Η κυριαρχία του παν-σεξουαλισμού στην τηλεόραση και την κοινωνία

Το sex και ο σεξουαλισμός δεν ταυτίζονται με τις συζυγικές σχέσεις. Οι σεξουαλικές έχουν μια μονομέρεια και αφορούν τις σωματικές ηδονές, ενώ οι συζυγικές είναι αποτέλεσμα της ψυχικής αλλά και σωματικής ένωσης του άντρα και της γυναίκας. Ο Θεός προίκισε τον άνθρωπο με την έλξη του άλλου φύλου και την απόκτηση απογόνων, διότι αυτό ήταν μια παρηγοριά για την απώλεια της αθανασίας του ανθρώπου. Συνδέθηκε φυσικά με την ηδονή, η οποία είναι ολοκληρωμένη, όταν είναι ψυχοσωματική, ενώ όταν την απομονώσεις και μείνει μόνο στην σωματική ηδονή είναι πρόσκαιρη και επιφανειακή. Η απομόνωση αυτή της ηδονής αποτελεί διαστρέβλωση της έμφυτης αυτής τάσης του ανθρώπου για συνάντηση με το άλλο φύλο.

Η αντίρρηση, την οποία θα μπορούσε να προβάλλει κανείς είναι ότι και στις σεξουαλικές σχέσεις δεν υπάρχει μόνο σωματική συμμετοχή αλλά και ψυχική. Η απορία είναι λογική αλλά η διαφορά έγκειται τί είδους είναι αυτή η ψυχική συμμετοχή. Καταρχάς δεν υπάρχει μόνο σωματική αλλά και ψυχική συμμετοχή σε όλες τις ενέργειες του ανθρώπου αλλά εξαρτάται από τον βαθμό συμμετοχής της ψυχής και την ποιότητα της ψυχικής συμμετοχής. Για να γίνουμε περισσότερο κατανοητοί θα αναφερθούμε την τριχοτόμηση της ψυχής του Πλάτωνα. Υπάρχουν τρία μέρη της ψυχής, το λογιστικό που είναι καθαρός νους και εκφράζεται με την λογική και νοητική δραστηριότητα,  το θυμοειδές  που εκφράζεται με τα συναισθήματα και έχει μικρότερη συμμετοχή στο λογιστικό και το επιθυμητικό, το οποίο εκφράζεται με τις διάφορες επιθυμίες και έχει ακόμη μικρότερη συμμετοχή στο λογιστικό. Τα  ελλείποντα και του θυμοειδούς και του επιθυμητικού αναπληρώνονται από τα άλογα μέρη του ανθρώπου,  δηλαδή τα σωματικά.

Οι σεξουαλικές σχέσεις του ανθρώπου έχουν σχέση με τις άλογες επιθυμίες, που δεν ελέγχονται από το λογιστικό, ενώ οι συζυγικές έχουν σχέση με τον όλο άνθρωπο, όπου κυρίαρχη θέση έχει το λογιστικό. Η συμμετοχή αυτή του ανθρώπου είναι καθολική. Συμμετέχει και με το σώμα και με την ψυχή. Η ψυχή όμως μπορεί να απορροφηθεί  από το σωματικό παράγοντα του ανθρώπου και να γίνει «υλόφρων», που θα επιδιώκει μόνο την ηδονή με οποιοδήποτε κόστος. Γι’  αυτό ο Πλάτωνας και ακόμη περισσότερο ο Σωκράτης συνιστούσαν την αποχή από τις ακόλαστες ηδονές και την εγκράτεια στις σωματικές. Και για του λόγου το ασφαλές θα αναφέρω μια φράση που την λέει συχνά ο λαός, όταν κάποιος π.χ. φάει κάτι και το ευχαριστηθεί, λέει: «Άχ! το ευχαριστήθηκε η ψυχή μου», που σημαίνει όχι μόνο το σώμα αλλά και η ψυχή συμμετέχει ακόμη και στην σωματική ηδονή.

