Πόσο πρέπει να προσέχομε τους λογισμούς μας!

Στάρετς Ιωσήφ (1837-1911).

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Στην Όπτινα υπήρχε και ένας ιερομόναχος Σάββας, που έπασχε από παχυσαρκία και από τα ποδιά του.

Του ήταν πολύ κουραστικό να βαδίζει κάθε τόσο μια απόσταση χιλιομέτρων για να πάει στην Σκήτη να εξομολογηθεί στον π. Ιωσήφ [Στάρετς Ιωσήφ].

Άρχισε λοιπόν να συλλογίζεται:
Αξίζει τον κόπο τόσος δρόμος, και μάλιστα τόσο οδυνηρός και κουραστικός, για εξομολόγηση στον π. Ιωσήφ; Και τι είναι δα ο π. Ιωσήφ;

Έτσι ο π. Σάββας υπερνικώντας κάθε δισταγμό αποφάσισε να πάει να ζητήσει από τον π. Ιωσήφ «ευλογία», στο έξης να εξομολογείται σε έναν άλλο πνευματικό στην κεντρική μονή.

Και πράγματι, ο π. Σάββας επήρε τα κουρασμένα βήματά του και ξεκίνησε πάλι για την Σκήτη, να ανακοινώσει στον π. Ιωσήφ την απόφαση του.

Μα να, στην εξώπορτα της Σκήτης ο π. Ιωσήφ, που μόλις τον είδε άνοιξε την αγκαλιά του και εφώναζε:
– Ω ευλογημένε αδελφέ Σάββα! Ερχόμουν να σου ειπώ: Ο π. Μελχισεδέκ, ο πνευματικός μου πατέρας, εκοιμήθη! Από τώρα και στο έξης θα έρχωμαι να εξομολογούμαι σε σένα.

Ο π. Σάββας τα έχασε! Έμεινε σαν αποσβολωμένος!

Δεν μπορούσε να αρθρώσει λέξη!

Και ενώ οι δύο γέροντες αγκαλιάστηκαν και αντάλλασσαν τον εν Χριστώ ασπασμό αγάπης, ο π. Σάββας έκανε την σκέψη:
– Τι άθλιος που είμαι! Εγώ έκανα την σκέψη να τον αφήσω, γιατί μου φαινόταν λειψός! Και αυτός ο άγιος του Θεού έχει τόση καλή ιδέα για μένα, που θέλει να με κάνει πνευματικό του.

Πόσο πρέπει να προσέχωμε τους λογισμούς μας!…

Απόσπασμα από το βιβλίο, «Στάρετς Ιωσήφ», έκδοση της Ιεράς Μητροπόλεως Νικοπόλεως.