Ο γάμος της Βασιλείας Του. Ή όταν η αλήθεια λέγεται πάντα μισή…

Είναι βέβαιο ότι αυτές τις μέρες του διχασμού, όσοι μετέχουν στο διάλογο μένουν ταμπουρωμένοι στο μετερίζι του ΕΓΩ τους και στην «σωστή τους άποψη», αδυνατώντας να διαβούν τα εσκαμμένα και να μιλήσουν με τον γνώμονα της αγάπης και μόνο.

Διάβασα ένα άρθρο με τίτλο «Όταν η εκκλησία απογοητεύει τα παιδιά της», που διακρίνεται από μια δικανική-πρωτεσταντίζουσα σκέψη γιατί δεν κατανοεί ασφαλώς την έννοια της λέξης Εκκλησία. Κατά την άποψη αυτού του άρθρου Εκκλησία είναι η ιεραρχία και όσοι λίγοι πλαισιώνουν αυτήν. Δεν περνάει διόλου από το μυαλό της αρθρογράφου ότι η εκκλησία και τα παιδιά της, όλα τα παιδιά της, είναι ταυτόσημες έννοιες, αδιάσπαστες και αδιαίρετες μεταξύ τους, ακόμα κι αν αυτά τα παιδιά της είναι φρόνιμα ή άτακτα, ή είναι τα «ομόφυλα παιδιά της», που διεκδικούν την διαφορετικότητα στη ζωή τους, αλλά έξω από την κοινή εκκλησιαστική ζωή.

Σκέφτηκε άραγε η αρθογράφος ότι η εκκλησία στηρίζεται στις προσευχές και στον αγώνα ανθρώπων που δεν είχαν και τον καλύτερο βίο, κι όμως δεν ντρέπεται να τους μνημονεύει και να τους τιμά καθημερινά; Να θυμηθούμε την αγία πόρνη την Μαρία την Αιγυπτία, ή τον ευγνώμονα Ληστή, που απλά βρήκε ένα κλειδί που λέγεται αγάπη και μετάνοια, και διέρρηξε τις πόρτες του παραδείσου; Όταν η εκκλησία πανηγυρίζει για όλους αυτούς και τους τιμά, πώς θα μπορούσε ποτέ να απογοητεύσει τα άλλα παιδιά της, αφού στις εκκλησιαστικές ακολουθίες και στην καταπληκτική εκκλησιαστική ποίηση, με πολύ τρυφερό ποιητικό τρόπο απευθύνεται σε όλο τον κόσμο, ενάρετους και αμαρτωλούς και τους τραγουδά: «Χριστός ενηνθρώπησε, καλέσας εις μετάνοιαν ληστάς και πόρνας. Ψυχή μετανόησον, η θύρα ηνέωκται της βασιλείας ήδη, και προαρπάζουσιν αυτήν Φαρισαίοι και Τελώναι και μοιχοί μεταποιούμενοι» δηλαδή «ο Χριστός έγινε άνθρωπος για όλους μας και κάλεσε σε κοινωνία μαζί του ληστές και πόρνες. Η πόρτα της βασιλείας του είναι ήδη είναι ανοιχτή, και μπαίνουν πρώτοι και καλύτεροι Φαρισαίοι και Τελώνες και μετανιωμένοι μοιχοί»!

Έργο Γεωργίου Κόρδη, λεπτομέρεια.

Πρίν ακόμα από το κάλεσμα, άνοιξε τις πόρτες της βασιλείας του! Και περιμένει…

Τι ήταν άραγε αυτό που έσπασε τα φράγματα του χωρισμού ανθρώπων και Θεού;

Ήταν ανταπόκριση στην Αγάπη του Θεού, με τον τρόπο της μετάνοιας, δηλαδή της αλλαγής του νου (μετά+νοώ) , αυτό το απαραίτητο κλικ, για να ανάψει το φως στην ψυχή μας. Σε μια πρόσκληση και πρόκληση αγάπης, δεν μπορείς να μένεις ταμπουρωμένος στο εγώ σου. Σε οποιαδήποτε αγάπη , σε κάθε μεγάλο έρωτα, αλλάζεις νου, «μετανοείς», σκέφτεσαι αλλιώς. Αν μείνεις στον τετριμμένο σου εαυτό, δεν κάνεις βήμα εξόδου από το τέλμα σου, όσο κι αν νομίζεις ότι είσαι στο βασίλειό του, με μόνο άρχοντα εσένα και υπήκοο πάλι εσένα μόνο. Αυτή η μοναχικότητα, που πολλές φορές γίνεται τραγική και αγωνιώδης, οδηγεί σε δρόμους μακριά από την αγάπη Του, κι αν δεν κρατηθείς από μια αληθινή δυνατή αγάπη, τότε χάνεις την πρώτη ομορφιά της νιότης σου, αυτή που σε κατέτασσε στα παιδιά Του.

