε, απλώς   τον δοκίμαζε. Μετά την αποτυχία του διαβόλου και την επιτυχία του Ιώβ ο Θεός του χάρισε περισσότερα από ό,τι είχε προηγουμένως. Έζησε άλλα 140 επιπλέον χρόνια και πέθανε 248 χρονών.

Πρόκειται για μια τεράστια πλεκτάνη του διαβόλου κατά του Ιώβ, η οποία ήταν οδυνηρή και για τα ζώα που έχασε, και για τα παιδιά του που πέθαναν και για την υγεία του που κλονίστηκε. Ποιος άνθρωπος θα μπορούσε να χάσει τόσα πολλά και να μην χάσει την υπομονή και την πίστη του στη δικαιοσύνη του Θεού. Μπορούσε άραγε να υποπτευθεί την μεγάλη πλεκτάνη που του έστησε ο διάβολος με την παραχώρηση του Θεού; Ασφαλώς όχι. Ο Ιώβ έχασε βέβαια τα πάντα αλλά δεν έχασε την πίστη του στο Θεό, την απόλυτη εμπιστοσύνη στο πρόσωπό του κι έτσι έγινε παροιμιώδης «η Ιώβεια υπομονή» του.

(Συνεχίζεται)