Τα σημεία των καιρών

(Προηγούμενη δημοσίευση: http://www.pemptousia.gr/?p=384890)

          Τί εννοούμε όταν λέμε αυτά είναι σημεία των καιρών, ποια είναι αυτά τα σημεία των καιρών και κατά πόσο σχετίζονται με τα ακραία φυσικά φαινόμενα που παρατηρούμε τα τελευταία χρόνια.  Προφανώς είναι εκείνα τα σημάδια που δείχνουν το τέλος του κόσμου, την τελική κρίση, την Δευτέρα Παρουσία του Χριστού. Πριν όμως από την τελική κρίση έχουμε τους έσχατους χρόνους οι οποίοι θα υποδηλώνονται με κάποια γεγονότα. Η Δευτέρα Παρουσία του Χριστού δεν είναι όπως η Πρώτη Παρουσία του Χριστού. Η Δευτέρα Παρουσία του Χριστού θα είναι μεγαλειώδης, μεγαλοπρεπής, κοσμογονική. Θα   ανακαινιστούν τα πάντα και  θα πάρουν νέα μορφή. Είναι αποκαλυπτική η εικόνα που μας δίνει η Αποκάλυψη του Ιωάννου του Ευαγγελιστού. Ας δούμε ορισμένα αποσπάσματα.

Οι σκηνές της Αποκάλυψης

Μας κάνει εντύπωση που ο Ιωάννης ο ευαγγελιστής αποκαλεί συνεχώς τον Χριστό ως «Αρνίον». Γιατί άραγε; Αν όμως ανασκαλέψουμε την μνήμη μας θα βρούμε πληροφορίες γι’ αυτό το Αρνίον. Ας τις δούμε.

Για πρώτη φορά στην Παλαιά Διαθήκη που γίνεται λόγος για  Αρνίο, είναι το αρνίο  του Αβραάμ, που αντικατέστησε στην θυσία τον γιο του τον  Ισαάκ,  οποίος σώθηκε και μαζί του όλο το ανθρώπινο γένος, αφού ο Ισαάκ θεωρείται Γενάρχης των ανθρώπων. Από την άλλη το αρνίο, που θυσιάστηκε, έγινε  το εξιλαστήριο θύμα των ανθρώπων.

Έχουμε όμως και στην Καινή Διαθήκη αναφορά στο αρνίο του καλού ποιμένος, που χάθηκε και ο ποιμένας  άφησε όλα τα άλλα πρόβατα, για να σώσει το «απολωλός». Μάλιστα το έριξε πάνω στους ώμους του και όλος χαρά πήγε στους φίλους του να χαρούνε όλοι μαζί. Εδώ μπορούμε να δούμε αρκετούς συμβολισμούς. Καλός Ποιμήν είναι ο Χριστός, που νοιάζεται για τον αμαρτωλό άνθρωπο, ψάχνει να τον βρει, «το έλεός σου καταδιώξει με πάσας τας ημέρας της ζωής μου» λέει ο ψαλμωδός, και όταν αυτό επιστρέψει μετανοημένο στο μαντρί, την εκκλησία, τότε γίνεται χαρά μεγάλη για τον Χριστό και τους αγγέλους. Αυτό το μαρτυρούν και οι πολλές εικόνες και τα αγάλματα του Χριστού που έχουμε με το αρνίο στην πλάτη του.

Όμως και ο ίδιος ο Χριστός γίνεται αμνός, που σηκώνει την αμαρτία των Πρωτοπλάστων και τις αμαρτίες των ανθρώπων. Αυτό ομολογούμε στην Δοξολογία:

«Κύριε ο Θεός, ο Αμνός του Θεού, ο Υιός του Πατρός,

ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου, ελέησον ημάς, ο αίρων τας αμαρτίας του κόσμου»

