Αν ήμαστε απλοί σαν τα παιδιά, ο Κύριος θα μας έδειχνε τον παράδεισο!

Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης (1866-1938).

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης: Δίψα Θεού

Συνέχεια από εδώ: http://www.pemptousia.gr/?p=394547

Ο Κύριος μας παραγγέλλει να Τον αγαπούμε με όλη την καρδιά και όλη την ψυχή μας. Πώς όμως είναι δυνατό ν’ αγαπάς κάποιον που ποτέ δεν είδες και πώς να μάθης αυτή την αγάπη;

Ο Κύριος γνωρίζεται από την ενέργειά του στην ψυχή.

Όταν ο Κύριος την επισκεφθή, η ψυχή ξέρει ότι ήταν ο αγαπητός Επισκέπτης και ότι ξανάφυγε, και Τον επιθυμεί και Τον αναζητεί με δάκρυα: «Που κρύφτηκες, Φως μου; Που είσαι, χαρά μου; Τα ίχνη Σου ευωδιάζουν στην ψυχή μου, μα Συ έφυγες και η ψυχή μου Σε ποθεί και πονά η θλιμμένη μου καρδιά και τίποτε πιά δεν μου δίνει χαρά, γιατί επίκρανα τον Κύριο και Αυτός κρύφτηκε από μένα».

Αν ήμαστε απλοί σαν τα παιδιά, ο Κύριος θα μας έδειχνε τον παράδεισο, θα Τον εβλέπαμε μέσα στη δόξα των Χερουβείμ και των Σεραφείμ και όλων των επουρανίων δυνάμεων και των Αγίων. Όμως δεν είμαστε ταπεινοί, και γι’ αυτό βασανίζομε και τον εαυτό μας και τους άλλους, όσους ζουν μαζί μας.

Πόση χαρά είναι για μας ότι ο Κύριος όχι μόνο συγχωρεί τα αμαρτήματά μας, αλλά και δίνει στην ψυχή την γνώση Του, αρκεί μόνο να ταπεινωθή.

Κι ο τελευταίος φτωχός μπορεί να ταπεινωθή και να γνωρίση τον Θεό με το Άγιο Πνεύμα.

Δεν χρειάζονται ούτε χρήματα, ούτε τίτλοι για να γνωρίση κανείς τον Θεό, αλλά μονάχα η ταπείνωση.

Ο Κύριος δίνεται δωρεάν, μόνο χάρη στο έλεός Του.

Πριν δεν το ήξερα, αλλά τώρα βλέπω καθημερινά κάθε ώρα, κάθε λεπτό ολοφάνερα το έλεος του Θεού.

Ο Θεός χαρίζει ειρήνη ακόμη και την ώρα του ύπνου και χωρίς τον Θεό δεν υπάρχει ειρήνη στην ψυχή.

Σε πολλούς ο Κύριος δεν δίνει τη χάρη να Τον γνωρίσουν, γιατί έχουν διανοητική υπερηφάνεια, και όμως αυτοί νομίζουν πως γνωρίζουν δήθεν πολλά.

Κι όμως τι αξίζει η γνώση τους, αν δεν γνωρίζουν τον Κύριο, αν δεν γνωρίζουν την χάρη του Αγίου Πνεύματος, αν δεν γνωρίζουν πως έρχεται και γιατί φεύγει;

Αλλ’ ας ταπεινώσωμε, αδελφοί, τον εαυτό μας, και ο Κύριος θα μας δείξη τα πάντα, όπως ο στοργικός πατέρας δείχνει τα πάντα στα παιδιά του.

Παρατήρησε με το νου σου, τι γίνεται στην ψυχή. Αν υπάρχη λίγη χάρη, τότε η ψυχή ειρηνεύει και αισθάνεται αγάπη για όλους. Αν η χάρη είναι περισσότερη, τότε έρχεται στην ψυχή χαρά και φως μεγάλο· κι αν είναι ακόμα μεγαλύτερη, τότε αισθάνεται και το σώμα τη χάρη του Αγίου Πνεύματος.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη δυστυχία από την απώλεια της χάρης.

Η ψυχή νοσταλγεί τότε τον Θεό – και με τι να παρομοιάσω αυτή τη νοσταλγία; Θα την παρομοιάσω με το κλάμα της μάνας που έχασε το μονάκριβο αγαπημένο γυιο της και φωνάζει: «Πού είσαι, σπλάγχνο μου αγαπημένο, που είσαι, χαρά μου»;

Έτσι, κι ακόμη περισσότερο πονά η ψυχή για τον Κύριο, όταν αποστερηθή τη γλυκύτητα και τη χάρη της αγάπης του Θεού.

«Πού είσαι, σπλαγχνικέ Θεέ μου; πού είσαι, Άδυτο Φως;

Γιατί κρύφτηκες από μένα και δεν βλέπω πια το πράο και φωτεινό πρόσωπό Σου»;

Σπάνιες είναι οι ψυχές που Σε γνωρίζουν, και λίγοι αυτοί που μπορεί να μιλήση κανείς μαζί τους για Σένα· οι περισσότεροι σώζονται με την πίστη.

Όμως Συ ο Ίδιος είπες στον Απόστολο Θωμά: «Συ Με είδες και Με ψηλάφησες, αλλά μακάριοι κι εκείνοι που δεν είδαν και πιστεύουν».

Έτσι, δεν αισθάνονται όλοι το Άγιο Πνεύμα, αλλά, όσοι φοβούνται τον Θεό και τηρούν τις εντολές Του, όλοι αυτοί θα σωθούν, γιατί ο Κύριος μας αγαπά απείρως· και εγώ δεν θα μπορούσα να ξέρω αυτή την αγάπη, αν δεν με εδίδασκε το Άγιο Πνεύμα, το Οποίο διδάσκει κάθε αγαθό.

Η καρδιά μου Σε αγάπησε, Κύριε, και γι’ αυτό Σε ποθώ και Σε αναζητώ με δάκρυα.

Συ εστόλισες τον ουρανό με τα άστρα, τον αιθέρα με τα σύννεφα, τη γη με τις θάλασσες, τα ποτάμια και τους πράσινους κήπους όπου κελαηδούν τα πουλιά, αλλά η ψυχή μου αγάπησε μονάχα Εσένα και δεν ποθεί τον κόσμο αυτό, έστω κι αν είναι ωραίος.

Μονάχα Σε ποθεί η ψυχή μου, Κύριε.

Το ιλαρό και πράο βλέμμα Σου δεν μπορώ να Το λησμονήσω και Σε ικετεύω με δάκρυα: Έλα και κατασκήνωσε μέσα μου και καθάρισέ με από τις αμαρτίες μου. Εσύ βλέπεις από το ύψος της αγίας δόξας Σου πως υποφέρει η ψυχή μου για Σένα. Μη με εγκαταλείπης, τον δούλο Σου. Άκουσέ με. Σου φωνάζω όπως ο προφήτης Δαβίδ: «Ελέησόν με, ο Θεός, κατά το μέγα Σου έλεος».

Απόσπασμα από το βιβλίο του Αρχιμανδρίτου Σωφρονίου, νυν οσίου Σωφρονίου, ο «Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης», έκδοση της Ιεράς Μονής Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ Αγγλίας.