Α. Η υποβάθμιση του ανθρώπου από λογικό ζώο σε άλογο

          Ο άνθρωπος εξ ορισμού είναι «ζώο λογικό», η μεταστροφή του σε άλογο ζώο σημαίνει ασφαλώς υποβάθμιση. Ο λογικός άνθρωπος κατευθύνεται από την λογική και συνεπώς όλες οι ενέργειες και δραστηριότητες γίνονται κάτω από το πρίσμα της λογικής. Πώς λοιπόν συμβαίνει ο άνθρωπος από λογικός να μεταβάλλεται σε ζώο, δηλαδή κτήνος, και να έχει κτηνώδη συμπεριφορά. Αυτό γίνεται, όταν ο άνθρωπος αφεθεί στα ζωώδη και κτηνώδη ένστικτα και βάλει κατά μέρος την ανθρώπινη λογική.

          Η γενετήσια ορμή είναι ένα ζωικό ένστικτο, όπως το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, της πείνας, της ασφάλειας για τη ζωή του κλπ. Τα ζώα, όταν έρχεται η εποχή της αναπαραγωγής τους ζευγαρώνουν για να αποκτήσουν απογόνους. Αυτό είναι μια ανάγκη ζωής. Όπως επίσης σκοτώνουν, όταν πρόκειται να φάνε και να συντηρηθούν. Αντίθετα «ο έξυπνος» άνθρωπος απομονώνει το γενετήσιο  ένστικτο από την ζωή και το κάνει ηδονικό παίγνιο και επειδή μένει συνεχώς ανικανοποίητος γίνεται συνεχώς κυνηγός της ηδονής «επί ματαίω». Ο άνθρωπος είναι μια ψυχοσωματική οντότητα και η ικανοποίηση θα πρέπει να είναι ολοκληρωτική όχι μονομερής και μεμονωμένη.

          Ένας τέτοιος ηδονοθήρας, κρυφός και τις περισσότερες φορές φανερός, αφιερώνει όλον τον δημιουργικό του χρόνο στο κυνήγι της ηδονής, πέρα και παράλληλα με τις επαγγελματικές του ενασχολήσεις. Έτσι γίνεται πρόβλημα στο περιβάλλον του με τις σεξουαλικές παρενοχλήσεις, με τις βιαιότητες και τους βιασμούς. Εδώ μιλάμε για κτηνώδη συμπεριφορά όχι για ερωτική. Ο έρωτας έχει άλλες προδιαγραφές. Κυνηγάει επιδιώκει την απόκτηση του ποθούμενου αλλά μέσα σε ένα κλίμα ανθρώπινο, ευγενικό και αμοιβαίο. Φυσικά ένας παράλογος έρωτας ξεφεύγει από τις λογικές συμπεριφορές και γίνεται τυραννικός και για τους άλλους και για τον ίδιο του τον εαυτό. Υπάρχει όμως και ο ποιοτικός έρωτας είτε ανθρώπινος είτε θεϊκός.

          Αν ρίξουμε μια ματιά στα τηλεοπτικά κανάλια, θα δούμε ότι επικρατεί ο πανσεξουαλισμός. Όλες οι ενέργειες των ανθρώπων των διαφόρων σεναρίων σε μεγάλο βαθμό αποσκοπούν στο κυνήγι της εφήμερης ηδονής και των εφήμερων σχέσεων. Γι’ αυτό οι μόνιμες σχέσεις όχι μόνο δεν αρέσουν αυτούς τους νέους αλλά και τους τρομάζουν, διότι έμαθαν να παίρνουν και όχι να δίνουν. Ο γάμος γι’ αυτούς είναι σκλαβιά, είναι δουλεία, όχι πεδίο εκούσιας προσφοράς και αφορμή θυσιαστικής αγάπης. Φτάνουν στο αισχρό σημείο να λένε μεταξύ τους: «σ’ αγαπώ, μ’ αγαπάς πέσε κάτω», κι όταν σηκωθούν «που σε είδα πού σε ξέρω», ώσπου να βρουν το επόμενο ηδονικό θήραμα για να κορέσουν προσωρινά την ακόρεστη ψυχή τους.  Αυτή η συμπεριφορά είναι χειρότερη από κτηνώδη, διότι ακόμη και σε αυτά υπάρχει το ένστικτο της μητρότητας π.χ. στην κλώσα και στον πελεκάνο αλλά και στο κόκορα στο κοτέτσι, που επιτελεί ένα παραγωγικό έργο.