          Ο Αμνός του Θεού χρειάστηκε να θυσιαστεί, για να μπει σε εφαρμογή το σχέδιο της σωτηρίας του ανθρώπου κι αυτό όχι μια φορά. Αυτό επαναλαμβάνεται σε κάθε Θεία Λειτουργία, όπου η Αγία Τράπεζα γίνεται θυσιαστήριο και θυσιάζεται ο Χριστός σαν ένα αρνί, για να δώσει την σάρκα του και το αίμα του και να σώσει τον άνθρωπο. Αυτό λοιπόν το Αρνίον, ο Χριστός, που θυσιάστηκε για μάς, έρχεται στην Αποκάλυψη να ζητήσει το λόγο, γιατί δεν εκμεταλλευτήκαμε την μεγάλη αυτή ευκαιρία που έδωσε στους ανθρώπους  με το να προσφέρει το αίμα του για την σωτηρία τους. Όσοι μεταλάμβαναν από το σώμα και το αίμα του  γίνονταν και αυτοί άκακα αρνία και ως δίκαιοι θα δικαιωθούν στην Δευτέρα και λαμπρή Παρουσία, ενώ οι ασεβείς θα στερηθούν των αγαθών της Βασιλείας του Θεού. Αυτό λοιπόν το «Αρνίον» παρουσιάζεται στην Αποκάλυψη του Ιωάννη του ευαγγελιστή και δικάζει τον κόσμο.

Για να κατανοήσουμε και να συγκρίνουμε τα σημερινά ακραία φυσικά φαινόμενα καλό θα είναι να έχουμε μια ιδέα από τις σκηνές της Αποκάλυψης.

          Στο 5^ο βιβλίο της Αποκάλυψης γίνεται λόγος για το  βιβλίο της ζωής και το Αρνίον, τον Χριστό. Το βιβλίο αυτό είναι «εφτασφράγιστο» και κανείς δεν είναι τόσο ικανός  να το ανοίξει παρά μόνο το Αρνίον, το  οποίο είναι  άξιο να φέρει σε πέρας τα σχέδια του Θεού. Το Αρνίον αυτό είναι  ο Ιησούς Χριστός, που  σταυρώθηκε, θάφτηκε και  δοξάστηκε από τον Θεό Πατέρα. Ο Χριστός  στέλνει το Πνεύμα το Άγιον με τα ανεκτίμητά του χαρίσματα προς τους ανθρώπους. Με την εμφάνιση του Αρνίου όλη η κτίση, άνθρωποι, άγγελοι και φύση,  το δοξολογεί και  το προσκυνά.

     Το Αρνίο ανοίγει την πρώτη από τις εφτά σφραγίδες  και βγαίνει ένας καβαλάρης σε λευκό άλογο, που έχει τόξο, σύμβολο της δυνάμεώς του. Φοράει στεφάνι στο κεφάλι, σύμβολο της νίκης  και της βασιλικής εξουσίας του, πράγμα που συμβολίζει το κήρυγμα του Ευαγγελίου, το οποίο  θα νικά το κακό και τον πονηρό για την  σωτηρία των ανθρώπων.

          Με το άνοιγμα της δεύτερης σφραγίδας εμφανίζεται ένας άλλος καβαλάρης πάνω σε κόκκινο άλογο, ο οποίος θα προκαλέσει εξωτερικούς και εμφυλίους πολέμους, και θα αφαιρέσει την ειρήνη και έτσι οι άνθρωποι θα σφάζονται μεταξύ τους.

          Με το άνοιγμα της τρίτης σφραγίδας ένας άλλος καβαλάρης πάνω σε μαύρο άλογο θα σπέρνει παντού τις στερήσεις και τις ασθένειες κι έτσι θα προκύψει μεγάλη  ακρίβεια των αγαθών.

          Με το άνοιγμα της τέταρτης σφραγίδας ένας άλλος καβαλάρης, ο Άδης,  πάνω σε κίτρινο άλογο  θα θερίζει  τους ανθρώπους και θα μαζεύει τις ψυχές τους.

          Με το άνοιγμα της πέμπτης σφραγίδας εμφανίζονται όλοι  οι  μάρτυρες του Χριστού   κάτω από το θυσιαστήριο του Κυρίου και ζητούν την δίκαιη τιμωρία  των βασανιστών τους.  Το Αρνίον τους απαντά ότι πρέπει να περιμένουν ντυμένοι στα λευκά και τους μελλοντικούς μάρτυρες.

          Με το άνοιγμα της έκτης σφραγίδας    γίνονται σεισμοί, πέφτει σκοτάδι  ο ήλιος χάνει το φως του και όλη η επιφάνεια της σελήνης γίνεται κατακόκκινη σαν αίμα.  Πέφτουν τα αστέρια του ουρανού, σχίζεται ο ουρανός και τα βουνά μετακινούνται. Οι βασιλείς και οι μεγιστάνες κρύβονται στις σπηλιές των βουνών  και παρακαλούν τα βουνά και τα βράχια να τους κρύψουν, για να απαλλαγούν από την οργή του Αρνίου.