Κάπως έτσι ένας μετανιωμένος ποιητής έγραφε : « Ημαύρωσα της ψυχής το ωραίον, ταις των παθών ηδοναίς, και όλως όλον τον νουν, χουν απετέλεσα»! δηλαδή «λέρωσα την ομορφιά της ψυχής μου, με τις ηδονές και τα πάθη μου, και κατάφερα να ξαναγίνω χωματένιος και φτωχός».

Κανένας που καλεί σε κοινωνία αγάπης δεν σε καλεί με τα πάθη σου, και κανένας που θέλει να ανταποκριθεί σε πρόσκληση αγάπης, δεν πάει με μουτζουρωμένο από τα πάθη πρόσωπο, αλλά φροντίζει να καθαρίσει τη μορφή του από κάθε χωμάτινο και σαπρό.

Έτσι μας καλεί η αγάπη του Θεού να ανταποκριθούμε στην πρότασή του και φυσικά κανένας δεν σκέφτεται να θέτει όρους και προϋποθέσεις για μια τέτοια προσωπική σχέση στον «μανικό εραστή», τον τρελά ερωτευμένο Θεό με τη ανθρώπινη ύπαρξη, το πλάσμα Του, το παιδί Του!!! Όσοι είναι γονείς μπορούν να καταλάβουν αυτήν την αγάπη και για τα φρόνιμα και για τα άτακτα παιδιά τους.

Άραγε σε ποιά ανθρώπινη, καθημερινή σχέση δύο ανθρώπων θα ίσχυε το αντίθετο; Ποιος θα τολμούσε να μπει σε μια σχέση χωρίς υπόσχεση αλλαγής νου και συμπεριφοράς; Ποιος σε μια τέτοια σχέση μίλησε για δικαιώματα και ατομικές επιλογές; Και γιατί όλα αυτά τα «ανθρώπινα δικαιώματα» εμφανίζονται μόνο στη σχέση μας με τον Θεό;

Αντιλαμβάνομαι ότι σε μια ισοπεδωτική εποχή που τα πάντα είναι δικά μας και εμείς αποφασίζουμε για όλα, χωρίς την ανάγκη ενός Θεού Πατέρα, ξεχνούμε ακόμα και το τι είναι αστοχία, ή αμαρτία, όπως την περιγράφει το Ευαγγέλιο. Οπότε ενεργούμε χωρίς το φρένο της πνευματικής αντίστασης.

Είναι ολοφάνερο ποια είναι τα αμαρτωλά έργα: Είναι η μοιχεία, η πορνεία, η ηθική ακαθαρσία, η αισχρότητα, η ειδωλολατρία, η μαγεία, οι έχθρες, οι φιλονικίες, οι ζήλιες, οι θυμοί, οι διαπληκτισμοί, οι διχόνοιες, τα σχίσματα, οι φθόνοι, οι φόνοι, οι μέθες, οι ασωτίες και τα παρόμοια.(Γαλ.5,20) Όλα αυτά όμως τοποθετούν τον άνθρωπο εκτός της χάριτος και φυσικά εκτός της εκκλησίας. Έτσι είναι η ζωή στην Εκκλησία.

Αντίθετα, ο καρπός του Αγίου Πνεύματος είναι η αγάπη, η χαρά, η ειρήνη, η μακροθυμία, η καλοσύνη, η αγαθότητα, η πίστη, η πραότητα, η εγκράτεια.

ΝΑΙ, αυτές είναι οι προϋποθέσεις της σχέσης μας με τον Θεό και την Εκκλησία του, δηλαδή όλο το λαό. Όλα τα άλλα δεν μας βγάζουν απλά έξω από τον νόμο του Θεού, αλλά και από τον νόμο των ανθρώπων , όπου γης.

Στην Παλαιά Διαθήκη έχει μια φράση αρκετά ανθρώπινη που λέει ο Θεός για το λαό: «Ζηλότυπος ειμί» (Εξοδ.20,5), κι αυτό γιατί όταν ένας Θεός τα δίνει όλα στα παιδιά, δεν δικαιολογούνται να θυσιάζουν σε χρυσά μοσχάρια και είδωλα.
Ποιος ερωτευμένος δεν λαχτάρισε σε ένα στραβοπάτημα ή σε ένα λοξό βλέμμα του αγαπημένου του;

Φίλοι και φίλες, αυτός είναι ο Θεός, αυτός ο νόμος Του, αυτή η Εκκλησία και οι κανόνες ζωής της. «Ο δυνάμενος χωρείς, χωρείτω», δηλαδή όποιος μπορεί ας ακολοθήσει, όποιος δεν μπορεί αυτονομείται, αλλά και πάλι ο ερωτευμένος με τον άνθρωπο Θεός Πατέρας, θα έχει πάντα μια πόρτα ανοιχτή και ένα τραπέζι στρωμένο, για τον γάμο της Βασιλείας Του όπως και τότε σε μια παραβολή!!!