          Μα θα μου πείτε πώς ο άνθρωπος καταντάει να φέρεται έτσι σαν κτήνος και να κάνει και άλλους ανθρώπους δυστυχισμένους. Η απάντηση είναι γνωστή, φταίει ο ανθρωποκτόνος διάβολος με την δική μας συγκατάθεση. Ο διάβολος μετά την πτώση του βάλθηκε να εκδικηθεί τον Θεό, που τον απομάκρυνε από τον Παράδεισο, και επειδή δεν μπορεί να κάνει κακό στον ίδιο κάνει κακό στο δημιούργημα του Θεού, τον άνθρωπο. Σκοπός του διαβόλου είναι η δυστυχία του ανθρώπου και η εξόντωση. Γι’ αυτό τον πλανά με την φιληδονία και τον ρίχνει στην αμαρτία και την κόλαση, αφού του πάρει την ψυχή του.  Κλασικό παράδειγμα  είναι  ο Φάουστ του Γκαίτε, ο οποίος δέχτηκε να πουλήσει την ψυχή του στον διάβολο με αντάλλαγμα όλες τις ηδονές αυτού του κόσμου. Αποτέλεσμα, να «χαρεί» αυτές τις πρόσκαιρες ηδονές και να ζήσει στη συνέχεια στην αιώνια κόλαση.  Οι παράνομες ηδονές μας κρατούν δέσμιους σε αυτόν τον υλικό κόσμο και ύστερα μας οδηγούν στην κόλαση.

Β. Η αναβάθμιση του ανθρώπου από λογικό ζώο σε μέλος Χριστού

          Το λογικό δόθηκε στον άνθρωπο, για να έχει την κυριαρχία και τον έλεγχο του εαυτού του και να τον κατευθύνει στο σωστό δρόμο. Όμως στον δρόμο αυτό υπάρχουν πολλά εμπόδια εκτός από τα εξωτερικά και τα εσωτερικά και ένα τέτοιο εμπόδιο είναι ο κακός του εαυτός. Το άλογο στοιχείο του ανθρώπου θα πρέπει να τιθασευτεί, για να είναι κύριος του εαυτού του και να μπορεί να πετυχαίνει τους στόχους του. Ο άνθρωπος έχει να παλέψει με τον κακό του εαυτό, με τον παλαιό άνθρωπο. Δυστυχώς η φύση του ανθρώπου έχει διαστρεβλωθεί μετά την παρακοή και έχει εμβολιαστεί με το δηλητήριο του εγωισμού, της κακίας και της αμαρτίας. Έκτοτε έχει να αγωνιστεί για να ξεριζώσει από μέσα του αυτές τις κακές ροπές, τις οποίες συνδαυλίζει ο διάβολος με τους ποικίλους πειρασμούς.

          Ο άνθρωπος πρέπει να ακολουθήσει τον δρόμο, που ήρθε και έδειξε ο Χριστός, το δρόμο του μαρτυρίου και της αγάπης. Πίσω ακριβώς από την ηδονή κρύβεται η οδύνη. Αυτό πρέπει να το διαπιστώσει ο κάθε άνθρωπος και να αποφεύγει την παράνομη ηδονή και να επιδιώκει την νόμιμη ηδονή και την έντιμη οδύνη. Αυτή η κατά Χριστό οδύνη του καθημερινού σταυρού οδηγεί στην ανάσταση και στη χαρά. Ο χριστιανός ζει βαθιά μέσα του την «χαρμολύπη», την λύπη για τις αμαρτίες του και την χαρά της συγχώρησής του από τον Θεό. Ο χριστιανός ξέρει να χαίρεται και με τα πιο απλά πράγματα και δεν χρειάζεται πλούτο, χλιδή και πολυτέλεια.

          Ο Χριστός έδωσε μεγάλη αξία στο σώμα του ανθρώπου με το να το αναβαθμίσει σε ναό του Θεού. Και όπως πρέπει να αγαπούμε την «ευπρέπεια του οίκου του», έτσι πρέπει να αγαπούμε και την καθαρότητα της ψυχής μας. Μερικοί άσκεφτοι ισχυρίζονται ότι «το σώμα είναι δικό τους και μπορούν να το κάνουν ό,τι θέλουν». Είναι εντελώς λανθασμένη αυτή η άποψη, πρώτον διότι το σώμα δεν είναι δικό μας αλλά δημιούργημα του Θεού και δεύτερο το σώμα μας με το βάπτισμα και το χρίσμα γίνεται ναός του Θεού. Και «ει τις τον ναό του Θεού φθείρει, φθερεί τούτον ο Θεός». Η παραμέληση κι η κακοποίηση του σώματός μας προκαλεί σωματικά και ψυχικά τραύματα μέχρι και τον θάνατο.