 Όπως διαβάζουμε θα υπάρξουν μεγάλες μεταβολές. Τώρα αν τα ακραία φυσικά φαινόμενα σχετίζονται με το τέλος του κόσμου, είναι θέμα ερμηνείας. Πολλοί πάντως πιστεύουν ότι πράγματι  αυτά είναι τα σημεία των καιρών και ανατρέχουν στην Αποκάλυψη του Ιωάννου για να βεβαιωθούν. Όμως το τέλος του κόσμου δεν είναι και το τέλος της Βασιλείας των Ουρανών, την οποία ο Ιωάννης ο ευαγγελιστής την περιγράφει με έναν προφητικό και συγχρόνως λυρικό λόγο. Ας πούμε και γι’ αυτό λίγα λόγια.

Ένας  άγγελος από τον Παράδεισο, που είναι η πηγή της ζωής, έδωσε εντολή  να εξαπολύσουν τους ανέμους και να προξενήσουν καταστροφές στη γη και τη θάλασσα. Προηγουμένως όμως οι πιστοί δούλοι του Θεού σφραγίζονται με την σφραγίδα του ζώντος Θεού, για να μην τους πειράξει κανένας. Τέτοιοι σφραγισμένοι προέρχονται από όλες τις φυλές του Ισραήλ αλλά και από αυτούς που θα  πιστέψουν στον Χριστό. Όλοι αυτοί  θα αποτελέσουν την ένδοξη και θριαμβεύουσα Εκκλησία των ουρανών. Αυτοί οι πιστοί δούλοι του Θεού, οι δίκαιοι, στέκονται σαν οικείοι και φίλοι του Θεού μπροστά στον θρόνο του Θεού και μπροστά  στο Αρνίον και φοράνε λευκές στολές, που είναι  σύμβολο της νίκης κατά της αμαρτίας και της νέας καθαρής και φωτεινής ζωής, και κρατούν στα χέρια τους φοίνικες, τα σύμβολα του θριάμβου τους και της αιώνιας ζωής κοντά στον Θεό. Οι πιστοί αυτοί δούλοι θα αναγνωρίζουν, θα ευχαριστούν και θα προσκυνούν το Αρνίον για την σωτηρία τους. Θα γίνουν υιοί Θεού και ο Χριστός θα είναι συνεχώς ανάμεσά τους. Δεν θα τους λείπει τίποτα, διότι η παρουσία του Χριστού θα χορταίνει τις ψυχές τους.

          Η Πρώτη Παρουσία του Χριστού δεν ήταν όπως θα είναι η Δεύτερη Παρουσία. Αυτή ήταν απλή, αθόρυβη, χωρίς τυμπανοκρουσίες. Μόνο ο ύμνος των αγγέλων κατά την Γέννηση και τα δώρα των Μάγων δήλωναν ότι έρχεται ο νέος βασιλιάς των ανθρώπων. Αν με την  Δευτέρα Παρουσία του Χριστού εδραιώνεται και επικρατεί κατά κράτος η Βασιλεία των Ουρανών με την ρίψη του Διαβόλου στα αιώνια δεσμά, με την Πρώτη προαναγγέλλεται, αυτό που οι προφήτες πριν από πολλά χρόνια προφήτευαν.

          Από  πότε λοιπόν  αρχίζει η Βασιλεία των Ουρανών; Οι πατέρες τονίζουν ότι αυτή αρχίζει με την εμφάνιση του Χριστού στον κόσμο.   Πρώτος την ανήγγειλε ο Ιωάννης ο Πρόδρομος, όταν έλεγε: «Μετανοεῖτε, ἤγγικεν γάρ ἡ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν» (Ματθαίου γ΄, 2). Ο ίδιος ο Χριστός  στην επί του Όρους ομιλία του αναφέρεται σε δυο κατηγορίες χριστιανών, που μπορούν να κατακτήσουν την Βασιλεία των Ουρανών:

«Μακάριοι οἱ πτωχοὶ τῷ πνεύματι· ὅτι αὐτῶν ἐστιν ἡ βασιλεία

τῶν οὐρανῶν.
Μακάριοι οἱ δεδιωγμένοι ἕνεκεν δικαιοσύνης· ὅτι αὐτῶν ἐστιν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν.(Ματθ.5, 1-12)