          Ο απόστολος Παύλος αποδίδει στο ανθρώπινο σώμα την τιμή που του αξίζει. Ας το παρακολουθήσουμε: «6.15 οὐκ οἴδατε ὅτι τὰ σώματα ὑμῶν μέλη Χριστοῦ ἐστιν; ἄρας οὖν τὰ μέλη τοῦ Χριστοῦ ποιήσω πόρνης μέλη; μὴ γένοιτο. 6.16 [ἢ] οὐκ οἴδατε ὅτι ὁ κολλώμενος τῇ πόρνῃ ἓν σῶμά ἐστιν; ῎Εσονται γάρ, φησίν, οἱ δύο εἰς σάρκα μίαν. 6.17 ὁ δὲ κολλώμενος τῷ κυρίῳ ἓν πνεῦμά ἐστιν.   6.19 ἢ οὐκ οἴδατε ὅτι τὸ σῶμα ὑμῶν ναὸς τοῦ ἐν ὑμῖν ἁγίου πνεύματός ἐστιν, οὗ ἔχετε ἀπὸ θεοῦ, καὶ οὐκ ἐστὲ ἑαυτῶν; 6.20 ἠγοράσθητε γὰρ τιμῆς· δοξάσατε δὴ τὸν θεὸν ἐν τῷ σώματι ὑμῶν (Προς Κορινθ. Α΄6, 12-20). Αναβαθμίζει το σώμα του ανθρώπου σε μέλος του Χριστού και ναό του Θεού και τονίζει ότι με την πορνεία ο άνθρωπος γίνεται ένα με την πόρνη, αλλά   το σώμα μας δεν ανήκει σε εμάς αλλά στο Θεό, ο οποίος «Εξηγόρασε ημάς εκ της κατάρας του νόμου, τω τιμίω του Αίματι· τω σταυρώ προσηλωθείς και τη λόγχη κεντηθείς, την αθανασίαν επήγασε ανθρώποις».

          Ο απόστολος Παύλος απευθυνόμενος προς τους Κολασσαείς μας τονίζει: «Νεκρώσατε οὖν τὰ μέλη τὰ ἐπὶ τῆς γῆς, πορνείαν, ἀκαθαρσίαν, πάθος, ἐπιθυμίαν κακήν, καὶ τὴν πλεονεξίαν ἥτις ἐστὶν εἰδωλολατρία, δι᾽ ἃ ἔρχεται ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ ἐπὶ τοὺς υἱοὺς τῆς ἀπειθείας·  … μὴ ψεύδεσθε εἰς ἀλλήλους, ἀπεκδυσάμενοι τὸν παλαιὸν ἄνθρωπον σὺν ταῖς πράξεσιν αὐτοῦ, καὶ ἐνδυσάμενοι τὸν νέον τὸν ἀνακαινούμενον εἰς ἐπίγνωσιν κατ᾽ εἰκόνα τοῦ κτίσαντος αὐτόν»  (Κολ. γ΄, 4-11).

          Η νέκρωση αφορά τα μέλη του παλαιού ανθρώπου, τα οποία ρέπουν προς την αμαρτία και κακή επιθυμία, πορνεία, ακαθαρσία, πάθος κλπ. Τα μέλη του νέου ανθρώπου με το βάπτισμα ανακαινίζονται και βαδίζουν στο «κατ’ εικόνα» με το οποίο τον έπλασε ο Θεός και την οποία έχουν λερώσει κατά τον υμνογράφο: «Εικών ειμι, της αρρήτου δόξης σου, ει και στίγματα φέρω πταισμάτων, οικτείρησον το σον πλάσμα, Δέσποτα, και καθάρισον ση ευσπλαγχνία, και την ποθεινήν πατρίδα παράσχου μοι, Παραδείσου πάλιν ποιών πολίτην με». Στόχος και επιδίωξη του χριστιανού πρέπει να είναι οι προσπάθειες για την απόκτηση της ποθεινής πατρίδας, δηλαδή του Παράδεισου. Αυτό θα γίνει, αν διατηρούμε την ψυχή μας και όλο μας το σώμα καθαρό και αμόλυντο.

          Η συμμετοχή της ψυχής και του σώματος πρέπει να είναι ισότιμη, δηλαδή να έχουμε την ολόπλευρη συμμετοχή του ανθρώπου «ψυχή τε και πνεύματι». Όμως όταν η σωματική ηδονή είναι κυρίαρχη και εξανεμίζει την ψυχική, τότε υπάρχει διαστρέβλωση με τις ανάλογες συνέπειες. Αντίθετα όταν η ψυχική ηδονή πρυτανεύει, τότε συμβάλλει στην ολοκλήρωση του ανθρώπου.

Τα μάτια είναι ο καθρέπτης της ψυχής του ανθρώπου. Μια αγαθή ψυχή κάνει τον    άνθρωπο να είναι απλός και ειλικρινής και τότε όλες του οι ενέργειες και οι δραστηριότητες είναι αγαθές. Αντίθετα μια πονηρή ψυχή έχει πονηρό μάτι και αυτό οδηγεί όλο το σώμα και όλο τον άνθρωπο στο πονηρό. Επομένως η κυριαρχία της αγαθής ψυχής κάνει το σώμα του ανθρώπου  αγαθό, δηλαδή  το λογικό της ψυχής του ανθρώπου επιβάλλεται στο σώμα και δίνει προτεραιότητα στις πνευματικές απολαύσεις, ενώ αντίθετα  η κυριαρχία του σώματος δίνει προτεραιότητα στις σωματικές ηδονές. Το θέμα αυτό το διευκρινίζει απόλυτα ο ευαγγελιστής Ματθαίος. «ο λύχνος τοῦ σώματός ἐστιν ὁ ὀφθαλμός. ἐὰν οὖν ᾖ ὁ ὀφθαλμός σου ἁπλοῦς, ὅλον τὸ σῶμά σου φωτεινὸν ἔσται· 6.23 ἐὰν δὲ ὁ ὀφθαλμός σου πονηρὸς ᾖ, ὅλον τὸ σῶμά σου σκοτεινὸν ἔσται. εἰ οὖν τὸ φῶς τὸ ἐν σοὶ σκότος ἐστίν, τὸ σκότος πόσον.(Ματθ.6,22-23).

Ανάμεσα στη σάρκα του σώματος και στο πνεύμα της ψυχής διεξάγεται ένας σκληρός αγώνας για το ποιο θα επικρατήσει. Οι προτεραιότητες είναι προφανείς αλλά δυστυχώς δεν τις επιλέγουμε. Ας δούμε πώς  περιγράφει τον αγώνα αυτό ο απόστολος Παύλος: «Λέγω δέ, πνεύματι περιπατεῖτε καὶ ἐπιθυμίαν σαρκὸς οὐ μὴ τελέσητε. 5.17 ἡ γὰρ σὰρξ ἐπιθυμεῖ κατὰ τοῦ πνεύματος, τὸ δὲ πνεῦμα κατὰ τῆς σαρκός· ταῦτα γὰρ ἀλλήλοις ἀντίκειται, ἵνα μὴ, ἃ ἐὰν θέλητε ταῦτα, ποιῆτε. 5.18 εἰ δὲ πνεύματι ἄγεσθε, οὐκ ἐστὲ ὑπὸ νόμον. 5.19 φανερὰ δέ ἐστιν τὰ ἔργα τῆς σαρκός, ἅτινά ἐστιν πορνεία, ἀκαθαρσία, ἀσέλγεια…   ῾Ο δὲ καρπὸς τοῦ πνεύματός ἐστιν ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης…   5.24 οἱ δὲ τοῦ Χριστοῦ [Ἰησοῦ] τὴν σάρκα ἐσταύρωσαν σὺν τοῖς παθήμασιν καὶ ταῖς ἐπιθυμίαις. 5.25 εἰ ζῶμεν πνεύματι, πνεύματι καὶ στοιχῶμεν»  (Γαλατ. 5, 16-26).

          Καταλήγοντας θέλουμε να τονίσουμε ότι δεν πρέπει να προτιμούμε το εύκολο και το ευχάριστο, αν δεν είναι νόμιμο και ηθικό. Αντίθετα πρέπει να επιλέγουμε να χαιρόμαστε ακόμη και με τις πιο  απλές χαρές.