 Μια άλλη σημαντική πληροφορία μας την δίνει ο ίδιος ο Χριστός: «Ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι εἰσίν τινες ὧδε τῶν ἑστηκότων οἵτινες οὐ μὴ γεύσωνται θανάτου ἕως ἂν ἴδωσιν τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ ἐληλυθυῖαν ἐν δυνάμει». (Μάρκ. η΄ 34 – θ΄ 1), δηλαδή: υπάρχουν μερικοί από εσάς  δεν θα γευτούν τον θάνατο (δεν θα πεθάνουν), αν δεν δουν την βασιλεία  του Θεού να έρχεται με πολλή δύναμη. Με αυτά τα λόγια ο Χριστό εννοούσε ότι ο ίδιος είναι η Βασιλεία των Ουρανών, η οποία με την επίγεια παρουσία του ήρθε στη γη, απλά κι αθόρυβα. Υπάρχει όμως και η Δευτέρα Παρουσία του Χριστού που θα έλθει «ἐν δυνάμει», δηλαδή με κάθε μεγαλοπρέπεια. Η πρώτη έχει έρθει και η εκκλησία μας απολαμβάνει το γεγονός, «ευλογημένη η βασιλεία του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος» τονίζει η εκκλησία, η Δευτέρα όμως πότε θα έρθει; Θα μας ειδοποιήσει άραγε κάποιος ή θα έρθει έτσι απρόσμενα. Ο ίδιος ο Χριστός μίλησε γι’  αυτό το θέμα και είπε ότι  δεν είναι δικής του αρμοδιότητας του «γνώναι χρόνους ή  καιρούς» αλλά του Θεού Πατέρα.  «Οἱ μὲν οὖν συνελθόντες ἐπηρώτων αὐτὸν λέγοντες· Κύριε, εἰ ἐν τῷ χρόνῳ τούτῳ ἀποκαθιστάνεις τὴν βασιλείαν τῷ ᾿Ισραήλ; 7 εἶπε δὲ πρὸς αὐτούς· οὐχ ὑμῶν ἐστι γνῶναι χρόνους ἢ καιροὺς οὓς ὁ πατὴρ ἔθετο ἐν τῇ ἰδίᾳ ἐξουσίᾳ,(Πράξ, 1,6). Ο ευαγγελιστής Ιωάννης, συγγραφέας της Αποκάλυψης παίρνει εντολή από τον Θεό: «Αποκ. 22,10  Καὶ λέγει μοι· μὴ σφραγίσῃς τοὺς λόγους τῆς προφητείας τοῦ βιβλίου τούτου· ὁ καιρὸς γὰρ ἐγγύς ἐστιν».

 Σε αυτό το γεγονός αναφέρονται και τα σημεία των καιρών, που θα είναι μια προειδοποίηση για τους έσχατους καιρούς πριν από την Δευτέρα Παρουσία.

 Οι Έσχατες Ημέρες και  έσχατοι χρόνοι

Κατά την Εκκλησία τού Κυρίου  οι Έσχατες Ημέρες δεν είναι μία μικρή περίοδος λίγων μόνο δεκαετιών. Είναι μία μακρά περίοδος πολλών αιώνων, που άρχισε από την πρώτη έλευση τού Κυρίου, και θα τελειώσει στη δεύτερη. Ίσως φαίνεται παράξενο, το ότι πρόκειται για μία τόσο μακρά περίοδο, εφ’ όσον λέγονται: «έσχατες ημέρες«. Αν όμως συγκριθεί με τις χιλιετηρίδες τής ανθρώπινης ιστορίας, το διάστημα αυτό είναι πολύ μικρό. Πρόκειται για την τελευταία περίοδο τού παλαιού κόσμου.

     Ας δούμε όμως μερικά εδάφια από την Αγία Γραφή, που μας παρέδωσε η Εκκλησία τού πρώτου αιώνα, τα οποία δείχνουν τις θέσεις τής Εκκλησίας για το θέμα των «Εσχάτων Ημερών«.

1^ο.Προς Εβραίους 1, 1: «Ο Θεός…επ’ εσχάτου τών ημερών τούτων 

ελάλησεν ημίν εν Υιώ…».  Σύμφωνα με τον απόστολο Παύλο, οι ημέρες του ήταν έσχατες, (τελευταίες), και άρχισαν από τον καιρό τής πρώτης έλευσης τού Ιησού Χριστού. Δεν λέει «εκείνων», αλλά «τούτων»!

 2^ο. Το ίδιο φαίνεται και από τα λόγια τού ιδίου αποστόλου, στην επιστολή του στον Τιμόθεο, στο Β΄ Τιμόθεον 3, 1 – 5: «Εν εσχάταις ημέραις, θα είναι οι άνθρωποι φίλαυτοι, φιλάργυροι… βλάσφημοι… και τούτους απόφευγέ τους». Για να μπορεί να τους αποφεύγει ο Τιμόθεος, σημαίνει ότι αυτοί οι άνθρωποι των «Εσχάτων Ημερών«, θα υπήρχαν ήδη στην εποχή του.

3^ο. Με τα λόγια τού αποστόλου Παύλου, συμφωνεί και ο απόστολος Πέτρος, στην Α΄ Πέτρου 1, 20  που λέει για τον Ιησού Χριστό: » ότι  ήταν μεν προορισμένος προ καταβολής κόσμου, φανερώθηκε δε επ’ εσχάτου τών χρόνων…» Η εποχή τής πρώτης ελεύσεως τού Κυρίου Ιησού Χριστού λοιπόν ήταν  «έσχατοι χρόνοι».

          Συχνά γίνεται λόγος  για «έσχατες ημέρες«, αλλά και για «εσχάτους χρόνους». Μιλάνε άραγε για το ίδιο πράγμα ή για κάτι διαφορετικό; Στο χωρίο τού Ιεζεκιήλ κεφάλαιο 38, εδάφια 8 και 16 παρατηρούμε ότι  οι φράσεις: «έσχατες ημέρες» και «έσχατοι χρόνοι», ταυτίζονται. Στο εδάφιο Πράξεις 2, 16-20  έχουμε τα λόγια που είπε ο απόστολος Πέτρος την ημέρα τής Πεντηκοστής, κάτω από την έμπνευση τού Αγίου Πνεύματος για μία προφητεία τού Ιωήλ:   «Και έσται εν ταις εσχάταις ημέραις, λέγει ο Θεός, εκχεώ από τού Πνεύματός μου επί πάσαν σάρκα… ο ήλιος μεταστραφήσεται εις σκότος και η σελήνη εις αίμα…» Εδώ ο απόστολος Πέτρος, χρησιμοποιεί οριστικό άρθρο. Δεν λέει «εν εσχάταις ημέραις», αλλά «εν ταις εσχάταις ημέραις», που σημαίνει ότι πρόκειται για μία και μοναδική περίοδο και δεν θα υπάρξουν πολλές περίοδοι με αυτό το όνομα. Οι έσχατες ημέρες, λοιπόν, είναι η τελευταία χρονική περίοδος κατά την οποία μπαίνει σε εφαρμογή το σχέδιο τού Θεού για σωτηρία των ανθρώπων. Είναι η Χριστιανική περίοδος, που αρχίζει από την πρώτη έλευση τού Κυρίου Ιησού Χριστού και τελειώνει στην δεύτερη παρουσία Του.

Συμπερασματικά

Δεν ξέρουμε πότε θα είναι οι έσχατοι χρόνοι. Ενδείξεις υπάρχουν, που είναι ενδεχομένως τα σημεία των καιρών, αλλά κανένας δεν είναι σίγουρος πότε ακριβώς θα έρθει το τέλος του κόσμου αλλά ούτε και το τέλος το δικό μας. Γι’ αυτό σαν τις φρόνιμες παρθένες πρέπει να είμαστε σε εγρήγορση συνεχή. Το μόνο σίγουρο βέβαια είναι ότι θα πεθάνουμε, αλλά δεν ξέρουμε πότε, γι’ αυτό πρέπει «εξαγοραζόμενοι τον καιρόν» να είμαστε έτοιμοι για το μεγάλο ταξίδι.

 

 

Βιβλιογραφία

1. Αργύρης Αργυρίου: Το παρελθόν της κλιματικής αλλαγής (διαδίκτυο)
2. Σπυρίδων Β. Παυλίδης, Καθηγητής Γεωλογίας Α.Π.Θ.: Ο γεωλογικός χρόνος, αλλαγές στη γη και τους ζωικούς οργανισμούς (διαδίκτυο)
3. ∆ημήτριος Παπανικολάου, καθηγητής γεωλογίας, ΕΚΠΑ Μαρία Παπανικολάου, ∆ρ. γεωλογίας, Πανεπιστήμιο Cambridge: Παλαιοκλιματικές αλλαγές (διαδίκτυο).
4. Αποκάλυψις Ιωάννου του Ευαγγελιστού Ιωάννου, Καινή Διαθήκη, έκδοση Αποστολικής Διακονίας (διαδίκτυο).